Πάσχα Ελλήνων. Γιορτή της Αγάπης και της Νίκης επί του θανάτου. Με την Ανάσταση να περιμένει στο τέρμα του Γολγοθά και της Σταύρωσης. Αλλά με άδειες αγκαλιές και βουβές εκκλησιές, χωρίς το φιλί της αγάπης. Αλλά και με τη σιγουριά ότι τελικά η ζωή θα νικήσει. Δεν έχουν όλοι σ’ αυτόν τον πλανήτη το ίδιο προνόμιο. Υπάρχουν κι’ εκείνοι που σέρνουν τα βήματά τους σε έναν Γολγοθά δίχως τέλος…
Υπάρχουν λαοί που γι’ αυτούς τα Πάθη δεν τελειώνουν. Γιατί όπως η ισπανική γρίπη δεν έβαλε τέλος σ’ εκείνο το σφαγείο που ήταν ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, έτσι και ο κορωνοϊός δεν έχει βάλει τέλος στους δεκάδες «πολέμους της Ειρήνης» που συνεχίζονται σ’ ολόκληρο τον πολύπαθο κόσμο μας.
Στη Συρία, όπου μόλις συμπληρώθηκαν εννιά χρόνια πολέμου – αλλά φέτος ουδείς θυμήθηκε την θλιβερή και ντροπιαστική επέτειο – ένας εξουθενωμένος λαός παρακολουθεί με απόγνωση το εξαντλημένο και αποκαρδιωμένο υγειονομικό προσωπικό να δίνει την μάχη με μοναδικά όπλα τα χέρια και την ψυχή του.
Δουλεύουν μέσα σε νοσοκομεία που κινδυνεύουν ανά πάσα στιγμή από τους βομβαρδισμούς, χωρίς κανένα μέσο προστασίας. Πολυτέλεια οι μάσκες και τα απολυμαντικά για τους μόλις 600 γιατρούς που καλούνται να ανταποκριθούν στις ανάγκες ενός ολόκληρου λαού, εκτελώντας 500.000 ιατρικές πράξεις το μήνα.
Και ενώ, όλοι, γιατροί, νοσηλευτές, τραυματιοφορείς, τραυματίες, ασθενείς με κορωνοϊό – από τις 28 Μαρτίου ανακοινώθηκαν κάποιοι θάνατοι, αλλά ποιος ξέρει από τι πεθαίνει κανείς σ’ αυτό το ανθρωπιστικό χάος; - βλέπουν τα φορτωμένα με μέσα προστασίας να πετούν πάνω από τα κεφάλια τους, οι ίδιοι δεν περιμένουν παρά μόνο τις επόμενες βόμβες.
Πολλές βόμβες, καθόλου νερό
Στη Λιβύη – την ξεχάσαμε κι’ αυτή μετά την… μεγάλη επιτυχία της Συνόδου του Βερολίνου για την οποία τόσο θρήνησε ο ΣΥΡΙΖΑ – ο πόλεμος μέχρις εσχάτων συνεχίζεται. Κάπου κάπου αναφέρονται κάποια κρούσματα κορωνοϊού, αλλά οι πληροφορίες φτάνουν με το σταγονόμετρο. Όπως και το νερό από τα ανατιναγμένα φράγματα και τα ξερά πηγάδια.
Και – τι ειρωνεία! – έχουν λάβει και οι δύο αντιμαχόμενες πλευρές μέτρα προστασίας! Έκλεισαν αεροδρόμια, τεμένη, σχολεία, απαγορεύτηκαν οι μετακινήσει από πόλη σε πόλη. Αλλά οι στρατοί μετακινούνται κανονικά, οι ρουκέτες πέφτουν βροχή στην Τρίπολη και κανείς δεν μπορεί να πλύνει τα χέρια του γιατί δεν υπάρχει νερό.
