Ως τραμπισμό θα όριζα την ιδεολογία που προωθεί ή μάλλον διασπείρει τον διχασμό –«θα μετρούσαμε λιγότερους νεκρούς από τον covid, αν δεν υπολογίζαμε τους νεκρούς στις δημοκρατικές πολιτείες!», φράση λεχθείσα από αρχηγό κράτους, εξ ορισμού οφείλοντα να εκφράζει την εθνική ενότητα…-, τη δυσπιστία στον ορθολογισμό και την επιστήμη, στην οποία ωστόσο προσφεύγουμε όταν ατομικά τη χρειαζόμαστε, τον θαυμασμό στον αυταρχισμό, εκφραζόμενο από τις πιο απεχθείς πολιτικές φιγούρες της υφηλίου (κάποιες εκ των οποίων έχουν οργανώσει συστήματα φυσικής εξόντωσης των αντιπολιτευόμενων), την υπονόμευση του συνταγματικού πατριωτισμού, που «έχτισε» το συγκεκριμένο έθνος κοκ…
Δεν θα υπήρχε μεγαλύτερο σφάλμα εκ μέρους της Δύσης και του πολιτισμένου κόσμου γενικότερα από την εκτίμηση πως -μαζί με το προαναγεννησιακό ον που κυβέρνησε τις ΗΠΑ- ηττήθηκε και ο Τραμπισμός. (Η πιο ρηχή, αντιπνευματική, πολιτισμοκτόνος ιδεολογία στην παγκόσμια ιστορία, η οποία εκφράστηκε από έναν πρόεδρο ψευδόμενο όπως ακριβώς ανέπνεε, που ωστόσο κατάφερε να πείσει το πιο πρωτόγονο τμήμα του αμερικανικού λαού πως οι ‘μεγάλοι’ πολιτικοί δεν ψεύδονται ποτέ, απλώς εκφράζουν τις αναλήθειες που αξιώνει και επιθυμεί να ακούει η κοινωνία…).
Το ότι, λοιπόν, δεν ηττήθηκε ο τραμπισμός αναδεικνύεται εύκολα από το ότι ο δημιουργός και εκφραστής του πήρε περισσότερες ψήφους από κάθε άλλον μέχρι τώρα υποψήφιο πρόεδρο στην ιστορία των ΗΠΑ! Και από το ότι θα είχε με βεβαιότητα θριαμβεύσει, αν δεν είχε προκύψει ο κορονοϊός και η καταστροφική διαχείρισή του από τον ένοικο του Λευκού Οίκου, καταστροφική όχι μόνο με όρους υγειονομικούς αλλά και οικονομικούς. Το οποίο σημαίνει πως η –συγκυριακή- ήττα του πορτοκαλί προέδρου, ως ατόμου, προέκυψε από μια παρά φύση συμμαχία των προασπιστών του πολιτικού πολιτισμού και των κυνηγών του ατομικού ευδαιμονισμού.
Άρα καταφανώς για την πλειονότητα της αμερικανικής κοινωνίας ελάχιστα μέτρησαν οι προσβολές στο κράτος δικαίου, η χωρίς «decency» ή μέτρο ώσμωση με τη Δικαιοσύνη, η αδιαφορία για την περιβαλλοντική πορεία του πλανήτη, η ενθάρρυνση του πεζοδρομιακού τραμπ(ουκ)ισμού συμμοριών προσκείμενων στον πρόεδρο και συχνά στρεφόμενων κατά των αδύναμων, η περιφρόνηση στο γυναικείο φύλο, η ανοχή αν όχι η ενθάρρυνση της φυλετικής βίας, η αμετροέπεια της αστυνομικής καταστολής ευρύτερα, η προσβλητική απαξίωση των αλλόγνωμων έστω και αριθμητικά πλειοψηφικών, η «οικονομική διπλωματία» της οικογένειάς του –μάλλον της ‘φαμίλιας’, η αστείρευτη βουλιμία για προσωπικό πλουτισμό (εκμίσθωσε στο αμερικανικό κράτος τεράστιο ξενοδοχείο του στη ΝΥ για να στεγάζεται η προσωπική του φρουρά, που θα τον προστάτευε όταν θα πήγαινε στη μεγαλούπολη!, ευτυχώς που δεν είχε και αλλού ανάλογες πρόσφορες ιδιοκτησίες) κοκ…
Αν ωστόσο η συγκυριακή ήττα του πολέμιου του πολιτικού πολιτισμού επιτρέψει στην «παλαιότερη δημοκρατία του κόσμου» να δει τα δημοκρατικά της ελλείμματα, τότε η τρομακτική αυτή εμπειρία θα μπορούσε ίσως να αξιοποιηθεί για το καλό. Και τα ελλείμματα αυτά έγιναν πλέον πασιφανή μέχρι τις εσχατιές της οικουμένης: Πρόκειται για μια «δημοκρατία» με συνταγματικά κατοχυρωμένο το ‘δικαίωμα’ –ή έστω τη δυνατότητα- της μειοψηφίας να αναδεικνύει κυβερνήσεις. Με συνταγματικά κατοχυρωμένο το δικαίωμα μιας ελάχιστης μειοψηφίας –πχ 13 πολύ μικρών πολιτειών, ουσιαστικά κάτι γύρω στο 3% του πληθυσμού της χώρας- να εμποδίσουν να θεραπευθεί αυτός ο ακραίος παραλογισμός… Με συνταγματικά κατοχυρωμένο για κάθε πολίτη –μάλιστα αυτό ενεγράφη στις πρώτες 10 τροπολογίες του Συντάγματος που υιοθετήθηκαν το 1791 και έχουν καταγραφεί ως «bill of rights»- να οπλοφορεί ανεξέλεγκτα… Κάτι που εν πολλοίς τροφοδοτεί την ακραία κατασταλτική αμετροέπεια της αστυνομίας… Με απέραντη –οιονεί θεσμοθετημένη- ώσμωση μεταξύ εκτελεστικής και δικαστικής εξουσίας… Κοκ…
Ανακεφαλαιώνοντας λοιπόν, να καταλήξω όπως ξεκίνησα: Επειδή μετά τον Κλίντον, η χώρα ανέδειξε τον νεότερο Μπους (που ‘εξασφάλισε’ για τη Δύση την ισλαμική τρομοκρατία), και μετά τον Ομπάμα τον «προαναγεννησιακό» Τραμπ, δεν θα υπήρχε για την πολιτισμένη Δύση μεγαλύτερο λάθος από το να θεωρήσει οριστικά ηττημένο τον Τραμπισμό. Το θηρίο του ακραίου αυταρχικού λαϊκισμού απλώς τραυματίστηκε. Και όχι θανάσιμα.
Τέλος μια «πληροφορία» που θα μπορούσε να δώσει ελπίδα στους ανά την υφήλιο τραμπιστές: Υπάρχει προηγούμενο –ο Γκρόβερ Κλήβελαντ που έμεινε στην ιστορία ως 22ος και ταυτόχρονα ως 24ος πρόεδρος των ΗΠΑ- ο οποίος έχασε την προεδρία μετά την πρώτη τετραετία του και στη συνέχεια επανήλθε στην εξουσία ξανά. Μόνο που αυτό συνέβη σε έναν αιώνα, τον 19ο, που δεν κατανάλωνε τόσο γρήγορα τα ινδάλματά του, ενώ στις εκλογές του 1889, όταν ηττήθηκε σε εκλέκτορες, ο Κλήβελαντ είχε διατηρήσει την πλειοψηφία σε λαϊκές ψήφους…
