Ο Κώστας Καραμανλής του Αχιλλέα προωθεί δύο projects με βαριά μεταρρυθμιστική μυρωδιά που θα κάνουν τους «οχτρούς» να σκάσουν. Ήδη σκούζουνε, επειδή τους χαλάει το αφήγημα των ανάλγητων νεοφιλελεύθερων που θα πουλήσουν το νερό και τον αέρα μας. Το ένα project αφορά την ανακαίνιση των δικτύων νερού με ΣΔΙΤ και το δεύτερο την εισαγωγή του θεσμού του leasing στις αστικές συγκοινωνίες.
Από την μία έχουμε υπουργούς που έχουν ντυθεί Άι Βασίληδες και μοιράζουν προσλήψεις στον λαό και από την άλλη υπουργούς που κάνουν δύσκολα πράγματα. Ο Κώστας Καραμανλής δείχνει να παίρνει τον δύσκολο δρόμο. Σε αυτές τις περιπτώσεις η κριτική από το στρατόπεδο του λαϊκισμού είναι δεδομένη, αλλά στο τέλος μιλάνε τα έργα. Πόσοι και πόσοι από εμάς δεν μακαρίζουμε τον Στέφανο Μάνο για το γεγονός ότι χάραξε την Αττική Οδό; Με άλλα λόγια, τα έργα ορίζουν τους ανθρώπους και περισσότερο τους πολιτικούς και όχι οι εξαγγελίες.
Οι περισσότερες δημοτικές επιχειρήσεις ύδρευσης αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα με το δίκτυό τους. Το νερό χάνεται στην διαδρομή, προκαλώντας μεγάλη οικολογική και οικονομική ζημιά. Το υπουργείο Υποδομών, λοιπών, προωθεί τον εκσυγχρονισμό του δικτύου με έργα ΣΔΙΤ, με την σύμπραξη ιδιωτικού και δημόσιου τομέα. Η διαχείριση του νερού παραμένει στις δημοτικές επιχειρήσεις. Το νερό δεν... ιδιωτικοποιείται σε πείσμα των λαϊκιστών που θα ήθελαν να βρουν έναν λόγο για να τινάξουν τα πάντα στον αέρα. Τους ενδιαφέρει να μην προχωρούν τέτοια projects, να μην ανακαλύψει η ελληνική κοινωνία την χρησιμότητα των ΣΔΙΤ.
Οι αστικές συγκοινωνίες ξοδεύουν εδώ και χρόνια εκατομμύρια ευρώ, χωρίς οι πολίτες να απολαμβάνουν των ανάλογων υπηρεσιών. Αυτή την στιγμή οι αστικές συγκοινωνίες λειτουργούν υποτυπωδώς δεν Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Για άλλη μία φορά ο εκσυγχρονισμός του στόλου απαιτεί δεκάδες εκατομμύρια ευρώ, με τους μεσάζοντες να τρίβουν τα χέρια τους. Η λύση στο θέμα των συγκοινωνιών δεν είναι τόσο απλή και δεν λύνεται με διλήμματα του τύπου ιδιωτικές ή δημόσιες συγκοινωνίες. Προσωπικά δεν βλέπω τον λόγο γιατί να έχουμε δημόσιες συγκοινωνίες, όπως και δημόσιο δίκτυο αποκομιδής των σκουπιδιών. Από την άλλη το μοντέλο της Θεσσαλονίκης σκόνταψε σε ένα κράτος κουβαρντά που δεν φρόντισε να συνδέσει τις επιχορηγήσεις με ποιοτικά χαρακτηριστικά. Γενικά η ελληνική κοινωνία έχει «θέμα» με τις αξιολογήσεις, είτε πρόκειται για υπαλλήλους του δημοσίου είτε για επιχειρηματίες. Η ουσία είναι ότι Αθήνα και Θεσσαλονίκη δεν έχουν σήμερα συγκοινωνία.
Η κυβέρνηση, λοιπόν, προωθεί εναλλακτικά σενάρια. Σκύβει στην ουσία του προβλήματος. Βλέπει πως έχουν λύσει άλλες κυβερνήσεις το πρόβλημα και εισάγει την λύση του leasing. Δεν αγοράζει το λεωφορείο, αλλά το νοικιάζει για ορισμένο χρόνο. Και μαντέψτε! Το κόστος σε αυτές τις περιπτώσεις είναι χαμηλότερο, αφού βλάβες και άλλα απρόοπτα έχουν ήδη προβλεφθεί στο συμβόλαιο. Κι αυτή η παρέμβαση είναι σημαντική, καθώς δίνει μία άλλη οπτική στα πράγματα. Η ευθύνη του δημοσίου δεν εξαντλείται μέσα από έναν νομότυπο διαγωνισμό προμήθειας, αλλά είναι μία συνεχής διαδικασία που στηρίζεται στην μέτρηση του κόστους σε σχέση με το προσφερόμενο αποτέλεσμα.
Εκεί που μας τα έχει «χαλάσει» ο κ. Καραμανλής είναι στο νέο νομοσχέδιο για τα δημόσια έργα. Εκεί που ξαναμπαίνουν από το παράθυρο οι αγαπημένες ρυθμίσεις των συνδικαλιστών των εργολάβων. Αν δεν «φάει» την πεπονόφλουδα των εργολάβων, τότε δίκαια θα μπορεί να διεκδικήσει μία θέση στο τραπέζι των μεταρρυθμιστών της κυβέρνησης. Το πρόβλημα είναι ότι το τραπέζι αυτό δεν έχει προς το παρών πολλούς θαμώνες. Ο Κώστας Καραμανλής των μεταρρυθμίσεων ενοχλεί. Όπως τους ενοχλεί κάθε μεταρρυθμιστής πολιτικός. Ακριβώς επειδή το αντίπαλο δέος είναι η Ελλάδα των μεταρρυθμίσεων, η Ελλάδα που αλλάζει.
Θανάσης Μαυρίδης
