Είχα την αλλόκοτη μοίρα να είμαι ο τελευταίος άνθρωπος που έλαβε εξώδικο από τον Γιώργο Τράγκα. Και αναγγελία αγωγής εναντίον μου. Νοσούσε ήδη από Covid όταν ο δικαστικός κλητήρας χτύπησε την πόρτα μου για να μου επιδώσει το έγγραφο του. Λίγες ώρες αργότερα ο Γιώργος μπήκε στο νοσοκομείο. Για την ιστορία τα γράφω, τώρα πια αυτά δεν έχουν κανένα νόημα. Είδατε τι είμαστε εμείς οι άνθρωποι; Ένα τίποτα.
Το πρωί ζητωκραυγάζουμε υπέρ του ενός ή βουρλιζόμαστε εναντίον του άλλου και το βράδυ μας βγάζουν επικήδειους από την τηλεόραση. Σήμερα είμαστε μια πανίσχυρη φωνή στον δημόσιο χώρο που διαμορφώνει συνειδήσεις και συμπεριφορές, αύριο ο σταθμός ή η εφημερίδα ψάχνει αντικαταστάτη μας. Σήμερα είμαστε προσωπικότητες που τις θαυμάζουν, τις απεχθάνονται ή τις τρέμουν, αύριο γινόμαστε ένα νουμεράκι ανάμεσα στους ημερήσιους θανάτους της πανδημίας. Φοβερή η ανθρώπινη μοίρα.
Όλα μάταια είναι. Και η δύναμη και η αναγνωρισιμότητα και η δόξα και η καριέρα και το χρήμα. Μια ανάσα δίπλα σ’ έναν ασυμπτωματικό, ένα τόσο δα άγγιγμα σε μια επιφάνεια που δεν απολυμάνθηκε επαρκώς, μια παρατιμονιά, μια λάθος εκτίμηση, μια προγονική αστοχία στο DNA μας που ενεργοποιείται και ξάφνου πάνε όλα στράφι. Μηδενίζονται μια κι έξω, σ’ ένα δέκατο του δευτερολέπτου, δίχως δικαίωμα ένστασης ή αναίρεσης, δίχως δεύτερη ευκαιρία.
Είναι η κοινή μοίρα όλων βέβαια, κανένας μας δεν θα ξεφύγει εν τέλει απ’ αυτήν, απλώς κάποιες ηχηρές αναχωρήσεις μας κάνουν να φιλοσοφούμε πριν έρθει και η δική μας σειρά. Αλήθεια, ποιες προθέσεις και ποιες πράξεις αξίζουν πραγματικά όσο βρισκόμαστε στη ζωή και πόση αξία έχουν αυτές στην άλλη όχθη, αν υπάρχει άλλη όχθη; Να ένα καλό ερώτημα, που δεν είναι ποτέ ανεπίκαιρο. Κρίμα που έφυγε ο Γιώργος. Θα θελα να ναι ανάμεσα μας ζωντανός, κραταιός και εκφραστικός όπως πάντα, να διαφωνούμε. Καμιά φορά και να κονταροχτυπιόμαστε.
