Του Γιάννη Λοβέρδου
Η ανείπωτη, μεγάλη τραγωδία που σημειώθηκε πριν από λίγες μέρες στο Μάτι, έφερε στο προσκήνιο μια πραγματικότητα, που συχνά τείνουμε να ξεχνάμε. Πολλοί Έλληνες διαμαρτύρονται, και δικαίως, ότι οι πολιτικοί, που ασκούν την διακυβέρνηση, από το δήμο μέχρι την περιφέρεια και μέχρι την κεντρική κυβέρνηση, είναι κατώτεροι των περιστάσεων. Αυτό όμως που αποφεύγουν να επισημάνουν ότι δεν υπάρχει ούτε ένας εξ αυτών, που να μην έχει εκλεγεί με την ψήφο των ίδιων πολιτών, που διαμαρτύρονται εκ των υστέρων και φωνάζουν για την ανεπάρκεια τους. Όπως σωστά επεσήμαινε ο Αβραάμ Λίνκολν, η ψήφος είναι πιο επικίνδυνη από την σφαίρα. Γιατί με την σφαίρα μπορείς να σκοτώσεις έναν μόνο άνθρωπο ενώ με την ψήφο έναν ολόκληρο λαό.
Δυστυχώς η επισήμανση αυτή επιβεβαιώθηκε σκληρά, φριχτά στο Μάτι το απόγευμα της 23ης Ιουλίου. Εκεί, οι αρμόδιοι διοικητές για την περίσταση, που οδήγησε στον τραγικό θάνατος τουλάχιστον 93 ανθρώπων, ήταν, πέραν της κεντρικής κυβέρνησης, η περιφερειάρχης Ρένα Δούρου κι ο δήμαρχος Μαραθώνος Ηλίας Ψινάκης. Κι οι δύο τους είχαν εκλεγεί θριαμβευτικά το 2014, ως προϊόν του lifestyle και του σταρ σύστεμ. Ο κ. Ψινάκης έλεγε χαριτωμενιές στην τηλεόραση (σκάσε μωρή κουλή), κι ήταν ο εκλεκτός του σταρ σύστεμ. Η κ. Δούρου ήταν το ανερχόμενο ταλέντο του ανερχόμενου, τότε, ΣΥΡΙΖΑ. Ο μέσος ψηφοφόρος γνώριζε ότι ήταν νέοι στην πολιτική αλλά δεν γνώριζε απολύτως τίποτα για τις διαχειριστικές και διοικητικές τους ικανότητες, που ήταν προδήλως ανύπαρκτες, κι αποδείχτηκε, δυστυχώς με τεράστιες και τραγικές επιπτώσεις, στη διάρκεια της αποτυχημένης θητείας τους. Αυτή η πραγματικότητα ίσως μας κάνει να συνέλθουμε. Και να καταλάβουμε ότι τα κριτήρια, με τα οποία ψηφίζουμε συστηματικά, βουλευτές, δημάρχους, περιφερειάρχες κοκ, είναι συνήθως λανθασμένα.
Το να ψηφίζεις κάποιον επειδή είναι ωραίος η νέος, δεν αρκεί. Οι νέοι κι ωραίοι δεν μπορούν, απαραίτητα να ασκήσουν διοίκηση. Το να ψηφίζεις κάποιον επειδή είναι καλός ποδοσφαιριστής, μπασκετμπολίστας, τραγουδιστής, ηθοποιός, τηλεοπτικός παρουσιαστής, συνήθως δεν σημαίνει ότι μπορεί να ασκήσει διοίκηση. Το να είναι κάποιος γιός η ανηψιός η εγγονός κάποιου γνωστού πολιτικού, δεν σημαίνει απαραίτητα ότι γνωρίζει πώς ο ίδιος να είναι αποτελεσματικός και ικανός διαχειριστής μιας δύσκολης κατάστασης, που συνήθως πηγαίνει μαζί με το δημόσιο αξίωμα. Ιδίως τώρα, που η χώρα βρίσκεται σε πολύ δύσκολη κατάσταση κι η διακυβέρνηση της απαιτεί από τους πολιτικούς, που ασκούν δημόσια αξιώματα, ιδιαίτερες ικανότητες κι εμπειρίες.
Πρέπει επιτέλους να αντιληφθούμε πως όταν ψηφίζουμε προϊόντα του σταρ σύστεμ, παιδιά των μπαμπάδων τους, ντενεκέδες, λαμόγια, άσχετους, ανίκανους, αυτούς θα μας κυβερνήσουν. Δεν πρόκειται να αλλάξουν και να γίνουν ικανοί επειδή κατέλαβαν δημόσιο αξίωμα. Το πιθανότερο είναι να γίνουν χειρότεροι γιατί θα αποκτήσουν την αλαζονεία ότι τους ψήφισε ο κόσμος, μολονότι δεν τον εκτιμούν ιδιαίτερα. Η πολιτική κι ιδιαίτερα ανάληψη δημόσιου αξιώματος είναι μια πάρα πολύ δύσκολη υπόθεση, που δεν μπορούν όλοι να την φέρουν εις πέρας. Θα πηγαίνατε σε κάποιο σπουδαίο ποδοσφαιριστή η σε κάποιο τηλεοπτικό παρουσιαστή να κάνει εγχείριση στο παιδί σας. Ασφαλώς κι όχι. Τότε γιατί τους αναθέτετε την διακυβέρνηση, δηλαδή τις τύχες και το μέλλον, της χώρας, που είναι μια απείρως δυσκολότερη εργασία κι ευθύνη; Όταν λοιπόν οι πολίτες αποφασίσουμε να ψηφίζουμε με μεγαλύτερη περίσκεψη, υπευθυνότητα και σοβαρότητα, τότε ίσως να καταφέρουμε να αντιμετωπίσουμε την κατάντια της χώρας από άσχετους κι επικίνδυνους πολιτικούς. Κι η τραγωδία στο Μάτι να μην επαναληφθεί!
