Του Μιχάλη Τουτζιάρη
Η προβολή της ταινίας «Τζόκερ» βρίσκεται στο επίκεντρο μιας ακόμη ανούσιας αντιπαράθεσης μεταξύ κυβέρνησης και αντιπολίτευσης. Μιας κυβέρνησης 100 ημερών που συνεχίζει να απολογείται. Απολογείται προς μια αντιπολίτευση που έδωσε τη χαριστική βολή στο ελληνικό μοντέλο διαβίωσης. Απολογείται και λειτουργεί υπό το καθεστώς ενός παράξενου φόβου. Ενός φόβου που θυμίζει την ρήση του Ουίνστον Τσόρτσιλ «δεν υπάρχει τίποτα να φοβάσαι εκτός από τον ίδιο τον φόβο». Αυτός ο Φόβος είναι ο χειρότερος εχθρός τους. Η κυβέρνηση γνωρίζει τι παρέλαβε, εξάλλου οι περισσότεροι γνωρίζουμε τη δραματική εικόνα της ελληνικής οικονομίας. Αλλά δεν τους φοβίζει αυτό, υπάρχουν ενδείξεις ότι μπορούν να τα καταφέρουν. Δουλεύουν προς αυτήν την κατεύθυνση και τα αποτελέσματα θα γίνουν ορατά τους επόμενους μήνες.
Εξάλλου δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο. Είμαστε οριακά! Όμως αυτός ο φόβος! Και αυτός ο «Τζόκερ», τώρα ήταν ανάγκη να βγει στις αίθουσες και να ασχοληθούμε με την ψυχοσυναισθηματική ανάπτυξη των παιδιών μας; Τώρα που επανήλθε και η αριστεία στα σχολεία;
Υπάρχουν πολλές αναλύσεις για τα αίτια της κρίσης, που συνεχίζουμε να βιώνουμε ως λαός και να αναζητούμε το κράτος-«πατερούλη», που θα μας στηρίζει με επιδόματα υποτέλειας για στέγαση, φαγητό, ανεργία κ.ο.κ. η εξής μία, η ανικανότητα του πολιτικού συστήματος να αναλάβει αποφασιστικές μεταρρυθμιστικές πρωτοβουλίες υποκινούμενο από τον φόβο του πολιτικού κόστους. (Η έκθεση 262 σελίδων της Τράπεζας της Ελλάδος, Το χρονικό της μεγάλης κρίσης 2008-2013 προτείνεται για όσους ενδιαφέρονται για ουσιαστική μελέτη των πραγμάτων.)
Πάλι αυτός ο φόβος! Ο φόβος της απώλειας της εξουσίας που πηγάζει από αρχέγονα συναισθήματα και ανασφάλειες του ανθρωπίνου είδους. Ο αρχέγονος φόβος που θα μας στείλει στο περιθώριο μαζί με τους υπόλοιπους «κοινούς θνητούς»! Ας μοιράσουμε επιδόματα για να μη φοβόμαστε, για να είμαστε αρεστοί στους πολίτες-ψηφοφόρους μας, για να διατηρούμαστε στην εξουσία, να μην καταντήσουμε «κοινοί θνητοί». Ένας κοινωνιολόγος θα μπορούσε να μας αναλύσει εκτενέστερα το πώς αισθάνεται ένας «κοινός θνητός» που παρακαλάει να ζήσει με το επίδομα των 400 ευρώ αυτός και η οικογένειά του και το τι μπορεί να προσφέρει στη χώρα του και στα παιδιά του.
Δυστυχώς για τη χώρα μας δεν υπάρχει ακόμα ένα δίχτυ ασφαλείας που να εξασφαλίζει στους πολίτες βασικούς κανόνες που διέπουν την λειτουργία ενός ευρωπαϊκού κράτους δικαίου. Αν προσθέσουμε και το μεταναστευτικό, το οποίο εξελίσσεται δραματικά σε συνδυασμό με το τεράστιο πρόβλημα των «κόκκινων δανείων», έπειτα από τη χαριστική βολή του 2015 στο τραπεζικό μας σύστημα, αυτό που μένει είναι ποιος θα είναι αυτός που θα τραβήξει τον μουτζούρη! Ο οποίος μουτζούρης πλέον έχει πάρα πολλά πλοκάμια που επεκτείνονται και μεταλλάσσονται συνεχώς (μεταναστευτικό, ασφαλιστικό, τραπεζικό κ.λ.π., το ανέλυσα το 2017 από αυτή τη στήλη.
