Του Πάρη Μπίνου*
Η «πρώτη φορά Αριστερά» στην Ελλάδα, απέτυχε! Όσο νωρίτερα πλέον γίνει αυτό αντιληπτό, τόσο το καλύτερο για το μέλλον της χώρας. Το «ηθικό πλεονέκτημα» της νεοταξικής Αριστεράς που ευαγγελίζονταν 45 χρόνια, γκρεμίστηκε παταγωδώς μέσα σε μόλις 2.5 χρόνια στις συμπληγάδες των οικογενειακών ρουσφετιών, της επιστράτευσης των πλέον αποτυχημένων μεταπολιτευτικών μεθόδων διαχείρισης του δημοσίου, του Καρανίκα, των «γεμιστών», «των μεταναστών που λιάζονται», «του ιού ΧΙΒ», της μπαρουφακιάδας και τόσα άλλα μοναδικά, δικαιώνοντας τον Winston Churchill «αν θέλετε να ξεφορτωθείτε μια για πάντα την Αριστερά, αφήστε την να κυβερνήσει 3-4 μήνες».
Η πολιτική μετάλλαξη της «ριζοσπαστικής Αριστεράς» σε «οσφιοκάμπτουσα» και καρικατούρα του παλαιού ΠΑΣΟΚ, η μετάλλαξη των «ανιδιοτελών αγωνιστών υπουργών» σε μεταπράτες μαρξιστές (Κ. Καραβίδας), η κωμικοτραγική αναζήτηση της μετατροπής του Τσίπρα σε Α. Παπανδρέου ενσαρκώνοντας τον μύθο της πασοκαρίας, η παντελής ένδεια προτάσεων ικανών να σηκώσουν την Ελλάδα από τον πάτο αποτελούν όλα, ορατά στοιχεία της πτωχευμένης πολιτικής για την «πρώτη φορά Αριστερά». Ήδη την μετάλλαξη τονίζουν και άλλοι συνδαιτημόνες της σοσιαλιστικής παραμύθας (Κοτσακάς, 05/9/2017; Λεβέντης, 22/9/2017; Ριζοσπάστης, 10/9/2017).
Η πολιτική τους χρεοκοπία είναι πλέον δεδομένη. Τώρα είναι η ώρα για μια σύγχρονη, γνήσια Ευρωπαϊκή, πολυσυλλεκτική κεντροδεξιά, που να μπορέσει να ξανα-καθιερωθεί, ως η γνήσια αστική δημοκρατική επιλογή ψηφοφόρων που επιζητούν λύσεις στην καθημερινότητα. Η ΝΔ χρειάζεται μια νέα, σαφή πολιτική πρόταση που δεν θα είναι έρμαιο της Αριστερής ατζέντας. Η λεγόμενη «πολιτική ορθότητα» της Αριστερής ατζέντας είναι όλες εκείνες οι προτάσεις, που σήμερα μονοπωλούν το δημόσιο βίο και που από αυτές η ΝΔ πρέπει να αναπτύξει έναν διακριτό και σαφή προγραμματικό λόγο, ικανό να διαμορφώσει πλατιές συμμαχίες ώστε να φέρει εις πέρας όλες τις μεγάλες μεταρρυθμίσεις που έχει ανάγκη η χώρα. Να μπορέσει να μιλήσει στους πολίτες που ανεξαρτήτως των τελευταίων πολιτικών τους επιλογών, έπεσαν από τα ανώτερα κοινωνικά στρώματα και έγιναν μικρομεσαίοι. Να μιλήσει στον Έλληνα γονέα που πλήττεται από την παραπαιδεία και κάνει δύο ή τρεις δουλειές για να ανταπεξέλθει. Στον υπερφορολογημένο πολίτη, σε όσους νιώθουν ότι πλέον δεν αντιπροσωπεύονται, διότι η κυρίαρχη Αριστερή ιδεολογία αφορά μόνο πλέον ακαδημαϊκές αναζητήσεις κάποιων κρατικοδίαιτων ελίτ που επί χρόνια εξαργυρώνουν την αριστεροσύνη τους, καταλαμβάνοντας θέσεις, διεκδικώντας δικαιώματα και προσβάσεις στην εξουσία. Η ΝΔ πρέπει να θέσει μια διαφορετική ατζέντα.
Μια σύγχρονη πολιτική πρόταση για την κεντροδεξιά παράταξη απενοχοποιεί την ταυτότητα του Έλληνα. Παραμένει γνήσια φιλοευρωπαϊκή, αλλά ζητά μια Ευρώπη που θα προστατεύει την ελευθερία των πολιτών της, αλλά και των εθνών της από κάθε μορφής επιβουλές. Είτε αυτές είναι οικονομικές, είτε στρατιωτικές είτε ακόμα πολιτικές, όπως μέσα από λαϊκιστικά ή ακραία κινήματα που θέτουν σε κίνδυνο το Ευρωπαϊκό οικοδόμημα.
