Του Γιάννη Λοβέρδου
Φοβάμαι ότι πολλοί Έλληνες ακόμα δεν θέλουν να συνειδητοποιήσουν ότι την περασμένη Τρίτη, 13 Φεβρουαρίου, η Ελλάδα υπέστη μια δεινή διπλωματική ήττα από την Τουρκία με αφορμή το θέμα των Ιμίων, που δυστυχώς χρονίζει εδώ και δεκαετίες. Η απόφαση της Άγκυρας να κλιμακώσει τις προκλήσεις της, διακηρύσσοντας ότι τα Ίμια, που η ίδια αποκαλεί Καρντάκ, δεν είναι ελληνικά αλλά τουρκικά, θέτει, εφόσον δεν υπάρξει σθεναρή αντίδραση από την Αθήνα, θέμα συνολικής κυριαρχίας στο Αιγαίο.
Από το 1996, που συνέβη αρχικά το φιάσκο με τα Ιμια, στα οποία έχασαν τη ζωή τους οι τρεις ήρωες, ο Γιαλοψός, ο Βλαχάκος κι ο Καραθανάσης, είχε τεθεί ευθέως θέμα αμφισβήτησης της εδαφικής κυριαρχίας της Ελλάδας κι είχαν χαρακτηρισθεί ως «γκρίζα ζώνη», που φυσικά δεν ήταν. Αποτελεί έλλειμμα βούλησης κι αποφασιστικότητας της ελληνικής πλευράς, που από έλλειψη σοβαρής εξωτερικής πολιτικής, αποδέχτηκε de facto την «γκρίζα ζώνη» στα Ίμια, καθώς οι επίσημες αρχές απέφευγαν ως ο διάολος το λιβάνι να επισκεφθούν τις βραχονησίδες αυτές, που πέραν κάθε αμφιβολίας ανήκουν στην ελληνική επικράτεια.
Αποδέχθηκαν εκ των πραγμάτων ότι είναι αμφισβητούμενης κυριαρχίας. Και τώρα, 22 χρόνια μετά, το νέο τουρκικό καθεστώς, του Erdogan, κλιμακώνει την επιθετικότητα του, διακηρύσσοντας ότι δήθεν τα Ιμια, τα Καρντάκ, είναι τουρκικά.
Αν η Ελλάδα αποφύγει και πάλι να λάβει τα κατάλληλα μέτρα για να διασφαλίσει δημοσίως και διεθνώς την ελληνικότητα αυτών των νησιών, τότε πολύ φοβάμαι ότι στο μέλλον θα παγιωθεί εκ των πραγμάτων η τουρκική κυριαρχία. Που δεν αφορά μόνον τα Ίμια αλλά και την ευρύτερη περιοχή.
Δυστυχώς, η ελληνική εξωτερική πολιτική είναι διαχρονικά ελλειμματική. Και στο θέμα των Σκοπίων και της Θράκης και της Κύπρου και του Αιγαίου.Αφήνουμε πολύ συχνά τις πρωτοβουλίες στους ξένους, που προωθούν τα δικά τους συμφέροντα εις βάρος των δικών μας, δημιουργώντας την εντύπωση ότι αν δεν ασχοληθούμε με τα θέματα αυτά, θα εξαφανισθούν ως διά μαγείας.
Αλλά, όπως η ιστορία διδάσκει, ότι αποφεύγεις να διαχειρισθείς, με σχέδιο, με όραμα, με μέθοδο, με συγκροτημένη πολιτική, αργά ή γρήγορα θα μεγαλώσει εις βάρος σου. Κι αυτό συμβαίνει σήμερα. Τόσο στο Μακεδονικό όσο και στο Αιγαίο. Κι αναμφίβολα πλέον τα δύο θέματα, είτε μας αρέσει είτε όχι, συνδέονται. Και προκαλούν έντονη αναστάτωση στην ελληνική κοινή γνώμη ενώ εκθέτουν σε τρομακτικές απειλές τα εθνικά μας συμφέροντα.
Η εξωτερική πολιτική της Ελλάδας ήταν πάντα προβληματική, με ελάχιστες φωτεινές περιόδους σοβαρής διαχείρισης. Αλλά από την εποχή, που την διακυβέρνηση της χώρας ανέλαβαν οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, η κατάσταση προσλαμβάνει κωμικοτραγικές διαστάσεις. Οι ιδεοληψίες, η άγνοια κι η ανωριμότητα της Αριστεράς, (θυμάστε τη δήλωση του Αλέξη Τσίπρα ότι δεν υπάρχουν θαλάσσια σύνορα) σε συνδυασμό με την ανικανότητα των κυβερνώντων, αναδεικνύει την πλήρη έλλειψη συγκροτημένης εξωτερικής πολιτικής, με αρχή, μέσον και κατάληξη, σχέδιο και κατεύθυνση.
Αντίθετα από τον Erdogan, που αμφισβητώντας την Συνθήκη της Λωζάνης, ακόμα κι επί ελληνικού εδάφους, θέτοντας εκ των πραγμάτων θέμα για την ελληνικότητα του Αιγαίου και της Θράκης, η κυβέρνηση των Αθηνών δεν έχει καταδείξει ότι διαθέτει εναλλακτική πολιτική για να αντιμετωπίσει τις κλιμακούμενες τουρκικές προκλήσεις. Είναι χαρακτηριστικό ότι εις απάντησιν της τουρκικής ανακοίνωσης ότι τα «Ίμια είναι τουρκικά», ο εκπρόσωπος του ελληνικού υπουργείου Εξωτερικών εγκαλεί την Άγκυρα ότι δεν γνωρίζει... γεωγραφία. Ας της βάλει τότε κάτω από την βάση. Αυτά δεν είναι σοβαρά πράγματα, Κι ουδείς έχει δικαίωμα να παίζει με τα εθνικά δίκαια και με τα εθνικά μας συμφέροντα.
Πολύ φοβάμαι ότι η κυβέρνηση Τσίπρα - Καμμένου στο μόνο που είναι (σχετικά) ικανή, είναι να κατασκευάζει πολιτικές σκευωρίες εναντίον των αντιπάλων της για λόγους εντυπώσεων. Το μόνο που την ενδιαφέρει είναι πώς θα κρατήσει την εξουσία, αδιαφορώντας για τους εξωτερικούς κινδύνους. Με αποτέλεσμα αυτή την στιγμή, η πατρίδα μας να βρίσκεται σε μια από τις χειρότερες περιόδους στα 200 περίπου χρόνια ύπαρξης του ελληνικού κράτους. Και να κυβερνάται από την χειρότερη ίσως κι ανεπαρκέστερη κυβέρνηση αυτών των 200 ετών...