Τους τελευταίους τρεις μήνες γίνεται μια τεράστια προσπάθεια από την κυβέρνηση σε συνεργασία με τους ξένους τραπεζίτες να βρεθεί λύση για τα τραπεζικά κόκκινα δάνεια. (Το αναλύσαμε ειδικότερα σε άρθρο μας στις 9/2).Ένας αγώνας δρόμου για να αναβαθμιστεί η οικονομία της χώρας και κυρίως το τραπεζικό σύστημα το οποίο έχει διαλυθεί. Ένας αγώνας δρόμου να προλάβουμε μια κρίση στις διεθνείς αγορές και να είμαστε προετοιμασμένοι για παν ενδεχόμενο. Η πικρή αλήθεια είναι ότι και ο «ημίθεος» Ηρακλής και ο από «μηχανής θεός» υπήρξαν φανταστικά πρόσωπα της ελληνικής μυθολογίας και των αρχαιοτάτων χρόνων. Η σημερινή εικόνα των τραπεζών παγκοσμίως και περισσότερο της ελληνικής αγοράς μπορεί τεχνικά να προσδίδουν μια ανοδική θετική εξέλιξη (τεχνικά διαγράμματα), έπειτα από 99% απώλειες και σε πολλές περιπτώσεις μηδενισμού τιμών από το dilution, αλλά η ταπεινή, προσωπική μου εκτίμηση είναι ότι όλο το παιχνίδι γίνεται για τον περιβόητο «μουτζούρη»! Οι τιτλοποιήσεις δανειακών χαρτοφυλακίων από τα οποία το 60-70% είναι αδύνατο να εισπραχθεί δε θα βοηθήσουν το τραπεζικό σύστημα το οποίο έχει ανάγκη να αυξήσει τις εργασίες του, να δώσει νέα δάνεια και να δημιουργήσει κέρδη και μερίσματα για τους μετόχους του. Τα επόμενα δάνεια που θα δοθούν σε ποιους θα δοθούν και πώς θα τα πληρώσουν για να συνεχίσουν να υπάρχουν οι τράπεζες μας; Οι άνεργοι, οι μισθωτοί του 6ώρου με 500 ευρώ οι οποίοι θα πάρουν αύξηση 40% και θα φθάσουν τα 700 ευρώ; ξέχασα θα έρθει η VOLKSWAGEN και θα ανοίξει εργοστάσια! Η μήπως τα υπερκέρδη θα επέλθουν από το 1 ευρώ προμήθεια του λογαριασμού ρεύματος ή ύδρευσης, ή διατήρησης λογαριασμού;δεν ξέρω αν πρέπει να γελάσω ή να κλάψω!
Αισθάνομαι σα να μου έλεγαν το 99 «αγόρασε κλωνατέξ γιατί θα εξαγοράσει την ADIDAS»! Οι εισπρακτικές θα προσπαθήσουν να κερδίσουν από τα 30 δις έστω το 1 δις, αφού τα αγόρασαν 400 εκ. Αλήθεια τι σας θυμίζει αυτό με τις τιτλοποιήσεις; Αυτοί λοιπόν είναι οι επενδυτές που θέλουμε; Αναρωτηθήκαμε για ποιους λόγους οι δανειστές μας δεν έρχονται να ανοίξουν εδώ τα εργοστάσια τους παρά μόνο βλέπουν να κερδοσκοπήσουν από ένα δάνειο 20000 ευρώ που θα το αγοράσουν 1000 ευρώ μπας και κερδίσουν κανένα χιλιάρικο. Ας σοβαρευτούμε επιτέλους! Οι ξένοι κερδοσκόποι που εμφανίζονται ως επενδυτές θα μπορούσαν να χαρακτηρίσουν τους εαυτούς τους καλύτερα ως «αποτυχημένους κερδοσκόπους», καθώς μπήκαν άπειρες φορές σε αυξήσεις κεφαλαίων και αναδιαρθρώσεις και ακόμα δεν έχουν πάρει τα λεφτά τους πίσω. Είναι οι ίδιοι που με τις πρακτικές τους διέλυσαν πριν μερικά χρόνια την παγκόσμια οικονομία και εξακολουθούν να κερδοσκοπούν πάνω σε «πτώματα». Στηριζόμενοι στις ανοχές ενός φοβισμένου και γερασμένου ιδεολογικά παγκοσμίου πολιτικού συστήματος που βάλλεται από παντού. Πάλι αυτός ο φόβος, του χάους, από ένα λάθος πάτημα ενός κουμπιού, που θα σπάσει τις στηρίξεις του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος….. Και οι πολιτικοί θα καταντήσουν «κοινοί θνητοί»!
Θέλω να κλείσω το σχολιασμό μου με μια ρήση από την «αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι» του Μίλαν Κούντερα, «Οι έρωτες είναι σαν τις αυτοκρατορίες: μόλις εξαφανίζεται η ιδέα πάνω στην οποία χτίστηκαν, εξαφανίζονται και αυτοί μαζί της. Το ίδιο θα πω συμβαίνει και με τα κράτη καθώς όπως θα έλεγε και ο Κούντερα, «μήπως τελικά η πατρίδα σου είναι κι αυτή μια ερωτική παρτενέρ; Μήπως μάλιστα είναι και η βασικότερη σχέση στη ζωή; Που όσο κι αν απομακρύνεσαι από αυτή, επιστρέφεις, έστω και νοερά, πάντα σε αυτή;»
Το θέμα μας είναι ποια πατρίδα θέλουμε. Πριν η μετά… Πριν την κρίση… πριν τη βόμβα του ασφαλιστικού, πριν το μακεδονικό ζήτημα, πριν το μεταναστευτικό πρόβλημα… πριν…; Το ζητούμενο είναι όταν επιστρέφεις, η ερωτική σου παρτενέρ να είναι εκεί να σε περιμένει!
