Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Ο καθηγητής Δημόσιας Διοίκησης Παναγιώτης Καρκατσούλης μιλώντας χθες στο ραδιόφωνο του ΣΚΑΙ αποκάλυψε ότι τον προηγούμενο χρόνο, ψηφίστηκαν 118 νόμοι, από τους οποίους οι 66 συνοδεύονταν από έκθεση του γενικού λογιστηρίου του κράτους. Εκεί αναφέρονταν ότι «από το παρόν νομοσχέδιο προκαλείται δαπάνη στον κρατικό προϋπολογισμό που δεν μπορεί να υπολογιστεί, γιατί δεν προσκομίστηκαν στοιχεία από το αρμόδιο υπουργείο».
Ταυτόχρονα, κανείς δεν ξέρει πόσοι από τους παλιούς αμαρτωλούς οργανισμούς του Δημοσίου υπάρχουν ακόμα. Και το χειρότερο, πόσους έχουν δημιουργήσει ως τώρα αλλά και σκοπεύουν να ιδρύσουν στο μέλλον.
Αν υπολογίσει κανείς τα απανωτές γκάφες που μία μετά την άλλη, ξεσκεπάζονται από το ΣτΕ, καταλαβαίνει τις προθέσεις της κυβέρνησης σε σχέση με την διαχείριση του Δημοσίου. Όλα δείχνουν ότι δεν κατανοούν ούτε στο ελάχιστο την πραγματικότητα που βιώνει η χώρα. Χωρίς καμία συνταγματική στήριξη, έγκριση από το Ελεγκτικό Συνέδριο ή το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους βομβαρδίζουν με άσχετες τροπολογίες, το Κοινοβούλιο, επιχειρώντας καθημερινά την άλωση του Δημοσίου. Από κεκτημένη ταχύτητα ακολουθούν με θράσος και τυχοδιωκτισμό αυτά που έκανε το πολιτικό σύστημα στο παρελθόν αλλά με διαφορετικό καθεστώς.
Οι προηγούμενοι- αναμφίβολα οι βασικοί υπεύθυνοι- είχαν την πολυτέλεια να δημιουργούν ελλείμματα, ακολουθώντας την νομοτελειακή πορεία προς την κατάρρευση. Σήμερα όμως, βρισκόμαστε ήδη στον πάτο του βαρελιού και δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια πτώσης. Από δω και πέρα, οποιοδήποτε κόστος στο δημόσιο ταμείο, ανοίγει βαθύτερα τον λάκκο που θα οδηγήσει την χώρα στην de facto χρεοκοπία.
Η πολιτικάντικη απάτη τους κινείται κυρίως σε δύο μέτωπα: το ένα είναι ότι προσπαθούν με νύχια και δόντια, να φανούν αντάξιοι συνεχιστές του παραδοσιακού πελατειακού κράτους. Χωρίς λεφτά αλλά προσπαθούν. Έστω με ένα εικονικό δίκτυο υποσχετικών το οποίο θα εξαπατήσει πολλούς απελπισμένους συμπολίτες μας – ο Σκουρλέτης υπόσχεται 10000 συμβασιούχους ενώ ξέρει ότι το ΣτΕ θα τους απορρίψει.
Το δεύτερο και πιο επικίνδυνο πεδίο είναι η απειλή των δυνητικών ελλειμμάτων που «υπόσχονται» με θράσος σε όλους. Στους δανειστές, στο ΔΝΤ, στους παλιούς ψηφοφόρους, στην αγορά, στους επενδυτές, σε οποιονδήποτε κατανοεί τη ρητορική και την άτεχνη στρατηγική τους. Το «ενοχικό» τους σύνθημά είναι «έχουμε την κυβέρνηση αλλά όχι την εξουσία». Δεν είναι δύσκολο να αντιληφθεί κάποιος τι θα συμβεί στο δρόμο προς τις εκλογές, όποτε και αν γίνουν, με σύσταση νέων οργανισμών και φορέων, προκειμένου να δημιουργήσουν περισσότερο κράτος. Αλλά και τώρα, μολονότι οι φόροι έχουν στεγνώσει τους πάντες, το πλεόνασμα δημιουργείται από την στάση πληρωμών του Δημοσίου και όχι επειδή υπήρξαν πραγματικά έσοδα.
Ποιος ντόπιος ή ξένος επιχειρηματίας θα εμπιστευτεί ένα «de jure» χρεοκοπημένο κράτος που θέλει ντε και καλά να γίνει de facto; Ποιος φορολογούμενος θα δεχτεί να συμπράξει σε ένα παρανοϊκό εγχείρημα που δείχνει ξεκάθαρα πού θα οδηγήσει τη οικονομία και τη χώρα ολόκληρη;
Τα δυνητικά ελλείμματα απειλούν την οικονομία και υποθηκεύουν κάθε ελπίδα για ανάπτυξη, με αντάλλαγμα το πελατειακό κράτος. Αρκεί μόνο ένας προεκλογικός μήνας πλήρους ασυδοσίας για να τινάξει τα πάντα στον αέρα. Και δυστυχώς, για όλους μας, οι πιθανότητες να συμβεί είναι πολύ περισσότερες από το να παραδώσουν την εξουσία μετανιωμένοι για τις αυταπάτες και τα εγκληματικά λάθη τους. Θα πετάξουν την χώρα στην πυρά, χωρίς δίκη και αιδώ, προσπαθώντας να πάρουν εκδίκηση από την ίδια την πραγματικότητα που τους πρόδωσε για ακόμα μία φορά.
Στη θέση της αντιπολίτευσης δεν θα έκανα σχέδια μόνο για το πώς θα κυβερνήσω τη χώρα. Θα αναζητούσα τρόπους να την προστατεύσω, πριν μου την παραδώσουν ζωσμένη με εκρηκτικά, για να σκάσει στα χέρια μου…