Το Ιράκ, έχει αφεθεί στην τύχη του, καθώς το Ιράν, παρά την κρίση κορωνοϊού συνεχίζει να ασκεί την επιρροή του, ενώ 7.500 στελέχη του ΝΑΤΟ εγκατέλειψαν τη χώρα για τον φόβο της μόλυνσης.
Στο Αφγανιστάν, η ιστορική συμφωνία των ΗΠΑ με τους Ταλιμπάν έχει ανασταλεί, καθώς η κρίση του κορωνοϊού διέκοψε την ανταλλαγή αιχμαλώτων.
Στην Υεμένη, οι δύο αντιμαχόμενες πλευρές συνεχίζουν να πολεμούν κανονικά, παρά την απόσυρση της Σαουδικής Αραβίας, όπου ο ιός έπληξε την βασιλική οικογένεια.
Την ίδια ώρα, ο ISIS ανακήρυξε τον κορωνοϊό σε «στρατιώτη του Αλλάχ», καθώς επιδιώκει να επωφεληθεί από τον αντιπερισπασμό που η πανδημία έχει προκαλέσει σε Αμερικανούς και Ευρωπαίους.
Κι’ αν πάμε ως την Τυνησία, όπου το 44% του πληθυσμού ζει (;) χωρίς σταθερή δουλειά, εκεί η καραντίνα έχει προκαλέσει ένα κύμα πείνας. Οι άνθρωποι, αφού περιμέναν – ο ένας πάνω στον άλλο στην ουρά για να πάρουν το εφάπαξ επίδομα ποσού που αντιστοιχεί σε 65 ευρώ – έσπασαν την καραντίνα και ξεχύθηκαν στους δρόμους για να διαδηλώσουν, φωνάζοντας «καλύτερα ο κορωνοϊός παρά η πείνα».
Και στην Αργεντινή, κηρύχθηκε άλλη μια αθέτηση πληρωμών εν μέσω κορωνοϊού – αλλά αυτή τη φορά δεν ακούσαμε τον κ. Τσίπρα να μας διαβεβαιώνει πως «καλύτερα να είχαμε γίνει Αργεντινή».
Και… και…
Για εκατομμύρια ανθρώπους σ’ όλη τη γη, για της γης τους κολασμένους, ο κίνδυνος δεν είναι μόνο ο κορωνοϊός. Είναι ο πόλεμος, η απόλυτη ένδεια, τα αυταρχικά καθεστώτα.
Μίσος και ξεκαθάρισμα λογαριασμών
Αλλά και στις Δημοκρατίες, στις ελεύθερες κοινωνίες όπως οι δικές μας, τηρουμένων των αναλογιών, το βάρος αυτού του περιορισμού για τους ανθρώπους που, όπως έχουμε πει, έχουν γεννηθεί για να είναι ελεύθεροι, το βάρος είναι δυσβάστακτο.
Για την συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων, η φυσική απουσία τους από τα Πάθη του Χριστού, το γεγονός ότι φέτος, για πρώτη φορά, δεν ακολούθησαν τον Επιτάφιο, δεν θα βρεθούν να γιορτάσουν την Ανάσταση στις εκκλησιές τους, δεν θα γιορτάσουν το Άγιο Πάσχα με τους αγαπημένους τους στην εξοχή, στην αυλή, στα σπίτια με τους δικούς τους ανθρώπους, για τα παιδιά που πήραν τη λαμπάδα τους όχι από τα χέρια των πνευματικών τους γονέων αλλά με κούριερ, για τους ηλικιωμένους που δεν αγκαλιάζουν τα εγγόνια τους, είναι μια μεγάλη ανατροπή.
Είναι ένα τραύμα που αφήνει κατάλοιπα.
Στην πλειοψηφία τους, όλοι θα υπομείνουν μέχρι τέλους. Αλλά σε καιρούς κρίσης δεν είναι πάντα οι πλειοψηφίες αυτές που αποφασίζουν για την τύχη μας.
