Με κλειστά τα μπαρ, τα νυχτερινά κέντρα και τις ταβέρνες φέτος δε θα δούμε προσκλήσεις «για βραδιά ξεφαντώματος» για την Ημέρα της Γυναίκας.
Δεν είναι όμως σίγουρο ότι οι οθόνες μας θα γεμίσουν με τα στοιχεία για την ενδοοικογενειακή βία, τις γυναικοκτονίες, την ανεργία που μαστίζει νέες και γυναίκες, τα χάσματα στους μισθούς, τον αποκλεισμό από τις θέσεις εξουσίας. Όλους αυτούς τους αρνητικούς δείκτες που εκτοξεύτηκαν τον τελευταίο πανδημικό χρόνο και αφηγούνται όσα συμβαίνουν έξω από τα κέντρα και τις πίστες όπου οι γυναίκες καλούνται να «ξεφαντώσουν».
Σίγουρα δεν θα γλιτώσουμε κι από σχόλια που εξαίρουν «την ομορφιά του φύλου» εικονογραφημένα με τη φωτογραφία κάποιας μοιραίας χολυγουντιανής σταρ. Ακόμα να ξεχάσουμε άλλωστε την πρόσφατη δράση κόμματος εξουσίας πριν από λίγα χρόνια, την Ημέρα της Γυναίκας, όταν ο εκπρόσωπος Τύπου του βγήκε στο Σύνταγμα και μοίραζε τριαντάφυλλα στις διερχόμενες.
Τον 21ο αιώνα συμπολίτες μας πολιτικοποιημένοι αρνούνται να αναγνωρίσουν την πραγματική φύση του γυναικείου ζητήματος που δεν είναι άλλη από την πολιτική.
Δεν υπάρχει ούτε μια πτυχή του γυναικείου ζητήματος που να μην αφορά την κοινωνία στο σύνολό της. Το γυναικείο ζήτημα είναι μια πανανθρώπινη διεκδίκηση αφού η θέση των γυναικών είναι τελικά δηλωτική της ποιότητας της δημοκρατίας στις δυτικές κοινωνίες και του βαθμού ελευθερίας στις αναπτυσσόμενες.
Οι πολιτικές ταυτότητας που ορισμένοι, στα αριστερά και τα δεξιά, προσπαθούν να εισάγουν και στη χώρα μας «με το στανιό», αν και τα δημογραφικά χαρακτηριστικά της χώρας μας δεν το ευνοούν, έχουν προκαλέσει πολύ μεγάλη βλάβη στο γυναικείο ζήτημα.
Το γυναικείο ζήτημα δεν είναι μια «κλαδικού» τύπου διεκδίκηση. Εφάπτεται των δικαιωμάτων του ανθρώπου που στο πρόσωπο των γυναικών παραβιάζονται βάναυσα ακόμα και στις πιο εξελιγμένες δυτικές κοινωνίες. Γι αυτό και είναι αστείο να μιλάμε για γυναικεία χειραφέτηση χωρίς να συντρέχουν δύο όροι: ίδιες ευκαιρίες πρόσβασης στην εκπαίδευση και την εργασία.
Επίσης, είναι αδύνατον να μιλήσεις για το ζήτημα της γυναικείας χειραφέτησης αγνοώντας τη μητρότητα και τις προκλήσεις που αυτή θέτει στις γυναίκες, ειδικά στη χώρα μας.
Οι πολιτικές ισότητας για να λειτουργήσουν πρέπει να σχεδιαστούν στο πλαίσιο των μεταρρυθμίσεων στην Εργασία, πλέον στη δυσεπίλυτη αυτή εξίσωση προστέθηκε και η τηλεργασία. Οι πολιτικές ισότητας δεν νοούνται να είναι αποκομμένες από τις μεταρρυθμίσεις στην Εκπαίδευση και την Υγεία.
Οι ανάγκες των γυναικών όπως αυτές υπαγορεύονται από τη φυσιολογία οριοθετούν με τρόπο σαφή τα πλαίσια χωρίς αυτό να σημαίνει ότι αποκλείουμε όσους συμπολίτες μας αυτοπροσδιορίζονται ως γυναίκες. Οι διακρίσεις εδώ είναι απλώς αδιανόητες και κυρίως κενές νοήματος. Άλλωστε, όλο και περισσότερες γυναίκες σήμερα επιλέγουν να μην κάνουν παιδιά. Το γεγονός αυτό, εμάς τις υπόλοιπες δεν μας αποτρέπει επ ουδενί να μιλάμε, να φωνάζουμε για την ανάγκη να στηριχθεί η εργαζόμενη μητέρα.
Το γυναικείο ζήτημα είναι ένα κατεξοχήν πολιτικό ζήτημα και όπως όλα τα πολιτικά ζητήματα για να έχει θετική έκβαση πρέπει να υιοθετηθεί από τον κάθε φορά ισχυρό πόλο που δεν είναι άλλος από τους άντρες. Η γυναικεία χειραφέτηση περνάει μέσα από τον πατέρα, τον σύζυγο, το σύντροφο, τον εργοδότη, τον άντρα συμπολίτη που αγανακτεί με τις διακρίσεις και την αδικία που υφίστανται οι συμπολίτες του γένους ή ταυτότητας θηλυκού και ενώνει τη φωνή του με τις δικιές τους.
Το γυναικείο ζήτημα είναι το καυτό πολιτικό ζήτημα της εποχής μας. Εμπεριέχει τα πάντα: τις οικονομικές και κοινωνικές ανισότητες, τις διακρίσεις στη βάση της φυλής και του σεξουαλικού προσανατολισμού.
Το γυναικείο ζήτημα είναι ένα πανανθρώπινο ζήτημα γι αυτό και οι γυναίκες σήμερα ζητάμε από όλους να ενώσουν τις φωνές τους μαζί μας.
