Του Βασίλη Χαρόπουλου*
Καμιά φορά υπάρχουν άνθρωποι που αγανακτούν. Ενίοτε, κάποιοι επιμένουν απέναντι στη συνήθεια της αδράνειας και της υποταγής στον φασισμό της αδιαφορίας.
Το δημοσίευμα αγανάκτησης που ανήρτησε γονέας ατόμου ΑμεΑ στα κοινωνικά δίκτυα έδωσε αφορμή, έστω και για μία μικρή αφύπνιση της κοινής γνώμης. Πρόκειται για έναν συμπολίτη μας που προσπαθούσε να κάνει το αυτονόητο, δηλαδή να έχει τη στοιχειώδη ελεύθερη και ανεμπόδιστη πρόσβαση στο κοινωνικό περιβάλλον.
Θέλω να επισημάνω βέβαια, ότι το γεγονός αυτό, δεν αφορά μόνο τα άτομα με κινητικές δυσκολίες αλλά όλους ανεξαρτήτως τους πολίτες. Επίσης θέλω να υπογραμμίσω πώς τα φαινόμενα αυτά εστιάζονται στην αγωγή του Έλληνα πολίτη και τον ωχαδερφισμό που διέπει την σημερινή κοινωνία. Γιατί τέτοια περιστατικά είναι αναπόσπαστα κομμάτια στην καθημερινότητά μας.
Δεν μας κάνει πλέον εντύπωση το φαινόμενο της καταπάτησης των δικαιωμάτων του διπλανού μας. Έτσι μόνο όταν βρεθούμε και εμείς σε δυσμενή θέση η (τρέξει) στην δημοσιότητα κάποιο περιστατικό σαν του νεαρού Δημήτρη θυμόμαστε να ευαισθητοποιηθούμε. Τότε αφυπνίζονται τα ένστικτα της φιλαδελφίας και του Ελληνικού φιλότιμου, για λίγες ημέρες η και ώρες, έως ότου ο μύλος της καθημερινότητας τα αλέσει φτύνοντας τα και πάλι στην λήθη.
Στεκόμαστε στην εικόνα που μας κέντρισε προς στιγμή, λες και δεν είναι αυτή η καθημερινή αλήθεια, λες και δεν είναι η καθημερινότητα του Ελληναρά που θα βάλει τα τραπεζοκαθίσματα στο πεζοδρόμιο γα να οικονομήσει κάτι τις παραπάνω. Του Ελληναρά που θα σε αναγκάσει να κάνεις ελιγμούς μεταξύ κινουμένων και σταθμευμένων αυτοκινήτων επάνω στα πεζοδρόμια. Εκείνου που θα σταθμεύσει στην στάση του λεωφορείου και θα περιμένει την γυναίκα του να γυρίσει από τα ψώνια.
Είναι και εκείνος που σου κλείνει τη διάβαση ή βάζει πινακίδες και γλάστρες στους οδηγούς των τυφλών και σταθμεύει το αυτοκίνητο του σε θέσεις Α. με Α. για να μην περπατήσει λίγα μέτρα παραπάνω.
Λες και δεν είναι στην καθημερινότητα μας ο τύπος ο πολλά βαρύς που τα γράφει όλα στα "μέζεά" του προκειμένου να βολευτεί ή ο εργολάβος των δημοσίων έργων που θα λαδώσει τον υπάλληλο για να παραλάβει το έργο χωρίς να προβεί στην απαιτούμενη αυτοψία, που μόνο προσβάσιμο σύμφωνα με τις προδιαγραφές δεν είναι.
Μα καλά μου λέει ένας φίλος δεν σέβονται τους ανάπηρους; «Ανάπηρους μας κάνει το περιβάλλον που ζούμε αποκρίθηκα και όχι κάποιες σωματικές η ψυχικές αδυναμίες άλλωστε είμαστε όλοι εν δυνάμει ανάπηροι είτε λόγω ηλικίας είτε από παθολογικούς λογούς».
Μα θα πει κάποιος, και τι θα γίνει, τι μπορούμε να κάνουμε;
- Εννοείται, τα αυτονόητα, να δώσουμε αγωγή στα παιδιά μας.
Μα είναι αργά πια, τι παράδειγμα θα τους δώσουμε εμείς που συνέχεια παραβιάζουμε τα δικαιώματα των άλλων, «είπε ένας φίλος κατά την διάρκεια αναζήτησης λύσεων»
- Απεναντίας, του εξήγησα αν συνειδητά ξεκινήσουμε να μαθαίνουμε τον σεβασμό στα παιδιά μας υποχρεωτικά και εμείς θα ακλουθούμε τους κανόνες για να μην φαινόμαστε ανακόλουθοι στα όσα λέμε και σιγά-σιγά μέρα με την μέρα θα βελτιωνόμαστε και εμείς οι ίδιοι.
Είναι αδιανόητο και απορίας άξιο, πως όταν ταξιδεύουμε στο εξωτερικό είμαστε όλοι έννομοι και υποδειγματικοί πολίτες. Αλλά εκεί δεν αστειεύονται εφαρμόζουν τους νόμους. Ενώ εδώ αν τολμήσεις και καταγγείλεις κάποιον, είσαι καρφί και πολλά ακόμα διακοσμητικά επίθετα.
Εν κατακλείδι όσα ειπώθηκαν παραπάνω, θα ξαναειπωθούν, εδώ είμαστε να τα ξαναπούμε, ελπίζω λιγότερα την επόμενη φορά.
Καλή χρονιά με υγεία και χαρά στην ανάπηρη πολιτεία μας.
* Ο Βασίλης Χαρόπουλος είναι άτομο ΑμεΑ και πολιτικός υπεύθυνος του τομέα Πρόνοιας και Αναπηρίας του Ποταμιού
