Μετά από τα εκλογικά αποτελέσματα στα τρία κρατίδια της Γερμανίας είναι πιο εύκολο να γίνει ένα ταξίδι στον χρόνο από το να περάσει ένα χαλαρότερο πρόγραμμα για την Ελλάδα από το γερμανικό Κοινοβούλιο. Οι Γερμανοί πολιτικοί θα προσπαθήσουν να πείσουν την εκλογική τους πελατεία ότι αδίκως αποδοκιμάστηκαν. Ο καραγκιόζης θα φάει και πάλι – ως συνήθως- το ξύλο…
Η ελληνική κυβέρνηση έχει ρίξει όλο της το βάρος στην ελάφρυνση του χρέους. Την οποία ελάφρυνση, με τη μορφή της επιμήκυνσης, οι φίλοι μας οι Ευρωπαίοι είχαν υποσχεθεί επί των ημερών της προηγούμενης κυβέρνησης. Η ελάφρυνση του χρέους, πάντως, παρουσιάζεται σήμερα ως το ιερό δισκοπότηρο της ελληνικής κυβέρνησης.
Καταρχήν να ξεκαθαρίσουμε το εξής: Ό,τι κερδίζει κανείς είναι καλό. Πόσο μάλλον αν καταφέρει περισσότερα απ' όσα είχε πετύχει ο Βαγγέλης Βενιζέλος με το PSI. Θα πανηγυρίζουμε και θα τους δώσουμε και το χρυσό κλειδί του xρηματιστηρίου.
Ας υποθέσουμε, λοιπόν, ότι μας «κουρεύουν» το χρέος. Ότι η Μέρκελ έχει αποφασίσει να κάνει μία γενναία πράξη πριν εγκαταλείψει την Καγκελαρία κι ότι το ίδιο ακριβώς αποφασίζουν και οι ηγέτες των υπόλοιπων κρατών που μας έχουν δανείσει. Τι θα συμβεί σε μία τέτοια περίπτωση; Θα επιστρέψει η Ελλάδα στην ανάπτυξη; Είναι αρκετό ένα «κούρεμα» στο χρέος για να σωθούμε;
Η απάντηση είναι προφανής: Όχι! Το πραγματικό πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας είναι ότι ακόμη κι αν ξεκινούσε με μηδενικό χρέος, σύντομα θα έφτανε και πάλι στο σημερινό σημείο! Εδώ διορίζουν τους απίθανους την ώρα που η χώρα βουλιάζει. Και θα δίσταζαν να βγάλουν σύνταξη αφισοκολλητή, αν τους το επέτρεπαν τα δημοσιονομικά;
Αν η ελληνική πλευρά δεν προσπαθήσει σκληρά για να προσελκύσει επενδύσεις, δεν υπάρχει πιθανότητα σωτηρίας. Για ποιον λόγο, λοιπόν, να μπουν οι δανειστές σε μία αδιέξοδη διαδικασία, η οποία, μάλιστα, θα έχει και μεγάλο πολιτικό κόστος για εκείνους που θα αποφασίσουν να πετάξουν μερικά ακόμη δισεκατομμύρια ευρώ στον Καιάδα; Μετά από τις πολιτικές εξελίξεις στη Γερμανία δεν υπάρχει μια πιθανότητα στο εκατομμύριο!
Εκτός κι αν! Εκτός κι αν η συζήτηση για την ελάφρυνση του χρέους συνοδευτεί με μία παράλληλη συζήτηση για την έξοδο της Ελλάδας από την Ευρωζώνη. Αν στο εξωτερικό παρουσιαστεί ως κλείσιμο των υποθέσεών τους με την Ελλάδα και στην Ελλάδα ως μία… δεύτερη ευκαιρία που μας δίδεται μέσω του διπλού νομίσματος.
Μία άλλη περίπτωση είναι να μιλάμε για επιμήκυνση του χρέους, όπως έκανε και ο κ. Σαμαράς. Ο γράφων δεν πρόκειται να πει κάτι διαφορετικό από εκείνο που έλεγε και τότε: Ότι δεν είναι άσχημο, αλλά όχι και αρκετό! Ή αλλιώς, πολύς θόρυβος! Και κυρίως πολύς χαμένος χρόνος! Αν ήταν να φτάσουμε σήμερα σε εκείνο το σημείο που μπορούσαμε να έχουμε φτάσει από το 2013, γιατί δεν το κάναμε νωρίτερα; Κι εν πάση περιπτώσει, ας πούμε ότι μας κάνουν το χατίρι και το κάνουν. Και λοιπόν; Αυτό θα πείσει τους ξένους επενδυτές να φέρουν τα λεφτά τους στην Ελλάδα και να δημιουργήσουν έτσι νέες θέσεις εργασίας;
Θυμόμαστε τι συνέβη στην πρώτη διαπραγμάτευση της πρώτης αριστερής κυβέρνησης: Ο Γιάνης έβαλε έναν ολόκληρο λαό στο πατίνι και άφησε το… όχημα να τρέξει με ιλιγγιώδη ταχύτητα στην κατηφόρα. Ο Αλέξης Τσίπρας πίστεψε τότε ότι η γερμανική νταλίκα θα έκανε στην άκρη για να μην λερωθεί η πόρτα της με αίματα. Δυστυχώς, με τον τρόπο αυτόν κλείσαμε τις τράπεζές μας.
Στη δεύτερη διαπραγμάτευση της δεύτερης αριστερής κυβέρνησης ο Αλέξης Τσίπρας πίστεψε ότι με όπλο το μεταναστευτικό θα πετύχαινε εκπτώσεις στο πρόγραμμα. Δυστυχώς, με τον τρόπο αυτόν κλείσαμε τα σύνορά μας.
Στις διαπραγματεύσεις για το χρέος θα τους πούμε ότι το χρέος δεν είναι βιώσιμο και ίσως τους απειλήσουμε με αυτοκτονία. Μαντέψτε τι επιλογές έχουν οι αρχηγοί των άλλων κρατών! Πόσο μάλλον όταν ξέρουν ότι στις επόμενες εκλογές θα κινδυνεύσουν να εξαφανιστούν από τον χάρτη! Ελπίζουμε να μην λέμε μετά από καιρό ότι κάπως έτσι βάλαμε τίτλους τέλους σε μία ολόκληρη χώρα!
Θανάσης Μαυρίδης
