Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Η ουγγρική προεδρία ανακοίνωσε πως η χώρα θα προχωρήσει στην διεξαγωγή δημοψηφίσματος στις 2 Οκτωβρίου, για το σχέδιο κατανομής των προσφύγων στις χώρες μέλη της Ε.Ε. Το ερώτημα θα είναι το εξής: «Θέλετε η Ευρωπαϊκή Ένωση να θεσπίσει την υποχρεωτική μετεγκατάσταση μη ούγγρων πολιτών στην Ουγγαρία, χωρίς την έγκριση του ουγγρικού κοινοβουλίου;»
Το δημοψήφισμα που οδήγησε την Μεγάλη Βρετανία στο υποτιθέμενο Brexit είναι γεγονός και χθες, 5 Ιουλίου, ήταν η επέτειος του δικού μας βροντερού «Όχι» στα μέτρα λιτότητας της ΕΕ!
Είναι λοιπόν, φανερό πως ανοίγει πλέον διάπλατα ο δρόμος για μία κοσμογονική «συμμετοχική δημοκρατία», όπου οι λαοί θα αποφασίζουν άμεσα και δυναμικά για τις τύχες τους. Όχι μόνο για τα μεγάλα πολιτικά και οικονομικά διλήμματα αλλά και για άλλα ζωτικά θέματα, όπως η ερωτική ζωή, η «διευκόλυνση» στις μαθητικές εξετάσεις ή ακόμα το αναφαίρετο δικαίωμα στον διορισμό στο Δημόσιο! Με αφορμή την αναγγελία του ουγγρικού δημοψηφίσματος που συμπίπτει με την επέτειο του δικού μας, μου έρχονται στο μυαλό ερωτήματα τύπου «Θα θέλατε να κάνετε διακοπές με την Μενεγάκη, κρυφά από τον άνδρα της;», για τύπους στυλ Καρανίκα. «Θέλετε να διοριστείτε όλοι στο Δημόσιο παρέχοντας, το 12% του μισθού σας, στο γραφείο του υπουργού σας;», για τους οπαδούς του Κατρούγκαλου. Ή ακόμα πιο «υπαρξιακά» ερωτήματα, όπως «Θέλετε όλοι οι πλούσιοι του κόσμου να γίνουν για ένα βράδυ δούλοι σας και το πρωί να τους κρεμάσετε στον κήπο σας, χωρίς να κατηγορηθείτε ποτέ;»
Ως τώρα, έχουμε τρεις εκδοχές μαζικής εξαπάτησης της παρηκμάσμενης ευρωπαϊκής αστικής δημοκρατίας και ασφαλώς, έπονται κι άλλες. Η πρώτη, η επετειακή, η δική μας, ήταν το πρώτο ράπισμα στην φαντασιακή βουλιμία της λαϊκής συνείδησης. Η δεύτερη, το Brexit, εκτυλίσσεται τώρα, με τις παραιτήσεις των άγγλων πολιτικών και την εκκωφαντική αμηχανία του πολιτικού συστήματος στην Βρετανία. Η Τρίτη, θα έρθει τον Οκτώβριο από την Ουγγαρία.
Δεν είναι σίγουρα αρκετές αλλά σταδιακά, θα γίνει απολύτως κατανοητό σε όλους πως η επιθυμία και η απλοϊκή βούληση που ενυπάρχει στην σκέψη μας, δεν μπορεί να αποτελεί εργαλείο πολιτικής. Άλλο το παιχνίδι της αντίδρασης προς την πραγματικότητα και άλλο το πολιτικό σχέδιο αντιμετώπισής της.
Το κακό όμως είναι πως εμφανίζονται από παντού, θρασύτατοι «έμποροι» της πολιτικής ένδειας των μαζών, απειλώντας να τινάξουν τον κόσμο στον αέρα. Όχι μόνο την Ευρώπη αλλά τον κόσμο ολόκληρο! Θέτουν ερωτήματα που έχουν μόνο μία απάντηση και το ξέρουν. Εκμεταλλεύονται την απραξία της συνείδησης ανενεργών ομάδων που βάλτωσαν από την κυριαρχία του θυμικού τους σε λιμνάζοντα νερά λαϊκισμού. Υπόσχονται τέλος, το χάος ως διεγερτική πρόταση, σε κοινωνίες ανεργίας, ημιμάθειας, καταναλωτισμού και ναρκισσισμού!
Και οι υπόλοιποι απορούμε γιατί ο έλληνας πρωθυπουργός - αυτός που έκανε ακριβώς το αντίθετο από την «λαϊκή ετυμηγορία» της 5ης Ιουλίου- γράφει στο τουίτερ του επετειακά μηνύματα υπέρ του περιβόητου ελληνικού «Όχι»! Μα, όσο και να προσπαθούμε να αντιληφθούμε το αποτέλεσμα της ψυχανάλυσης, θα σπάμε πάντα τα μούτρα μας στο φράγμα του διαφορετικού σύμπαντος. Είναι σαν να προσπαθείς να απαιτήσεις ομολογία από τον κατηγορούμενο που ο δικαστής δεν έχει κανένα δικαίωμα να τον καταδικάσει. Ακόμα και δέκα άνθρωποι να απομείνουν οπαδοί της παράνοιας, ο παραμυθάς θα τους εξάπτει την φαντασία.
Χρόνια πολλά λοιπόν, «σύντροφοι» για την επέτειο άλλης μιας ήττας. Από τις πολλές που έχουμε μαζέψει ως έθνος και πανηγυρίζουμε ως «μαρτυρικά» θύματα της ιστορίας.
Ας ελπίσουμε μόνο, ότι κάποτε θα ξυπνήσουν οι μηχανισμοί της Ευρώπης για να αλλάξουν την σάπια δημοκρατία που συνεχίζουν να κοιτάζουν αμήχανοι. Αν δεν αλλάξουν ρότα μετά τις γερμανικές εκλογές του ΄17, όχι μόνο θα γεμίσουμε επετείους απαντημένων ερωτημάτων αλλά θα δούμε τον ολοκληρωτισμό να μας χτυπάει την πόρτα.
Η ιστορία γράφεται από την ευθύνη γενναίων ανθρώπων και όχι από τα κωμικά παιχνίδια των εθνολαϊκιστών και των επιδέξιων παραμυθάδων. Αν δεν απαιτήσουμε περισσότερη Ευρώπη, οι «κλεφτοκοτάδες» και οι απανταχού τυχοδιώκτες θα καταστρέψουν κι αυτή που έχουμε τώρα!