Είναι αυτοί που βρίσκουν την ευκαιρία για να πάρουν τη ρεβάνς, να ξεκαθαρίσουν λογαριασμούς, να βγάλουν στην επιφάνεια τα προσωπικά τους, να εκδικηθούν τους διπλανούς τους, να σπείρουν μίσος, αμφιβολία και θεωρίες συνωμοσίας από το διαδίκτυο.
Στην Κατοχή, οι κουκουλοφόροι «έδειχναν» τους προύχοντες του χωριού και τους εύπορους της γειτονιάς, που περνούσαν καλύτερα απ’ αυτούς πριν από τον πόλεμο. Και βέβαια όσους ανήκαν σε αντιστασιακές οργανώσεις. Σε πολλές περιπτώσεις, σκοπός ήταν να αλλάξουν χέρια περιουσίες.
Το ξεκαθάρισμα των λογαριασμών συνεχίστηκε και μετά, στα Δεκεμβριανά και στον εμφύλιο. Οι φανατικοί της ΟΠΛΑ, που παρίσταναν τους μεγάλους εκδικητές και ήθελαν να επιβάλουν την προσχώρηση της Ελλάδας στο κομμουνιστικό στρατόπεδο, δολοφονούσαν από τον φούρναρη της γειτονιάς με τον οποίο είχαν προηγούμενα ως την Ελένη Παπαδάκη.
Και στη μία και στην άλλη περίπτωση, οι έντιμοι και ψύχραιμοι και από τις δύο πλευρές έτρεχαν να σώσουν πότε τους αντιστασιακούς και πότε αυτούς που έμπαιναν στο στόχαστρο ως «συνεργάτες των κατακτητών» και έπεφταν θύματα της κατσαπλιάδικης αυτοδικίας.
Ευτυχώς δεν είμαστε εκεί σήμερα, αλλά, πάντα τηρουμένων των αναλογιών, τα σημάδια έχουν φτάσει. Όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και στην Ελλάδα.
Κοινωνικοί αυτοματισμοί
Η στοχοποίηση αυτών που δεν τηρούν τα μέτρα (επειδή δεν διαθέτουν το ανάλογο πνευματικό και ψυχικό υπόβαθρο) έχει οδηγήσει σε καταγγελίες και επιθέσεις.
(Στο εξωτερικό οι ειδικοί ήδη ανησυχούν μήπως φύγει ο κορωνοϊός και μας μείνει το «κάρφωμα»)
Πολλοί παρακολουθούν από τα μπαλκόνια και τις αυλές, έτοιμοι να μπουν στη ζωή των άλλων.
Οι νέοι τα έβαλαν με τους ηλικιωμένους – «εμείς καθόμαστε μέσα γι’ αυτούς και αυτοί κυκλοφορούν», έλεγαν αυτοί που τους καλλιεργήθηκε η εντύπωση πως είναι άτρωτοι.
Οι μεγάλοι άνθρωποι θύμωσαν με αυτόν τον ηλικιακό ρατσισμό που έφερε μαζί με όλα τα άλλα ο ιός – «ρωτάτε αν θα είμαστε εδώ του χρόνου;», διαμαρτύρονται.
Οι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα θυμήθηκαν ότι οι του δημοσίου δεν βρέθηκαν σε αναστολή εργασίας,
Οι του δημόσιου τομέα κατήγγειλαν πως «τώρα τους θυμηθήκαμε».
Στον ΣΥΡΙΖΑ προσπαθούν ήδη να πάρουν τη ρεβάνς και υπόσχονται ότι «θα λογαριαστούμε μετά».
