Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Ο Γιώργος Κιμούλης παραιτήθηκε από τη θέση του προέδρου του ΚΠΣΝ πριν ακόμα περάσει ένας μήνας από τον διορισμό του. Αποτελεί βεβαίως, μια ασυνήθιστη εξέλιξη, δεδομένου πως στα δύο χρόνια της διακυβέρνησης των «Συριζανέλ», σπανίως έχουμε τέτοια φαινόμενα. Θα έλεγε μάλιστα, κάποιος, ότι η συσπείρωση των κυβερνητικών δυνάμεων σε όλα τα επίπεδα, είναι τόσο μεγάλη που αποτελεί παγκόσμιο φαινόμενο η ομοθυμία τους. Το σκηνικό σύμπνοιας βέβαια, δικαιολογείται από την βουλιμία όλων αυτών των ανθρώπων να συνεχίσουν, όσο μπορούν, να σιτίζονται από το Δημόσιο, ειδικά σε καιρούς χαλεπούς και μίζερους.
Αποχωρώντας λοιπόν, ο κ. Κιμούλης δήλωσε εμφατικά μεταξύ άλλων: «Τέλος θα ήθελα να υπενθυμίσω δύο βασικά πράγματα: πρώτον, η αξιοπρέπεια δεν έχει ανταλλακτική αξία και δεύτερον όταν ρίχνουμε κάποιον εν γνώσει μας στην αρένα, δεν τον αφήνουμε μόνο του να κοιτάζει τι θα δείξει ο αντίχειρας».
Με μία πρώτη ματιά, το να αρνείσαι τον μισθό του προέδρου ασφαλώς και συνιστά πράξη ηρωισμού και ένδειξη στοιχειώδους αξιοπρέπειας. Από την άλλη όμως, εξαρχής δεν είχες επίγνωση των συνθηκών για την θέση που αναλάμβανες; Πρώτον, επιδεικνύοντας μία διάθεση αυτογνωσίας (έχεις ήδη αποτύχει παταγωδώς, στην διαχείριση των ιδιωτικών σου διοικητικών εγχειρημάτων…) και δεύτερον, αναγνωρίζοντας τις διεθνείς πρακτικές του πολιτισμένου κόσμου, όπου προκηρύσσονται αξιοκρατικοί διαγωνισμοί για οργανισμούς τέτοιου μεγέθους.
Για άλλη μία φορά βέβαια, ούτε ο ίδιος ούτε η κυβέρνηση ενδιαφέρθηκαν για το τι προέβλεπε το καταστατικό για την θέση του προέδρου και ποιες είναι οι αρμοδιότητές του σε σχέση τον διευθύνοντα σύμβουλο. Όπως ρητώς ορίζεται στο Καταστατικό της ΚΠΙΣΝ ΑΕ και συγκεκριμένα στο κεφάλαιο V, άρθρο 16 (το οποίο προβλέπει την σύνθεση και τη θητεία του ΔΣ), παράγραφος 5, «ο Προ?εδρος και ο Διευθυ?νων Συ?μβουλος πρε?πει να ε?χουν τουλα?χιστον πενταετη? εμπειρι?α σε θε?ση σημαντικη?ς ευθυ?νης και απαιτη?σεων στον δημο?σιο η? ιδιωτικο? τομε?α»
Ίσως η υπόθεση Κιμούλη να αποτελεί απλά, μια εξαίρεση στον κανόνα, ίσως και να ανοίγει τον δρόμο και για άλλες κινήσεις που θα διαλύσουν τον σαθρό οικοδόμημα του «καθεστώτος». Εκείνο όμως, που έχει «ηθική» σημασία είναι η «ανταλλακτική αξιοπρέπεια» στην οποία καταφεύγει ο γνωστός ηθοποιός για να δικαιολογήσει την «φυσική» του ένδεια ως προς το ήθος και τις αξίες που τώρα επικαλείται.
Τι θέλω να πω: Ο «εντιμότατος» κ. Κιμούλης, πέρα από το ό τι εξαρχής, δεν έπρεπε να αποδεχτεί την θέση, άλλα περίμενε και άλλα του παρουσιάστηκαν στη πορεία. Στην πραγματικότητα, δεν είχε αντιληφθεί ότι το Κόμμα έψαχνε έναν παράγοντα βιτρίνας χωρίς αρμοδιότητες και αποφάσεις. Έναν αναγνωρίσιμο «πνευματικό άνθρωπο» που θα έριχνε στάχτη στα μάτια των οπαδών του, προκειμένου να δρα ανενόχλητος ο εντεταλμένος σύμβουλος της Κουμουνδούρου.
Όταν κατάλαβε πως τις αποφάσεις για τα οικονομικά, λαμβάνει μόνο ο διευθύνων σύμβουλος Νίκος Μανωλόπουλος και πως δεν θα έχει ο ίδιος την αποκλειστική ευθύνη για τις καλλιτεχνικές δράσεις εκνευρίστηκε. Υπάρχει όμως και κάτι άλλο. Το ίδρυμα Νιάρχος θα δίνει κάθε χρόνο δωρεά πέντε εκατομμυρίων ευρώ με την προϋπόθεση ότι θα έχει λόγο στο καλλιτεχνικό πρόγραμμα, πράγμα που εκνεύρισε τον Κιμούλη.
Κανείς δεν ξέρει αν η αιτία της παραίτησης ήταν η «τέχνη» ή το χρήμα. Το βέβαιο όμως, είναι πως η «αξιοπρέπεια» την οποία επικαλείται ο «αγωνιστής» ηθοποιός δεν είναι ιδιότητα που προκύπτει από δηλώσεις ή παραιτήσεις. Ούτε βέβαια, από στήριξη διχαστικών πρακτικών με στόχο «γερμανοτσολιάδες» και «προδότες» συμπατριώτες του.
Η αληθινή αξιοπρέπεια είναι πάντα έμφυτη, υπερβατική και διαχρονική για τον άνθρωπο και τον καλλιτέχνη που σέβεται το κοινό του. Και πάνω απ΄όλα, τον ίδιο του τον εαυτό…
