Της Χαράς Κεφαλίδου*
Πρόσφατα μάθαμε ότι οι μισοί νέοι μας που αποφοιτούν από το λύκειο είναι περίπου αστοιχείωτοι. Όσο κι αν θεωρήσουμε υπερβολικά τα στοιχεία της έρευνας της Ανεξάρτητης Αρχής Διασφάλισης της Ποιότητας για την Πρωτοβάθμια και Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση το αποτέλεσμα είναι σοκαριστικό.
Έχοντας ήδη μπει στην εποχή της «4ης Βιομηχανικής Επανάστασης», ποιες είναι οι γνώσεις, οι ικανότητες που προσφέρει το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα στους πολίτες της; Ποια είναι η εθνική στρατηγική που έχει ανάγκη η οικονομία μας;
Στη μικρή μας χώρα ενώ έχουμε πληθωρισμό τυπικών προσόντων και μεταπτυχιακών, οι επιχειρήσεις δυσκολεύονται να βρουν στελέχη που να ικανοποιούν τις απαιτήσεις των δραστηριοτήτων τους. Στην αμέσως επόμενη μέρα - όχι στο απώτερο μέλλον, καθώς η τεχνολογία τρέχει, το πρόβλημα θα γίνεται όλο και πιο επιτακτικό. Όσο για το υπάρχον εκπαιδευτικό μας σύστημα, ακόμη και στην καλύτερη εκδοχή του, θα είναι παντελώς ακατάλληλο και ανεφάρμοστο.
Αυτό που λίγο πολύ αρνούμαστε όλοι να παραδεχτούμε είναι ότι υπάρχουν σοβαρά προβλήματα στην εκπαίδευση που παρέχει το ελληνικό σχολείο, την τεχνική και τεχνολογική εκπαίδευση, τη μετά το λύκειο επαγγελματική κατάρτιση και τη βασική αποστολή των Πανεπιστημίων μας. Είμαστε στην εκκίνηση μιας κούρσας που ήδη μετράει αρκετούς γύρους στον υπόλοιπο δυτικό κόσμο, αλλά εμείς κάνουμε πως δεν βλέπουμε, νομίζοντας ότι έχουμε το περιθώριο. Ε, λοιπόν δεν το έχουμε! Έχουμε χάσει ήδη πολύτιμο χρόνο. Δεν αρκεί πια να συζητάμε τη διασύνδεση εκπαίδευσης και επιχειρηματικότητας, ούτε τη διασύνδεση πανεπιστημιακής έρευνας και επιχειρηματικής καινοτομίας.
Αφήνοντας στην άκρη εγκατεστημένες νοοτροπίες που θέλουν στη χώρα μας την πανεπιστημιακή εκπαίδευση ως προαπαιτούμενο συστατικό επιτυχίας, προσωπικής καταξίωσης και κοινωνικής αποδοχής - ακόμη και όταν παράγει ανέργους, ας τολμήσουμε να πούμε στην ελληνική κοινωνία ότι το εκπαιδευτικό μας σύστημα συνδέεται άμεσα και με την οικονομία. Αυτό σημαίνει στροφή στην τεχνική/ τεχνολογική εκπαίδευση. Μπορεί να υπάρχει στα χαρτιά, να υφίσταται σε δευτεροβάθμιο και μετα-λυκειακό επίπεδο, αλλά είναι παραμελημένη, υποβαθμισμένη και κοινωνικά απαξιωμένη. Το αντίθετο με ό,τι συμβαίνει στην υπόλοιπη Ευρώπη.
Η επένδυση στην τεχνική εκπαίδευση είναι ανάγκη και άμεση προτεραιότητα για τη χώρα μας. Δημιουργεί πλούτο, θέσεις εργασίας, αποδίδει άμεσα αποτέλεσμα, δημιουργεί πολίτες οικονομικά ανεξάρτητους, αντί για στρατιές προσοντούχων ανέργων που ξενιτεύονται, λαθροβιούν, κάνουν δουλειές του ποδαριού ή συντηρούνται από την πενιχρή σύνταξη των γονιών τους.
Η σύνδεση των ΑΕΙ με την επιχειρηματικότητα επείγει να γίνει αποτελεσματική. Οι 'γενναιοδωρίες' της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ με την ανωτατοποίηση των τεχνολογικών ιδρυμάτων έκρυψαν το πρόβλημα κάτω από το χαλί. Δεν ασχολήθηκαν σοβαρά με την αναβάθμισή της και τη σύνδεσή της με την ελληνική επιχείρηση και το μέλλον της. Το μόνο που κατάφερε το μοντέλο ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ήταν να βολέψει ημετέρους, να προσελκύσει νέους ψηφοφόρους, να 'κλείσει το μάτι' στην ελληνική οικογένεια.
Η μετάβαση στη νέα εποχή που έχει ήδη ξημερώσει δεν είναι εύκολη ούτε για το εκπαιδευτικό μας σύστημα, αλλά ούτε και για τις ελληνικές επιχειρήσεις, που στην πλειονότητά τους είναι μικρομεσαίες και απροετοίμαστες, μετά από μια μακρά περίοδο κρίσης χωρίς χρηματοδότηση.
Η μετάβαση στα νέα επιχειρηματικά μοντέλα θα είναι δύσκολη. Απαιτεί κινητοποίηση πόρων και ανθρώπινου δυναμικού. Σε αυτό το ραγδαία μεταβαλλόμενο διεθνές περιβάλλον η απόφαση επένδυσης στην επαγγελματική εκπαίδευση δεν είναι ζήτημα πολιτικής επιλογής. Είναι εθνική προτεραιότητα.
* Η Χαρά Κεφαλίδου είναι βουλευτής Δράμας και τομεάρχης Παιδείας του Κινήματος Αλλαγής.
