Του Κυριάκου Αθανασιάδη
Για το προχθεσινό one happy man show που ξεκίνησε την προεκλογική περίοδο όπως τα κορίτσια με τα καυτά σορτσάκια ανάβουν το πράσινο φως σε κάτι περιφερειακούς αγώνες αυτοκινήτων, αυτό το αστείο σποτάκι με πρωταγωνιστή τον πρόεδρο του δεκαπενταμελούς (παρένθεση: είναι το μόνο τριγενές και δικατάληκτο που ξέρει να κλίνει σωστά σχεδόν σε όλες τις πτώσεις), ειπώθηκαν ήδη τα πάντα, σε σάιτ, μέσα κοινωνικής δικτύωσης, εφημερίδες, παντού. Επίσης έγιναν τα σχετικά meme, και, δόξα τω Θεώ, γελάσαμε, οργιστήκαμε, σατιρίσαμε - όλο το πακέτο. Έτσι κάνουμε πάντα, άλλωστε, με κάθε επικοινωνιακή στρακαστρούκα της κυβέρνησης.
Και, καθώς πράγματι η γκεμπελική ρεκλάμα σήμανε την έναρξη της προεκλογικής περιόδου, που θα είναι μακρά, ποταπή και χυδαία, τόσο όσο κανείς μας δεν φαντάζεται - θα εκπλαγούμε ακόμη και εμείς που ξέρουμε από τώρα αρκετούς από τους τομείς στους οποίους θα κινηθεί: το κυβερνών σύμφυρμα θα ξεπεράσει τον εαυτό του σε λάσπη, οχετό, σμήγμα και μυθικά μπαχτσίσια—, μιας και μπήκαμε, επαναλαμβάνω, στην τελική ανηφόρα και μας έμεινε η ουρά του δικέφαλου γαϊδάρου, ή των δύο γαϊδάρων τέλος πάντων, ξεκίνησε πάλι η κουβέντα για το δικαίωμα ψήφου στις χώρες όπου μένουμε όλων ημών που ζούμε στο εξωτερικό.
Πρόκειται βεβαίως περί αστειότητος. Οι Τσίπρας και συντροφία δεν πρόκειται να συναινέσουν σε κάτι τέτοιο, κι ας αποτελεί κοινό τόπο για χώρες όπως η Ζιμπάμπουε και το Μάλι. Οι Τσίπρας και συντροφία θα κάνουν ό,τι περνά από το χέρι τους για να κρατήσουν την ήττα που θα υποστούν σε κάπως διαχειρίσιμα επίπεδα. Σε ανεκτά, που λένε - ή σε «βατά» επίπεδα, όπως θα έλεγε ο ίδιος. Και το τελευταίο προφανώς που θέλουν είναι να δώσουν δικαίωμα θεσμικής πολιτικής έκφρασης ειδικά στους Έλληνες του εξωτερικού που απέδρασαν από τη χώρα εξαιτίας τους. Αυτό το μισό εκατομμύριο ψήφοι δεν είναι δικό τους, και το ξέρουν. Αυτό το μισό εκατομμύριο ψήφο θα πάει (θα πήγαινε…) όλο, μονοκούκι, στα κόμματα του δημοκρατικού, φιλοευρωπαϊκού τόξου.
Δεν θα επιχειρηματολογήσω επ' αυτού, το θεωρώ προσβλητικό και για εμένα και για τους αναγνώστες μας.
Θα θυμίσω απλώς κάτι άλλο. Την πενταετία πριν το επάρατο '15, επί Αγανακτισμένων νοικοκυραίων και επί Άνω και Κάτω σφιχταγκαλιασμένης Πλατείας, τότε που δέθηκε το αριστερακροδέξιο ατσάλι, ενόσω οι Τσίπρας και συντροφία, με την άφρονα και εγγενώς χυδαία στήριξη μίας μεγάλης λαϊκής μάζας, απεργάζονταν την έξοδο της χώρας από την Ευρώπη και τον πολιτισμό… τον καιρό εκείνο λοιπόν γεννήθηκαν στα υπόγεια της Κουμουνδούρου κάτι φανταστικοί λογαριασμοί τύπου «ΣΥΡΙΖΑ Λονδίνου» και «ΣΥΡΙΖΑ Βερολίνου» και δεν συμμαζεύεται.
