Της Μαρίας Μπινιάκου
Με λένε Μαρία, είμαι 25 ετών, και θα σας μιλήσω για το προηγούμενο Σάββατο βράδυ.
Ένα από τα πολλά Σαββατόβραδα με φίλους σε σπίτι - όλοι μεταξύ 22-32 ετών - καθώς το να βγεις για ποτό ή φαγητό συνιστά στις μέρες που διανύουμε πολυτέλεια και γίνεται σπανίως.
Και πως να μην είναι πολυτέλεια όταν οι μισοί στην παρέα είναι άνεργοι και οι άλλοι μισοί να δουλεύουν περίπου για 600-700 ευρώ. Η ψυχολογία μας στο ναδίρ.
Μια κακή ψυχολογία που πάει χέρι - χέρι με την κατάσταση στην τσέπη μας. Μια κάκιστη ψυχολογία που υπάρχει στις οικογένειές μας, στο δρόμο, ακόμα στον αέρα που αναπνέουμε.
Μπορεί να είμαστε νέοι, όμως δολοφόνησαν τα όνειρα μας, η επιπολαιότητα που θα έπρεπε να συνοδεύει τις ηλικίες μας, η αισιοδοξία, ακόμα και το χαμόγελο, είναι εξαφανισμένα. Πώς θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά, όταν η σκληρή καθημερινότητα βρίσκει τους 6 από τους 10 στην παρέα άνεργους και 2 με κομμένο το κινητό τους; Με γονείς ανέργους και σχεδόν όλες τις οικογένειές μας να χρωστούν στην εφορία;
Ο λόγος που βρεθήκαμε; Να αποχαιρετήσουμε μία -ακόμα- φίλη που ρίχνει μαύρη πέτρα πίσω της και πάει να δουλέψει στο Ντουμπάι. Η τέταρτη που χαιρετάμε τα τελευταία 2 χρόνια.
Κόμπος στο λαιμό, απουσία λέξεων, άκρατο συναίσθημα και το χειρότερο; Δεν είχαμε τη δυνατότητα να της πάρουμε ένα δώρο για τη νέα της αρχή.
Μιας και όμως είναι μια από εμάς, καταλαβαίνει απόλυτα τι δύσκολο πράγμα είναι να είσαι νέος, να εργάζεσαι και να προσπαθείς να επιβιώνεις στη σημερινή Ελλάδα.
Στην 4ωρη παρεΐστικη κουβέντα μας τα είπαμε σχεδόν όλα. Από την εξιστόρηση των παιδικών μας αναμνήσεων και των παιδικών μας φλερτ μέχρι το πόσο της στοίχισε η τελευταία της απόλυση σε μια περίοδο που είχε τεράστια ανάγκη τη δουλειά και το πώς πήρε την απόφαση να φύγει για το εξωτερικό αφήνοντας πίσω οικογένεια, αδέρφια, φίλους και τη χώρα στα χέρια του ΣΥΡΙΖΑ.
Έναν ΣΥΡΙΖΑ που τον πίστεψαν οι μισοί και παραπάνω στην παρέα γιατί ήμασταν απεγνωσμένοι για μία ΕΛΠΙΔΑ. Και όμως κανείς δεν μας είχε πει πως θα έπρεπε να ανήκουμε στον κομματικό στρατό τους για να βρούμε την Ελπίδα. Κανείς δεν μας είπε πόσο χυδαία και απαξιωτικά θα μιλάγανε για τη νέα γενιά. Μάθαμε όμως. Μάθαμε με το σκληρότερο τρόπο από το λάθος μας. Κανείς πια δεν τολμάει να πει το όνομα του σύριζα στην παρέα, μόνο θυμό και οργή φέρνει το άκουσμά του.
Γυρνώντας σπίτι συνειδητοποίησα δύο πράγματα: πόσο συχνά πλέον αποχαιρετώ τους φίλους μου και το ότι και εγώ ίσως η ίδια σύντομα βρεθώ σε παρόμοια θέση μιας και μετά τα capital controls και η επιχείρηση στην οποία δουλεύω δεν έχει καμία σχέση με την εταιρεία που ήταν πριν. Συνέχεια ακούω παντού γύρω μου απολύσεις.