«Αντίσταση» στην Εκκλησία
Και σίγουρα προσπάθησαν να πάρουν τη ρεβάνς από την Εκκλησία και τους παπάδες: Θα απέλυαν (να μην τα ξεχνάμε κι’ αυτά) 10.000 παπάδες και έκλειναν το μάτι για διορισμούς άλλων στη θέση τους, αλλά μετά την κατάρρευση της δήθεν συμφωνίας με την Εκκλησία αναγκάστηκαν να ανακρούσουν πρύμναν. Και κατέληξαν, πέρσι το Πάσχα, να κάνουν την… αντίστασή τους, αλλάζοντας αεροδρόμιο άφιξης για το Άγιο Φως. Και μετά νύχτωσε και δεν μπορούσε να μεταφέρει το ελικόπτερο από την Ελευσίνα στο Ελευθέριος Βενιζέλος και έτρεχαν με τα αυτοκίνητα και κοντέψαμε να κάνουμε Ανάσταση χωρίς Άγιο Φως. Χωρίς κορωνοϊό, αλλά με ΣΥΡΙΖΑ.
Φέτος, βρήκαν την ευκαιρία να ξεσπαθώσουν: Απανωτές ανακοινώσεις, φωνές, φασαρίες, διόγκωση μεμονωμένων περιστατικών, μετέτρεψαν τον πόλεμο στον κορωνοϊό σε πόλεμο κατά του Χριστιανισμού.
Το… άχτι της Αίγινας
Για να μην μιλήσουμε για την υπόθεση Βαρουφάκη και το επεισόδιο στην Αίγινα, όπου πληροφορηθήκαμε ξαφνικά πως δεν αρκεί ένας βουλευτής και αρχηγός κόμματος να επιδείξει απλά την βουλευτική του ταυτότητα. Λες και δεν μπορεί ένας αρχηγός κόμματος να πάει όπου θέλει. Και λες και δεν ήξερε το πανελλήνιο πως ο Βαρουφάκης μένει στην Αίγινα – μας είχαν τρελάνει στο life style και στις φωτογραφίσεις από το νησί, όταν έπρεπε να επιβληθούν οι νέοι σωτήρες.
Αλλά κανείς δεν διδάσκει πια σε κανέναν ότι η προστασία του κοινοβουλευτισμού δεν αποτελεί προνόμιο του βουλευτή. Είναι προνόμιο αυτών που ο βουλευτής εκπροσωπεί και προστασία της ίδιας της Δημοκρατίας. Για να μην έχει κανείς που φορά στολή τη δυνατότητα να ελέγξει το κοινοβούλιο ή να δέσει τη Δημοκρατία ή να βγάλει το άχτι του με εφαλτήριο έναν αναγκαστικό νόμο.
Είναι άλλο πράγμα η προστασία του Συντάγματος και άλλο το τι πιστεύουμε για τον έναν ή για τον άλλον. Είναι άλλο πράγμα η κριτική στον δημόσιο διάλογο και άλλο η ρεβάνς με κατάχρηση εξουσίας.
Υπάλληλοι των πολιτών
Και δύο χαρακτηριστικά παραδείγματα από την Ιταλία και την Ισπανία:
Στην Ιταλία, υπήρξαν περιστατικά που η αστυνομία σταμάτησε και έβαλε πρόστιμο σε βουλευτές και γερουσιαστές που κατευθύνονταν από τις περιφέρειές τους ή από τους τόπους κατοικίας τους προς και από το κοινοβούλιο. Το θέμα ετέθη στην Ολομέλεια και όλα τα κόμματα συμφώνησαν πως είναι θέμα Αρχής, δηλώνοντας πως «οι βουλευτές έχουν υποχρέωση να κινούνται και οπωσδήποτε δεν μπορούν να εμποδίζονται από ανθρώπους με στολή. Από εκεί και πέρα, δίνουμε το παράδειγμα και αυτοπεριοριζόμαστε για να βοηθήσουμε στην κοινή προσπάθεια. Θα εκτελούμε, όμως, τα καθήκοντά μας».
