Toυ Ανδρέα Ζαμπούκα
Η αλήθεια είναι πως είμαστε ένα μεγάλο χωριό. Σαν τρελοί κάνουμε να βγει μια είδηση στην πλατεία και να γίνει χαμός. Ειδικά, όταν πρόκειται για θεσμούς που καθορίζουν κοινωνικά την ζωή μας.
Οι εισαγωγικές εξετάσεις στα πανεπιστήμια, σε όποια χώρα υπάρχουν, σε καμία περίπτωση δεν απασχολούν τόσο πολύ την ειδησεογραφία. Η κοινή γνώμη δεν ενδιαφέρεται να μάθει τους «πρώτους των πρώτων» και οπωσδήποτε, οι γονείς δεν διαλαλούν την επιτυχία τους, στη γειτονιά, στην πόλη και στο facebook. Είναι ζήτημα της ακαδημαϊκής κοινότητας και όχι των καφενείων…
Eν τω μεταξύ, συνεχίζουμε να αδιαφορούμε για την πραγματικότητα, που συσσωρεύει δίπλα μας ένα σωρό «ναυάγια» και αποτυχίες. Οι εποχές άλλαξαν, ο κόσμος μίκρυνε, η χώρα είναι πια και με τη βούλα, χρεοκοπημένη αλλά ακόμα νομίζουμε ότι βρισκόμαστε στις δεκαετίες του ΄80 και του ΄90. Τότε που η γειτόνισσα έσκυβε το κεφάλι, όταν η διπλανή οικογένεια δημοσίευε στην τοπική εφημερίδα πως η κόρη πέρασε παιδαγωγικό και θα γίνει δασκάλα- κάποιοι το κάνουν ακόμα!
Από τότε ως σήμερα, η μία μετά την άλλη, οι φούσκες διογκώθηκαν και έσπασαν. Δεν υπάρχει αστικό επάγγελμα που να μην διαθέτει το πρώτο ποσοστό σε αναλογία πληθυσμού στον πλανήτη! Δικηγόροι, γιατροί, δάσκαλοι, φαρμακοποιοί, μηχανικοί! Άσε πια οι φιλόλογοι. Με τόσους φιλολόγους, θα έπρεπε να μαθαίνουμε Αρχαία ο ένας στον άλλον για να απορροφήσουμε την επένδυση που έκανε το ελληνικό κράτος στις φιλοσοφικές του σχολές! Είμαστε όλοι τόσοι πολλοί σε όλα. Έχουμε τα πιο πολλά πτυχία, τις πιο πολλές ειδικότητες, τους πιο πολλούς επιστήμονες και τους περισσότερους «ειδήμονες» σε κάθε φούσκα που διογκώνουμε, στο πρωτόγονο γαλατικό μας χωριό
Κι όμως, η κοινωνική καταξίωση είναι τόσο μεγάλη που δεν πτοούμαστε με τίποτα. Πρώτη είδηση χθες, η ανακοίνωση των βάσεων και περιχαρείς οι γονείς (7 στους δέκα μαθητές κάπου μπήκαν).
Όλα αυτά δείχνουν την επιβράβευση ενός λαϊκιστικού ταξιδιού που όλοι το ακολουθούν επειδή είναι επιβεβλημένο από την ίδια την κοινωνία. Τεράστια κεφάλαια, μαθήματα, φροντιστήρια, άγχη, πόνος, κλάματα. Μια δοκιμασία, την οποία βιώνουν οι πάντες, με τον πιο πανηγυρικό τρόπο.
Η περιπέτεια των Πανελληνίων είναι μια δραματουργία που έχει όλα τα χαρακτηριστικά του "θεατρικού αγώνα".Ένα "ψυχόδραμα" που παίρνει την μορφή του πανηγυριού, του έπους ή της τραγωδίας. Ενίοτε όμως, του σατυρικού δράματος και της κωμωδίας...
Αν όλη αυτή η ψυχική ενέργεια, η κοινωνική δυναμική, η αξιακή επιδίωξη και κυρίως το 1,5 δις ιδιωτικών κεφαλαίων που ξοδεύεται για την εισαγωγή στα πανεπιστήμια, τα δαπανούσαμε για την οργάνωση της Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης, θα είχαμε κάνει την Ελλάδα το μεγαλύτερο ερευνητικό κέντρο της ΝΑ Ευρώπης. Αν όλον αυτόν τον αγώνα που δίνουμε ως οικογένειες για να «μορφώσουμε» τα παιδιά μας, τον συντονίζαμε με τις πραγματικές ανάγκες του σύγχρονου κόσμου, θα είχαμε εκτοξεύσει την ανάπτυξη και τον σύγχρονο πολιτισμό μας.
Δυστυχώς όμως, όλοι μας, με διαφορετικό ρόλο, επιμένουμε σε ένα σύστημα φιλαρέσκειας, ναρκισσισμού και ματαιοδοξίας. Αυτό είναι το παιχνίδι που η κοινωνία μας προτείνει και αναγκαστικά, όλοι παίζουμε με τους όρους του. Πάνω από 100.000 άνθρωποι ζουν από τις εξετάσεις, άλλες τόσες περιμένουν κάθε χρόνο την καταξίωση της εισαγωγής και μια ολόκληρη κοινωνία ασχολείται, τουλάχιστον δύο φορές τον χρόνο(περίοδος εξετάσεων, ανακοίνωση βάσεων) με τις Πανελλήνιες.
Κι έτσι κυλάει η δική μας αφήγηση, σ΄αυτό το «πέτρινο ακρωτήρι» που λέει κι ο Σεφέρης. Μεταξύ ψευδαισθήσεων και πανηγυριών.
Μακάρι να είχαμε αίσθηση της παραγωγικής αριστείας και του αγώνα για δημιουργία. Θα τα διοχετεύαμε στην πράξη και όχι στην εξαπάτηση δεκάδων χιλιάδων παιδιών που «μπήκαν στο πανεπιστήμιο» για να χαρεί η μαμά τους. Θα δίναμε λίγο περισσότερο χώρο στους άριστους για να σηκώσουν την κοινωνία στους ώμους τους και να την φτάσουν ψηλά.
Χωρίς κορώνες και τυμπανοκρουσίες. Μόνο με σχέδιο, σεβασμό και αφοσίωση στην πραγματικότητα της αληθινής παιδείας και των επιτευγμάτων της για τον άνθρωπο και τα δικαιώματά του.
