Υπάρχει μία εντυπωσιακή επανεκκίνηση της αντιπολιτευτικής μηχανής του ΣΥΡΙΖΑ. Ο απελπισμένος και παραδομένος μέχρι χτες στην μοίρα Αλέξης Τσίπρας επιστρέφει και μετατρέπεται σε μία πολιτική μηχανή θανάτου. Κάτι σαν τον παλιό «καλό» Τσίπρα. Τι είναι αυτό άραγε που ξύπνησε από την χειμερία νάρκη το «τέρας»; Τι κρύβει αυτή η νέα μετάλλαξη του αεικίνητου Αλέξη; Από τα άκρα της Αριστεράς στο… δημοκρατικό κέντρο των ισαποστάκηδων και τώρα και πάλι στην πρώτη γραμμή του λαϊκισμού!
Η «νέα» αντιπολιτευτική γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ στερείται ελέους για τους εχθρούς και για την αλήθεια. Αλλά δεν πρόκειται για κάτι νέο. Έτσι ήταν από τότε που η παρέα εγκατέλειψε την ρητορική της μπύρας και αποφάσισε να διεκδικήσει την εξουσία καταλαμβάνοντας τις πλατείες. Η αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ του 2020 είναι ίδια με εκείνη του 2012. Κατά συνέπεια, μπορούμε πούμε με μία σχετική ασφάλεια ότι διαμορφώνεται από τα ίδια άτομα, με μικρές ίσως αλλαγές με την συμμετοχή της… σοσιαλδημοκρατίας. Και η τακτική εκείνης της περιόδου και αυτής έχουν ένα κοινό: Στερούνται ηθικής. Δεν ενδιαφέρονται για την αλήθεια των όσων λέγονται, αλλά για το αν αυτά που λέγονται και γίνονται τους φέρνουν πιο κοντά στην εξουσία.
Έπειτα από χρόνια αποδείχτηκε ότι το 2012 υπήρξαν πρόθυμοι Έλληνες μεγιστάνες που χρηματοδότησαν εκείνο το εγχείρημα. Δεν θα μπορούσε ο ΣΥΡΙΖΑ του 3% να γίνει κυβέρνηση χωρίς την στήριξη ενός σημαντικού κομματιού της εγχώριας ελίτ. Ο ένας είχε ανησυχίες για την υλοποίηση των ιδεολογικών ανησυχιών των τέκνων του και ο άλλος πίστευε ότι αν και μεγιστάνας εξακολουθούσε να είναι η ψυχή της ελληνικής Αριστεράς. Σήμερα οι συνθήκες δεν είναι ίδιες. Πολλές από τις αυταπάτες εκείνης της περιόδου έχουν διαλυθεί. Ωστόσο, υπάρχουν ακόμη εκπρόσωποι της ελίτ που δεν εγκαταλείπουν τον αρχικό τους σχεδιασμό. Για λόγους που πολλές φορές έχουν σχέση με την μεταφυσική. Ανεξάρτητα πάντως απ’ αυτό, ο Αλέξης Τσίπρας εμφανίζεται και τώρα με ισχυρούς συμμάχους, όπως ακριβώς συνέβη και το 2012.
Το εντυπωσιακό είναι ότι στην εκστρατεία μισανθρωπισμού που εξαπέλυσε ο κ. Τσίπρας, κάνοντας αντιπολίτευση με αφορμή την COVID-19, ακολούθησε και η κυρία Γεννηματά. Ήταν δε τόσο εμφανής η αλλαγή αυτή της στάσης της κυρίας Γεννηματά που «εξανάγκασε» τον κ. Σημίτη να παρέμβει και να γράψει ένα σχετικό άρθρο. Είναι προφανές ότι κάτι έχει συμβεί στο παρασκήνιο. Δεν είπε η κυρία Γεννηματά ένα πρωί «τι ωραία που τα λέει ο Αλέξης» και αποφάσισε έτσι να ακολουθήσει κι εκείνη τον Μεσσία της Κεντροαριστεράς.
Ίσως το μυστικό κρύβεται στους αριθμούς και στις επόμενες εκλογές. Ένας ΣΥΡΙΖΑ που θα μπορέσει να αθροίσει τις ψήφους του με εκείνες το ΠΑΣΟΚ μπορεί να περάσει εύκολα το δίλλημα: Ή συγκυβέρνηση ή ακυβερνησία. Μία πρόβα ενός τέτοιου σκηνικού είναι η πρόταση που κάνει αυτή την στιγμή ο κ. Τσίπρας για το υπουργείο Υγείας. Σαν να μην έχει η χώρα κυβέρνηση.
Ο κ. Μητσοτάκης, λοιπόν, θα υποχρεωθεί – κατά τους δημιουργούς της νέα στρατηγικής των δύο μεγαλύτερων κομμάτων της αντιπολίτευσης- να έρθει αντιμέτωπος με το δίλλημα της συγκυβέρνησης, εφόσον θα θελήσει να ξεπεράσει εκείνο της ακυβερνησίας της χώρας. Και φυσικά χρειάζονται μόνο την συγκατάθεσή του. Ούτε ο ίδιος θα μπορούσε να συμμετάσχει σε τέτοια… οικουμενικά σενάρια. Ποιος… οικουμενικός εγκέφαλος θα πρόκρινε, άραγε, μία τέτοια λύση; Και ποιος ισχυρός παράγοντας θα είχε την πειθώ για να μπορέσει να φέρει σε γάμο κοινωνία τον ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα με το ΚΙΝΑΛ της Φώφης Γεννηματά;
Η καλύτερη απάντηση από τον Κυριάκο Μητσοτάκη είναι η επιτυχία της πολιτικής του. Οι αντίπαλοί του ποντάρουν στην αποτυχία του. Ο ίδιος πρέπει να επενδύσει στις μεταρρυθμίσεις. Άλλωστε, αυτός είναι και ο πραγματικός αντίπαλος των εχθρών του! Οι μεταρρυθμίσεις! Αυτός είναι ο λόγος του μεγάλου συνασπισμού που δημιουργείται: Η αποτροπή των μεγάλων αλλαγών που έχει ανάγκη η χώρα.
Θανάσης Μαυρίδης