Η κεντροδεξιά ατζέντα δεν ταξινομεί, με αντιδημοκρατικές ταμπέλες τις επιλογές του πολίτη κατασκευάζοντας ξενοφοβικούς, ομοφοβικούς, ρατσιστές, φασίστες πολίτες διότι δεν αντιλαμβάνεται την διαφορετική άποψη ως ρητορική μίσους και την όποια κριτική ως εξτρεμιστική άποψη. Η κεντροδεξιά πρόταση δεν ενοχοποιεί την επιχειρηματικότητα. Δέχεται την επιδίωξη κέρδους, αποστρέφεται την υπεροφορολόγηση, συμβάλει στην απόκτηση προσωπικών περιουσιακών στοιχείων. Δίνει ισότητα ευκαιριών, δίνει επιλογές και ελευθερία και δεν εφαρμόζει ισοπεδωτική κοινωνική πολιτική που αποστρέφεται την αριστεία και τον ανταγωνισμό. Η κεντροδεξιά πρέπει να καλλιεργεί την αυτοβοήθεια και την ατομική ευθύνη. Στην γιγάντωση του κοινωνικού κράτους βλέπει μια αφύσικη «πολιτιστική εξάρτηση», η οποία δρα αναχαιτιστικά της ενεργού αναζήτησης εργασίας (Clarke, 2004; Murray, 2000). Η διαλεκτική και όχι η βία κάθε μορφής, αποτελεί για την κεντροδεξιά, την οδό της δημοκρατίας και κάθε προσπάθεια χειράγωσής της αποτελεί ίδιον ολοκληρωτικών καθεστώτων. Βέβαια σήμερα, δεν θα περίμενε κανείς κάτι διαφορετικό από τους πολιτικούς απογόνους ενός Μάο και ενός Στάλιν.
Η κεντροδεξιά ατζέντα δεν παραμένει μουγγή, όταν η Αριστερά χλευάζει τις Ηθικές της Αξίες. Δεν δέχεται τον χλευασμό της Εκκλησίας και της Βίβλου, ενώ ταυτόχρονα εξανίσταται μόνο κατά την υπεράσπιση του Κορανίου. Για την κεντροδεξιά ατζέντα, οι κατασχέσεις κατοικιών έχουν πρωτεύουσα σημασία, έναντι της όποιας ανάγκης των τρανσέξουαλ να έχουν δικές τους ξεχωριστές δημόσιες τουαλέτες. Για την κεντροδεξιά, η παιδεία διέπεται από ελευθερία και επιλογές, επιδιώκει την αριστεία, τον ανταγωνισμό, την αξιολόγηση. Δεν αποτελεί μια μικρογραφία, μιας μαζοποιημένης κοινωνίας πρότυπο των ιδεολογικών επιδιώξεων της Αριστεράς που αποστρέφεται την ιεραρχία και νιώθει μίσος προς την κοινωνική ποικιλομορφία, προτάσσοντας έναν αφύσικο εξισωτισμό. Δεν είναι αυτή η ατζέντα της κεντροδεξιάς.
Το ριζοσπαστικό Ισλάμ είναι μια πραγματική απειλή. Οι μετανάστες δεν είναι όργανα της «κοινωνικής μηχανικής» της νεοταξικής Αριστεράς. Η Αριστερά βλέπει στην θρησκεία έναν αλά-κάρτ μηχανισμό κοινωνικής επιρροής, που νομίζει ότι μπορεί να επιλέγει από αυτόν ό,τι θεωρεί εκείνη χρήσιμο, για την εξυπηρέτηση της ευκαιριακής της πολιτικής. Έτσι, επιλέγει ιδέες φορτισμένες με αριστερές φαντασιώσεις όπως ευσπλαχνία, αδελφοσύνη, αλλά αρνείται όσα δεν την βολεύουν. Αρνείται την αθανασία της ψυχής, την αμαρτία ή την υπερφυσική καταγωγή. Η διεθνιστική Αριστερά κατασκευάζει μάθημα θρησκευτικού συγκρητισμού γιατί την βολεύει. Αυτό εξυπηρετεί την εκλογική της πελατεία. Για την διεθνιστική Αριστερά, η μόνη αποδεκτή αυθεντία είναι το πολιτμπιρό, καμία άλλη αυθεντία δεν έχει θέση.
Απέναντι σε αυτή την εθνοφοβική, σχιζοφρενικά Ευρωφοβική Αριστερά που μεταλλάχθηκε σε διεθνιστική, για να κρύψει τα αίσχη των γκούλαγκ (το οποίο παρελθόν αρνείται μέχρι και σήμερα) η μεγάλη κεντροδεξιά του Παλαμά, του Ελύτη, του Δραγούμη, του Εγγονόπουλου δεν έχει να φοβηθεί τίποτα. Μπορεί να κοιτά «και δεξιά και αριστερά» (Κ. Μητσοτάκης, 2017). Γνήσια Ευρωπαϊκή, πρέπει να γίνει και γνήσια φιλολαϊκή. Η πολιτική τους χρεοκοπία είναι δεδομένη. Έχουν χάσει την επαφή με την καθημερινή πραγματικότητα, αφού το ιδεολογικό τους οπλοστάσιο δείχνει αποκομμένο από τα περιθωριοποιημένα κοινωνικά στρώματα, εμπεριέχοντας ιδέες που πλέον αποδεικνύονται ανεφάρμοστες (Richard Rorty, 2001). Οι πολιτικές τους μεταλλάξεις, μόλις σε 2.5 χρόνια δεν θα μπορέσουν να τους σώσουν μιας και κάθε ελεύθερος πολίτης πλέον έχει καταλάβει την ρήση του Όργουελ πως «όλα τα ζώα είναι ίσα, αλλά μερικά είναι πιο ίσα από τα άλλα»…Η ώρα του Grexit από το κλάμπ της σοσιαλιστικής ουτοπίας έχει έρθει.
* Ο Δρ. Πάρης Μπίνος Ευρωπαϊκό Πανεπιστήμιο Κύπρου. Μέλος Τομέα Παιδείας Νέας Δημοκρατίας.
