Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Σε όλη την διάρκεια της γιγάντωσης του ΣΥΡΙΖΑ, η επίκληση της «ανθρωπιστικής κρίσης» ήταν η αιχμή του δόρατος για την ρητορική του. Σε τέτοιο σημείο μάλιστα, που είχε εγκλωβίσει σ΄ αυτή και την προηγούμενη κυβέρνηση. Και μαζί με την περιγραφή της «εξαθλιωμένης» κοινωνίας ακολουθούσαν «λιπόθυμα παιδιά» στα σχολεία, «χιλιάδες αυτοκτονίες» ανά την επικράτεια και γενικότερα μια φασματική εικόνα μετάβασης της χώρας σε τριτοκοσμικές συνθήκες.
Όπως ήταν φυσικό, η διάχυτη ατμόσφαιρα της οργισμένης αντίδρασης πέρασε και στους περισσότερους Έλληνες: άκουγες ας πούμε, από παντού διάφορα κλισέ, τύπου «τι παραπάνω να μας πάρουν;», «έχουμε ήδη καταστραφεί», «βιώνουμε όλοι την εξαθλίωση» και πολλά άλλα. Εν τω μεταξύ, «εξαθλίωση» σήμαινε απώλεια του ακριβού τζιπ, κίνδυνος πλειστηριασμού του πανάκριβου σπιτιού που αγοράστηκε χωρίς εγγυήσεις και αδυναμία να βγει τρεις φορές την εβδομάδα για φαγητό!
Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, ο λαϊκισμός έδωσε στην κοινωνία την ψευδαίσθηση της επανάκτησης ανέσεων που διέθετε πριν από την κρίση, χωρίς κανέναν ενδοιασμό. Ο όρος μάλιστα, «ανθρωπιστική κρίση» διαδόθηκε σε όλους, με λάθος σημειολογία, χάνοντας την πραγματική του έννοια. Γιατί πραγματικά, μία μερίδα της ελληνικής κοινωνίας βρίσκεται σε εξαθλίωση μετά την κρίση. Και πρόκειται για ανθρώπους που έχουν ανάγκη από βοήθεια και στήριξη. Όταν όμως η διάθεση της ανθρωπιάς και της αλληλεγγύης εξαντλείται σε ρητορικά σχήματα και ξοδεύεται για χάρη των λάθος ανθρώπων, τότε οι πραγματικά αδύναμοι δεν απολαμβάνουν κανένα προνόμιο πρόνοιας έναντι των υπολοίπων. Απλά χρησιμοποιούνται ως ακραία δείγματα προπαγάνδας για τον λαϊκισμό της εξουσίας.
Τώρα όμως, που οι πρόσφυγες κατέκλυσαν την χώρα και κοιμούνται στις λάσπες και στα λιμάνια, σχηματίστηκε επιτέλους, το σκηνικό της «ανθρωπιστικής κρίσης». Κάτι σαν να μπαίνουν ρεαλιστικές βάσεις να πραγματωθεί αυτό που ανακυκλώναμε στα ΜΜΕ, χωρίς εικόνα, και τώρα την βρήκαμε! Αναπαρήγαγαν ο Αυτιάς και ο Παπαδάκης τις δακρύβρεχτες δηλώσεις του Τσίπρα αλλά εικόνα δεν είχαν να δείξουν. Τώρα τη βρήκαν. Ο Τσίπρας μπορεί πλέον, να σιώπησε αλλά ήρθε η εικόνα…
Έχει αποδειχθεί πολλές φορές, ότι η επιθυμία της επέκτασης της πραγματικότητας πραγματώνεται, όταν δεν έχεις άλλο τρόπο να υπάρξεις χωρίς αυτή. Και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι κόμμα ή πολιτικός οργανισμός που προέκυψε από τις πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας αλλά για να καλύψει τις φαντασιώσεις της. Άρα λοιπόν, είναι ένα «φαντασιακό» κόμμα που μπορεί να συνεχίσει να υφίσταται μέσα από τις δραματικές «φαντασιώσεις» που εξέθρεψε στους ψηφοφόρους του. Και επειδή η μόνη λύση να μην εγκαταλειφθεί η πραγματικότητα, είναι να διαμορφωθεί, φοβάμαι μήπως επιβεβαιωθεί η «αυτοεκπληρούμενη προφητεία» του ΣΥΡΙΖΑ.
Άλλωστε, αυτή δεν είναι και η προδιάθεση της Αριστεράς γενικότερα; Να αντιμετωπίζει τους μετέχοντες σε μία πολιτικά οργανωμένη κοινότητα ως «λαό»; Ποιος είναι ο ρόλος του «ποιμένα» αν δεν έχει «ποίμνιο» να προστατεύσει; E λοιπόν, δεν είναι καθόλου απίθανο το Προσφυγικό να άνοιξε απλά το δρόμο για να δούμε και πολλά άλλα σκηνικά «ανθρωπιστικής κρίσης» στο μέλλον. Πάντα ενταγμένα στην προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ να δημιουργήσει την αδύναμη μάζα που έχει πάντα ανάγκη τον «ανθρωπιστή» κηδεμόνα της. Οι περιπτώσεις είναι πολλές: αφανισμός της μεσαίας τάξης από την φορολογία, διάλυση σχολείων και πανεπιστημίων, λουκέτα σε επιχειρήσεις και εργοστάσια, αύξηση της ανεργίας, αποδυνάμωση του ασφαλιστικού, πτωχοποίηση μεγάλων τμημάτων του πληθυσμού, όπως οι αγρότες και πολλά άλλα.
Αν μαζέψουμε όλα τα παραπάνω, στη διάρκεια δύο ή τριών χρόνων, η «ανθρωπιστική κρίση» θα είναι πλέον γεγονός και θα είναι δημιούργημα αυτού του κομματιού της κοινωνίας που την πίστεψε εξαρχής χωρίς να υπάρχει. Και τελικά, δίνοντας χέρι βοήθειας στον ΣΥΡΙΖΑ, κατάφερε να την πραγματώσει! Και όχι μόνο αυτό. Όλα θα γίνουν με την σύμφωνη γνώμη των εταίρων οι οποίοι θα δουν να δημιουργείται μια νέα Ελλάδα περισσότερων ευκαιριών και λιγότερων απαιτήσεων. Μια νέα χώρα με την πανίσχυρη ελίτ της να παίρνει τον μικρό χώρο που της ανήκει και τους υπόλοιπους να συνωστίζονται μέσα στα τείχη που δημιούργησε η «αυτοεκπληρούμενη προφητεία» της Αριστεράς.
Έτσι γίνεται πάντα. Πες πες ψέματα, στο τέλος κάτι θα μείνει. Και μεταξύ «προσφυγικών επενδύσεων» και άλλων τινών, κάποτε θα είναι αλήθεια…
