Δυνάμεις αδράνειας μας τραβούν πίσω στο παρελθόν, καθώς ο ΣΥΡΙΖΑ καλλιεργεί συνειδητά μια αμεριμνησία σε μεγάλο μέρος τόσο του πολιτικού συστήματος όσο και των ψηφοφόρων, με αποτέλεσμα η χώρα να έχει κατά κάποιο τρόπο παραλύσει, τονίζει στο liberal.gr ο Θοδωρής Πελαγίδης.
Σχολιάζοντας αυτό το κλίμα αδιαφορίας που αναπαράγει η κυβέρνηση για κάθε τι που ηχεί δυσάρεστα στα αυτιά της, ο σύμβουλος μακροοικονομικών του Κυριάκου Μητσοτάκη, μιλά για ένα νέο είδος λαϊκισμού, σε μια χώρα που «πάσχει από τη νόσο του εφήμερου, του ασήμαντου, και γενικά του βραχυπρόθεσμου, και που αδυνατεί να συλλάβει τον εαυτό της σε μέλλοντα χρόνο».
"Κυριαρχεί ξανά μια ενδόμυχη επιθυμία επιστροφής σε μια περίοδο αυτού που αποκαλώ ως μαζικό λαθρεπιβατισμό, τουτέστιν πλήρης αδιαφορία για το κοινό καλό και το μέλλον των παιδιών μας", επισημαίνει ο καθηγητής Οικονομικών στο Πανεπιστήμιο Πειραιά. Χαρακτηρίζει ως μεγαλύτερο αντίπαλο του Μητσοτάκη, όχι τον Τσίπρα, αλλά "τη συμβατικότητα και οπισθοδρομικότητα που χαρακτηρίζει όλο γενικότερα το πολιτικοεπιχειρηματικό κατεστημένο".
"Αν ο Μητσοτάκης δείξει ότι σπάει αυτό το δίκτυο των αλληλοεξυπηρετήσεων και γενικότερα της προσοδοθηρίας και της γενικής αντιπαραγωγικής νοοτροπίας, τότε υπάρχει μια ελπίδα η χώρα να πάει μπροστά", τονίζει ο κ. Πελαγίδης.
Συνέντευξη στο Γιώργο Φιντικάκη
- Βαδίζουμε προς τις εκλογές με μια κυβέρνηση που χρησιμοποιεί ένα τυφλό διχαστικό λόγο, και μια παραλλαγή του «εμείς ή αυτοί» του 2015. Ποιο είναι το κόστος και οι συνέπειες που μπορεί αυτό να έχει;
Ως ασπόνδυλο μαλάκιο, η κυβέρνηση από τη μια χρησιμοποιεί όπως λέτε έναν τυφλό διχαστικό λόγο, όμως από την άλλη παριστάνει και την συναινετική εσχάτως, όταν για παράδειγμα συμφωνεί για το επίδομα τεκνοποίησης.
Ό,τι θολώνει τα νερά είναι καλό για αυτήν, αλλά για κακή της τύχη οι ψηφοφόροι δε χρειάζονται πλέον ούτε γυαλιά ούτε υποβολέα. Θα της δώσουν την απάντηση της διψήφιας διαφοράς με τη Νέα Δημοκρατία όπως και της αυτοδυναμίας της τελευταίας στις εκλογές που έρχονται.
Η τελευταία έκθεση του ΔΝΤ για την Ελλάδα ηχεί ως σήμα κινδύνου για μια οικονομία που ακόμη αναρρώνει. Οχι επειδή βασίζεται σε μοντέλα και χρησμούς, όσο γιατί περιγράφει αιτίες προεκλογικού εκτροχιασμού, που ήδη εκδηλώνονται μπροστά μας. Ποια η γνώμη σας και τι σας ανησυχεί περισσότερο για την επόμενη ημέρα;
Με ανησυχεί περισσότερο η αμεριμνησία μεγάλου μέρους τόσο του πολιτικού συστήματος όσο και των ψηφοφόρων. Έχω πει ότι ζημιά που έχει γίνει είναι και βαθιά και μακροχρόνια και σε κάποιο βαθμό δυστυχώς αδιόρθωτη.
Μπορεί κανείς να αποκαλέσει την αμεριμνησία αυτή ως και ένα νέο είδος λαϊκισμού ή μια εξέλιξή του, η οποία καλύπτει ενίοτε ιεροκρυφίως, κι όχι με κραυγαλέο τρόπο, όλο και μεγαλύτερο μέρος του πολιτικού συστήματος και των ψηφοφόρων.