Έφτασα στο σημείο να νιώθω τυχερή και μέσα μου ένοχη απέναντι στους φίλους μου, που εγώ έχω ακόμα μία δουλειά των 700 ευρώ. Ακόμα και σε αυτά έβαλε ''''χέρι'''' και μάλιστα χοντρό η κυβέρνηση μας. Έμαθα πως μου πάρουν έναν και παραπάνω μισθό από τη νέα φορολογία και θα μου το φορολογήσουν ως τεκμαρτό εισόδημα και το αμάξι της δουλειάς που διαθέτω. Ντροπή τους.
Πώς θα μείνω μόνη που θέλω; Πότε θα μπορέσω εγώ να κάνω οικογένεια; Πως θα μεγαλώσω παιδιά; Απλά δεν μπορώ. Μου το απαγορεύουν σωρεία λαθών που έκαναν άλλοι για μας χωρίς εμάς.
Όμηρος η γενιά μου κάκιστων επιλογών των γονιών μας και των παππούδων μας. Όμηρος σε ένα συντεχνιακό - πελατειακό κράτος. Όμηρος του κάθε ψεύτη πολιτικάντη πολιτικού που κάνει καριέρα θυσιάζοντας το μέλλον μου.
Θυμώνω. Αγανακτώ. Εκνευρίζομαι.
Όμως δεν θέλω να γίνει ο θυμός μου εργαλείο απλά μιας στείρας αντίδρασης. Για όλα αυτά που βιώνω εγώ ως μία 25χρονη αλλά και η οικογένειά μου έχω αποφασίσει να μη μένω ούτε σιωπηλή, ούτε άπραγη.
Για όλους αυτούς και πολλούς άλλους λόγους λοιπόν θα είμαι και φέτος στην εκδήλωση του ΠΑΡΑΙΤΗΘΕΙΤΕ μαζί με όλη μου την παρέα. Όχι γιατί έχω προσωπικό όφελος, ούτε γιατί μου έταξε κάποιος κάτι, ούτε γιατί δεν έχω κάτι καλύτερο να κάνω. Γιατί αυτό είναι το μόνο που πρέπει να κάνω. Να διαμαρτυρηθώ, να ακουστώ επιτέλους.
Κατεβαίνω και φέτος στο Σύνταγμα γιατί θέλω να ενώσω τη φωνή μου με εκείνους που βλέπουν ότι δεν πάει άλλο, και ότι η κατάσταση στην Ελλάδα πρέπει να αλλάξει άρδην, με εκείνους που έχουν αντιπρόταση σε σοβαρά ζητήματα, με εκείνους που αντιδρούν με επιχειρήματα και κυρίως έχουν σχέδιο για το μέλλον.
Στο Σύνταγμα δεν θα έχουμε ούτε τραπεζάκια με υποψήφιους Υπουργούς, ούτε κρεμάλες. Θα έχουμε μια ειρηνική διαμαρτυρία που θα αντιπροσωπεύει την εναντίωσή μας στη σήψη και στο μαρασμό της χώρας.
Θα είμαι εκεί όχι μόνο για μένα αλλά και για τους φίλους μου, που για όλα αυτά εγκαταλείπουν την Ελλάδα, για να σταματήσουμε να φοβόμαστε για το αύριο, να μείνουμε στη χώρα και να την στήσουμε ξανά στα πόδια της χωρίς τις στρεβλώσεις του παρελθόντος.
Μας το χρωστάμε και τους το χρωστάμε.
Ραντεβού λοιπόν στο #παραιτηθείτε 20-6 όλοι μαζί, ενωμένοι ειρηνικά στην πλατεία Συντάγματος στις 20:00 το βράδυ μήπως καταφέρουμε να ακουστεί η φωνή μας.
Τίποτα άλλο. Μου αρκεί αυτό.
Να ξέρω πως προσπάθησα και προσπαθώ να βελτιώσω το μέλλον μου, και μέσα από αυτή τη προσπάθεια και το μέλλον της χώρας μου.
Γιατί μέλλον χωρίς νέους απλά δεν υπάρχει.
