Μπορεί οι ανέμελες διακοπές, οι βόλτες και οι όμορφες μουσικές ενός νεαρού με την παρέα του να προσφέρουν αρρώστια, φόβο, μοναξιά και πιθανόν έναν οδυνηρό θάνατο σε δεκάδες ηλικιωμένους ανθρώπους που ήλπιζαν να «αναχωρήσουν» ήσυχα από τη ζωή έχοντας ζήσει πολέμους, πείνα, εθνικές και προσωπικές «θύελλες», χαρές και λύπες;
Αυτή η διαδοχή …γεγονότων συμβαίνει στον οίκο ευγηρίας στο Ασβεστοχώρι της Θεσσαλονίκης όπου εντοπίστηκαν δεκάδες κρούσματα κορονοιού ανάμεσα στους ηλικιωμένους – φιλοξενούμενους. Τον θανατηφόρο ιό έβαλε στη δομή ένας εργαζόμενος που δεν έκανε τίποτα κακό. Συναντήθηκε απλά με κάποιον που επέστρεψε από τις διακοπές του στην Χαλκιδική, o οποίος επίσης δεν έκανε τίποτα κακό. Διασκέδασε όπως διασκεδάζουν οι νέοι το καλοκαίρι σε μπαρ και συναυλίες. Με παρέες και φλερτ, νότες και ποτά. Τίποτα το κακό.
Και από τόσο ωραία πράγματα στη ζωή ενός νέου ανθρώπου προέκυψε ένα τόσο μεγάλο κακό σε τόσους πολλούς ανθρώπους στην πιο ευάλωτη ηλικία τους. Αν ο ίδιος ο εργαζόμενος και εκείνος με τον οποίο συναντήθηκε, έχουν συνείδηση ήδη θα νοιώθουν το βάρος, μεγάλο. Αν είναι αρκετά τυχεροί δεν θα χρειαστεί να σηκώσουν και το βάρος της απώλειας ανήμπορων ανθρώπων εξαιτίας και της δικής τους ανευθυνότητας.
Κανείς μας δεν είναι άμοιρος της ευθύνης για κάθε ευάλωτο που κινδυνεύει να χαθεί. Αυτή είναι η περιβόητη προσωπική και κοινωνική ευθύνη, ο κύκλος της είναι αυτός που άνοιξε στις παραλίες και στις συναυλίες της Χαλκιδικής και κλείνει στον οίκο ευγηρίας στο Ασβεστοχώρι της Θεσσαλονίκης και στους ηλικιωμένους που έχουν σκορπίσει στα νοσοκομεία.
Ο ίδιος κύκλος περιλαμβάνει και την 27χρονη ειδικευόμενη γιατρό που κατέληξε από τις διακοπές στη Χαλκιδική στην εντατική.
Η αίσθηση ότι τον Μάρτιο την σκαπουλάραμε από τον κορονοιό, ενώ όλοι οι άλλοι μέτραγαν ατελείωτους νεκρούς μαζί με την ελπίδα ότι στον δεύτερο γύρο θα είμαστε εξίσου τυχεροί και τη βεβαιότητα ότι (ευρωπαϊκά) λεφτά θα έρθουν να μας θρέψουν τον σκληρό χειμώνα οδήγησε στην παράλυση κάθε «αντίστασης».
Την ροπή μας στο χορό του Αγίου Βίτου από την πλατεία της Ακαμάτρας στην Ικαρία έως τα γαμήλια γλέντια και τις συναυλίες θα την πληρώσουν πάλι όσοι δεν μπορούν να χορέψουν. Κι αυτό δεν αντέχεται.
