Ήταν τότε που οι Ευρωπαίοι προσπαθούσαν να πείσουν τα μέλη της κυβέρνησης Καραμανλή ότι η χώρα ήταν στα πρόθυρα της καταστροφής και ο υπουργός Γιάννης Παπαθανασίου έγραφε τα «πρακτικά» των συναντήσεών του με τους Ευρωπαίους σε χαρτοπετσέτες. Έχει άραγε αλλάξει κάτι από τότε; Μάθαμε κάτι από την χρεοκοπία; Ο κ. Παπαθανασίου για παράδειγμα μπορεί να μην είναι υπουργός Οικονομίας, αλλά είναι πρόεδρος σε μία μεγάλη εταιρεία, όπως τα ΕΛΠΕ.
Από πλευράς συμβολισμού και μόνο το λέμε! Ο κ. Παπαθανασίου είναι ένας καλός άνθρωπος και σίγουρα δεν ήταν αυτός που έφερε από μόνος του την χρεοκοπία. Αλλά με την στάση του στα γεγονότα έδωσε μία ταυτότητα στην κρίση! Η ελληνική κρίση θα μπορούσε να ονοματιστεί απ’ έναν ιστορικό του μέλλοντος ως η κρίση της χαρτοπετσέτας. Δεν ξέρω πόσοι ξένοι ηγέτες επηρεάστηκαν αρνητικά από εκείνη την εικόνα και τι τελικά μας κόστισε αυτό στην διαδρομή. Σίγουρα η κακή εικόνα απέτρεψε κάποιους στο εξωτερικό να είναι περισσότερο ανεκτικοί με την Ελλάδα σε μία κακή μας στιγμή.
Σίγουρα όλο αυτό είχε κόστος για την χώρα. Όχι όμως για τον κ. Παπαθανασίου. Κι αυτό είναι απόλυτα λογικό. Εδώ δεν έχει ξεκαθαρίσει ακόμη σε ένα κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας αν τα μνημόνια τα έφερε ο… Ανδρέας Γεωργίου της Στατιστικής Υπηρεσίας! Ένας τεχνοκράτης που ανέλαβε την θέση του μετά την κρίση! Είναι να τρελαίνεται κανείς. Ένα ολόκληρο δικαστικό σύστημα προσπαθούσε να αποδείξει ότι για την κρίση δεν έφταιγαν οι χαρτοπετσέτες, αλλά το γεγονός ότι ο κ. Γεωργίου εφάρμοζε διεθνή πρότυπα!
Το βασικό θέμα δεν είναι ο κ. Παπαθανασίου. Αλλά το αν μάθαμε, τελικά, κάτι από αυτή την κρίση. Αν γίναμε σοφότεροι. Αν το ρολόι του χρόνου γύριζε πίσω και είχαμε ταυτόχρονα την γνώση που έχουμε σήμερα, αν θα κάναμε τα ίδια. Η απάντηση είναι προφανής: Δεν ξέρω τι θα κάναμε. Ξέρω τι κάνουμε! Ξέρω ότι ο κ. Γεωργίου, για παράδειγμα, έχει ακόμη ανοικτές υποθέσεις. Ταλαιπωρείται! Επειδή σώνει και καλά κάποιοι θέλουν να μας πείσουν ότι ο ήλιος ανατέλλει από την Δύση. Ξέρω ότι οι μεταρρυθμίσεις έχουν μεγάλες αντιστάσεις. Κι αυτό είναι απολύτως λογικό. Αν είχαμε πάρει το μάθημά μας από την κρίση, τότε δεν θα ήταν θέμα συζήτησης οι ίδιες οι μεταρρυθμίσεις. Δεν θα υπήρχαν αντιστάσεις. Θα ήταν το αυτονόητο.
Φτάνει ένας Μητσοτάκης για να καταφέρει το ακατόρθωτο; Κάτω από ορισμένες συνθήκες, μπορεί. Ο ίδιος μπορεί να έχει μεγάλη θέληση, αλλά δεν φτάνει αυτό! Χρειάζεται τύχη, χρειάζεται επιμονή και υπομονή! Κυρίως όμως χρειάζεται χρόνος και αποφασισμένοι συνεργάτες.
Θανάσης Μαυρίδης
[email protected]
ΥΓ: Την εποχή εκείνη δεν ήταν εξωφρενικό να γράφει ένας υπουργός σημαντικές σημειώσεις σε μία χαρτοπετσέτα. Ήταν η εποχή που κρεμούσαμε τα λουκάνικα από τις ουρές των σκύλων. Μάλλον υπάρχουν ακόμη λουκάνικα γι' αυτή την δουλειά. Οπότε και συνεχίζουμε σαν να μην έχουμε πάρει έστω ένα μάθημα από αυτή την κρίση...