Φαίνεται σαν να κυριαρχεί ξανά μια ενδόμυχη επιθυμία μιας επιστροφής σε μια περίοδο αυτού που αποκαλώ ως μαζικό λαθρεπιβατισμό, τουτέστιν πλήρης αδιαφορία για το κοινό καλό και το μέλλον των παιδιών μας. Εντάξει, η έκθεση λέει αρκετά αυτονόητα πράγματα για το μέλλον αυτής της χώρας, ιδίως όσον αφορά το διαρθρωτικό πρόβλημα του δημογραφικού που συνοψίζεται στην ταχύτατη μείωση όχι μόνο του πληθυσμού αλλά κυρίως των παραγωγικών ηλικιών. Όπως και την απουσία επενδύσεων η οποία αποτελεί προάγγελο κάθε οικονομικού κακού.
Αλλά, ξέρετε, η χώρα πάσχει μεταξύ των άλλων από τη νόσο του εφήμερου, του ασήμαντου, και γενικά του βραχυπρόθεσμου, αδυνατεί να συλλάβει τον εαυτό της σε μέλλοντα χρόνο. Έχει κατά κάποιο τρόπο παραλύσει. Μένει πάντως να δούμε πόσο σοβαρό είναι αυτό στις εκλογές που έρχονται. Θα το δείξει το αποτέλεσμα.
- Η χώρα έχει βγει από τα μνημόνια αλλά με πολλές από τις προμνημονιακές της καθηλώσεις. Πότε θα καταφέρει να αλλάξει ιστορική φάση;
Κοιτάξτε, ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν είναι μόνο ένας άνθρωπος μιας άλλης γενιάς. Είναι ένας αουτσάιντερ του πολιτικού συστήματος, τουλάχιστον πιστεύω ότι τέτοιος παραμένει και ότι έτσι θα πολιτευτεί ως Πρωθυπουργός.
Το σύστημα βέβαια είναι πολύ ισχυρό και η εκτίμησή μου είναι ότι ο αντίπαλος του είναι η συμβατικότητα και η οπισθοδρομικότητα που χαρακτηρίζει όλο γενικότερα το πολιτικοεπιχειρηματικό κατεστημένο.
Εάν ο Μητσοτάκης δείξει αμέσως ότι σπάει αυτό το δίκτυο των αλληλοεξυπηρετήσεων και γενικότερα της προσοδοθηρίας και της γενικής αντιπαραγωγικής νοοτροπίας, τότε υπάρχει μια ελπίδα η χώρα να πάει μπροστά. Μπροστά θα πει για μένα να γίνει φιλική στις δουλειές.
Γι'' αυτό και η πρώτη φροντίδα των πολιτικών της νέας κυβέρνησης θα πρέπει να συνοψίζεται στην ιδέα της απελευθέρωσης των Ελλήνων και των Ελληνίδων από όλα εκείνα τα δεσμά που δεν τους αφήνουν να επιχειρήσουν, να κάνουν μια οποιαδήποτε δουλειά. Συμπεριλαμβάνω σε αυτούς και τους συνταξιούχους. Και ύστερα, στην ιδέα της αποκέντρωσης με επικουρικό τον ρόλο του κεντρικού κράτους.
- Η κληρονομιά του ΣΥΡΙΖΑ στην επόμενη κυβέρνηση είναι βαριά, από τα κόκκινα δάνεια και την ισχνή ανάπτυξη έως την υπερφορλόγηση και το κακό επιχειρηματικό κλίμα. Μήπως όμως η μεγαλύτερη κληρονομιά είναι μια κοινωνία εθισμένη ακόμη στη λογική ότι το κράτος έχει τις λύσεις για όλους;
Ο κίνδυνος είναι να ξεπεράσουμε μεν κάπως αυτή τη λογική, αλλά από την άλλη μην ξεχνάτε ότι δε φτάνουν οι προθέσεις αλλά χρειάζεται και η επάρκεια, ποιοτική και ποσοτική, των παραγωγικών συντελεστών. Δηλαδή του κεφαλαίου και των επενδύσεων όπως και της ποιότητος του εκπαιδευτικού συστήματος.
Αυτή είναι και η βαρύτερη κληρονομιά που μας αφήνει η ανεκδιήγητη αυτή διακυβέρνηση. Ένα οπισθοδρομικό, αρχαϊκό εκπαιδευτικό σύστημα κι ένα έλλειμμα επενδύσεων το οποίο είναι δομικό και δεν μπορεί να θεραπευτεί προφανώς μόνο με την αποχώρηση του ΣΥΡΙΖΑ από την εξουσία.