Στην Ισπανία, υπήρξαν σοβαρές διαφωνίες για την αναστολή εργασιών της Βουλής και κατόπιν διαμαρτυριών η Βουλή άνοιξε. «Οι βουλευτές είναι υπάλληλοι των πολιτών, είμαστε βασική υπηρεσία και δεν είμαστε καλύτεροι από τους γιατρούς, τους νοσηλευτές, τους αστυνομικούς, τους υπαλλήλους των σουπερμάρκετ και τους ανθρώπους που αγωνίζονται στην πρώτη γραμμή. Οφείλουμε να είμαστε παντού, δεν είναι πιο πολύτιμη η δική μας υγεία», είπαν πολλοί στην Ολομέλεια.
Κανείς δεν σταμάτησε τον Ιγκλέσιας
Και όταν ο Πάμπλο Ιγκλέσιας έσπασε την καραντίνα (η γυναίκα του και υπουργός Ισότητας έχει νοσήσει μαζί με πολλές άλλες που έλαβαν μέρος στα 900 συλλαλητήρια που οργανώθηκαν σε όλη τη χώρα στις 8 Μαρτίου) και πήγε στη συνεδρίαση του υπουργικού συμβουλίου, ουδείς διανοήθηκε να του φράξει τον δρόμο έξω από την αίθουσα.
Υπήρξε δημόσια κριτική και κατακραυγή, αλλά στη χώρα με τις μνήμες του φρανκισμού ακόμη ζωντανές, αυτά τα προσέχουν – περίεργο που τα έχουμε ισοπεδώσει όλα εδώ, αν και έχουμε και εμείς τη δική μας συλλογική μνήμη.
Τύχη είναι να κερδίσεις το λαχείο…
Και μια που μιλάμε για τον Ιγκλέσιας, δεύτερο αντιπρόεδρο της ισπανικής κυβέρνησης, συνέβη και τούτο:
Τις προάλλες, μιλώντας στο Κοινοβούλιο και προσπαθώντας να διαφημίσει την «κοινωνική ασπίδα» που ζητάει, είπε:
«Εγώ είμαι πολύ τυχερός γιατί έχω στο σπίτι μου κήπο για να παίζουν τα παιδιά μου και συναισθάνομαι τις οικογένειες αυτής της χώρας που πρέπει να κρατούν τα παιδιά σε διαμερίσματα των 40, των 50 ή των 60 τετραγωνικών».
Πήρε την πρώτη απάντηση μέσα στην αίθουσα από τον εκπρόσωπο του Λαϊκού Κόμματος:
«Ιγκλέσιας, αυτό δεν είναι τύχη, δεν ονομάζεται τύχη. Είναι η προσωπική σου ασπίδα προστασίας του δικού σου συμφέροντος. Περιμένουμε νέα μαθήματα ηθικής από τον κήπο σου».
Αλλά η πιο ηχηρή απάντηση ήλθε από τον δημοσιογράφο Κάρλος Χερρέρα:
«Όχι, συγγνώμη. Έχεις κήπο, πισίνα, δάνειο με όρους που δεν παίρνει κανείς, μια συλλογή οικογενειακών μισθών από το δημόσιο και ένα περιπολικό της Εθνοφρουράς έξω από την πόρτα σου. Τύχη είναι να κερδίσεις το λαχείο. Το δικό σου είναι άλλο πράγμα. Είναι ότι δεν θα άφηνες να κοιμηθεί ο Πέδρο Σάντσεθ και το 95% του λαού. Αλλά τώρα πώς άλλαξαν τα πράγματα! Φαίνεται πως ο Σάντσεθ κοιμάται ήσυχος»….
Αλλά, προφανώς, όχι οι Ισπανοί…
Στο μεταξύ, «πέστε Χριστός Ανέστη εχθροί και φίλοι», όπως έγραψε ο εθνικός μας ποιητής στο υπέροχο ποίημα ύμνο στην Ημέρα της Λαμπρής…