Όλοι αυτοί (με 60 λεπτά τού ευρώ ανά tweet: αυτά είναι χρηματάκια που μπαίνουν βαθιά στην κωλότσεπη) πολέμησαν τον δίκαιο αγώνα της αποβλάκωσης των υπολοίπων χρηστών —όλων, όχι μόνο των influencers—, βάλλοντας νυχθημερόν εναντίον της Ευρωπαϊκής Ένωσης, εναντίον των θεσμών της, εναντίον της πολιτικής της, εναντίον των συμμάχων της χώρας και των ιστορικών της καταβολών, εναντίον της αλήθειας, της Δημοκρατίας και του προκαθορισμένου (γιατί ΔΕΝ θα μας το αλλάξουν) μέλλοντός της. Παράλληλα, συνεπικουρούμενοι από μερικές εκατοντάδες άλλους λογαριασμούς «ντόπιων» (όλοι ντόπιοι ήσαν, μεταξύ μας: όλοι της βαθιάς υπόγας), έβρισαν, γιούχαραν, σπίλωσαν, απείλησαν και προπηλάκισαν όλους τους ανθρώπους που προσπαθούσαν να αρθρώσουν πολιτικό λόγο. Πολλούς, κατάφεραν να τους καταστρέψουν επαγγελματικά, άλλους απλώς τούς κούρασαν και τους μπάφιασαν, άλλους τούς έκαναν να εκδηλώνουν αποστροφή σε οτιδήποτε έχει σχέση με τον δημόσιο λόγο.
Και άλλους κατάφεραν απλώς να τους πείσουν να ετοιμάσουν μια ώρα αρχύτερα τα χαρτιά τους και να κάνουν όλες τις άλλες απαιτούμενες προετοιμασίες για να πάρουν των ομματιών τους και να φύγουν από την Ελλάδα. Να φύγουν, όχι απλώς για να έχουν την ευκαιρία να δουλέψουν και να σταδιοδρομήσουν σε ένα δημοκρατικό, ελεύθερο περιβάλλον, κυνηγώντας την προσωπική τους ευτυχία και την ευτυχία των δικών τους και των άλλων: αλλά και από σιχασιά.
Τους θυμήθηκα λοιπόν όλους αυτούς τούς τάχα ξενιτεμένους τύπους, τους «ΣΥΡΙΖΑ Λονδίνου» κ.ο.κ., διαβάζοντας πάλι με την περιφερειακή μου όραση την κουβέντα για την ψήφο των Ελλήνων του εξωτερικού. Που, όχι, δεν είναι συριζαίοι. Οι μόνοι κολλητοί της κυβέρνησης που ζουν στο εξωτερικό είναι όσοι έχουν (ή μάλλον: είχαν) συμφέροντα αποκλειστικά οικονομικής φύσεως από μια χρεοκοπημένη και βυθισμένη στην απαξίωση Ελλάδα: πέντε-δέκα κοράκια. Κανείς άλλος.
Οι Τσίπρας και συντροφία δεν θα μας δώσουν αυτό το δικαίωμα. Έχουμε να κάνουμε με την πιο βαθιά ταξική, ολιγαρχική, αντιλαϊκή, εθνικιστική και αντιδημοκρατική κυβέρνηση-παρωδία που υπήρξε ποτέ, και που ίσως μπορεί να υπάρξει. Οπότε ας μην περιμένουμε πολλά.
Παρά ταύτα, να ξέρουν όλοι της συντροφίας τούτο: ακόμη και αν δεν τα καταφέρουμε να έρθουμε να ψηφίσουμε την Κυριακή των εκλογών, και πολλοί δεν θα τα καταφέρουμε γιατί δουλεύουμε μεροκάματο, θα 'ρθουμε οπωσδήποτε μια μέρα από τις επόμενες. Για να χορέψουμε στο Σύνταγμα.
