Του Σάκη Μουμτζή
Δίπλα στους δεδηλωμένους τρεις κυβερνητικούς εταίρους—ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ, σύστημα Παυλόπουλου—προχθές μας προέκυψε και ένας τέταρτος.
Η Χρυσή Αυγή.
Οι ομιλίες των βουλευτών της κατά του Α. Σαμαρά, κυρίως, ξεπερνούσαν σε ένταση και πάθος και αυτές των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ. Διακρινόταν για το μίσος που τις χαρακτήριζε.
Είναι γεγονός πως εδώ και καιρό υπάρχει ένα modus vivendi μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και Χρυσής Αυγής. Θα έλεγα, μάλιστα, πως έχει γίνει και ένα deal.
Η συγκυβέρνηση έχει παγώσει όλες τις διώξεις κατά της εγκληματικής οργάνωσης, όπως χαρακτηρίστηκε αυτή από την Ελληνική Δικαιοσύνη, ενώ έχουν γίνει και προσπάθειες να νομιμοποιηθεί η παρουσία των βουλευτών της σε διάφορες εκδηλώσεις.
Έναντι αυτής της πολιτικής ανοχής, η Χρυσή Αυγή δεν στοχοποιεί την συγκυβέρνηση, αλλά την Νέα Δημοκρατία, καθώς επί των ημερών της αφέθηκε η Δικαιοσύνη απερίσπαστη να επιτελέσει το έργο της.
Μάλιστα, δύο φορές ο υπουργός Ν.Παρασκευόπουλος έχει τονίσει πως θα ήταν καλύτερα να ενταχθεί η Χρυσή Αυγή μέσα στο πολιτικό σύστημα.
Όταν δύο κόμματα μπορούν και συνεννοούνται, αυτό σημαίνει πως σε, τελική ανάλυση, υπάρχει ένα κοινό πεδίο.
Ποιο είναι αυτό; Το μίσος για την φιλελεύθερη δημοκρατία και τον κοινοβουλευτισμό. Δεν βρέθηκαν τυχαία τα δύο άκρα στην ίδια πλατεία το 2011. Είχαν κοινό εχθρό.
Αυτή η υπόγεια σχέση των δύο ολοκληρωτισμών δεν είναι καινούργιο φαινόμενο. Έχει τις ρίζες του μέσα στην Ευρωπαϊκή Ιστορία, αποτελώντας την φαιοκόκκινη κηλίδα της.
Είναι νομίζω ολοφάνερο, πως από την προχθεσινή συζήτηση στην Βουλή για την σκευωρία της Novartis, θα πρέπει να κρατήσουμε—εκτός των άλλων-- και αυτήν την σύμπλευση του ΣΥΡΙΖΑ με την Χρυσή Αυγή.
Ας το σημειώσει αυτό ο αναγνώστης.
Είναι η προθέρμανση για την συγκομιδή 200 ψήφων, ώστε η απλή αναλογική να εφαρμοστεί στις προσεχείς εκλογές. Ο ΣΥΡΙΖΑ, θα επανακαταθέσει την πρόταση και οι ψήφοι της Χρυσής Αυγής είναι απαραίτητοι.
Άλλωστε, αυτό το είχε πει ξεδιάντροπα και ο πρόεδρος της Βουλής.
Τι σηματοδοτεί όλο αυτό το σκηνικό, όπως διαμορφώθηκε μετά την συζήτηση για την Novartis ;
Είναι ορατοί δύο πόλοι στην πολιτική ζωή του τόπου. Αυτός των κομμάτων του συνταγματικού τόξου και αυτός των δυνάμεων της εκτροπής.
Καμιά αυταπάτη δεν δικαιολογείται για το πού ανήκει ο ΣΥΡΙΖΑ. Οπως επίσης και καμιά αυταπάτη δεν δικαιολογείται για το πώς θα πρέπει να αντιμετωπίζονται τα στελέχη του.
Ως συμμορία. Ως, εν δυνάμει, υπόδικοι.
Ας αντιληφθούν και στην Νέα Δημοκρατία και στο ΠΑΣΟΚ, πως καμιά μετριοπάθεια δεν συγχωρείται πλέον. Για τους συμμορίτες που επιδιώκουν να εξοντώσουν ηθικά τους πολιτικούς τους αντιπάλους δεν υπάρχει κανένας οίκτος.
Άλλωστε, αυτοί που είναι πιο πολύ αηδιασμένοι με αυτά που γίνονται από την συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, είναι οι μετριοπαθείς πολίτες. Οι λεγόμενοι «κεντρώοι» ψηφοφόροι.
Αυτοί επιζητούν σκληρή κι επιθετική αντιπολιτευτική τακτική από τα κόμματα του συνταγματικού τόξου, ώστε να συντριβούν οι συμμορίτες.
Η συμπόρευση της Χρυσής Αυγής με τον ΣΥΡΙΖΑ, μέσα από τους υπονόμους της πολιτικής, είναι ένα ράπισμα για τους ισαποστάκηδες και τους ναιμεναλλάδες.
Στο σταυροδρόμι, δεν υπάρχει τρίτος δρόμος. Ή εδώ ή εκεί.
