Toυ Ανδρέα Ζαμπούκα
Ένας φίλος που γνωρίζει καλά τις τάσεις της αγοράς μου έλεγε ότι το σύστημα της showbiz στις εκλογές του 2015 ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ. Οι περισσότεροι καλλιτέχνες επίσης, και οι άνθρωποι του lifestyle.
Τα χρόνια πέρασαν, ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε πλέον ένα συστημικό κόμμα και όλοι οι απανταχού "ηττημένοι επαναστάτες" της σοβαρής ή της ανάλαφρης τέχνης, άρχισαν τις δηλώσeiς μετάνοιας. Ο τελευταίος ήταν ο γνωστός σχεδιαστής μόδας Βασίλειος Κωστέτσος ο οποίος δήλωσε για τις πολιτικές του επιλογές, τα εξής: "ψήφισα δύο φορές ΣΥΡΙΖΑ και κανείς δεν ενδιαφέρεται. Αυτή η κυβέρνηση δεν έχει κάνει τίποτε για εμάς. Περνούν μπροστά από την Κανάρη από το μαγαζί μου και δεν λένε ούτε γεια, έλεος"...
Υποθέτω ότι η κατηγορία αυτών των συμπαθέστατων και δημοφιλών ανθρώπων είχε επενδύσει ηθικά και συναισθηματικά στον αντισυμβατικό τρόπο πολιτικής έκφρασης του Αλέξη Τσίπρα. Ταυτόχρονα, βέβαια, μιας και πολλοί από αυτούς πάντα προσέβλεπαν στην ευκαιρία των κρατικών χορηγήσεων (συναυλίες, πολιτιστικά δρώμενα κλπ), μπορεί να σαγηνεύτηκαν και με το χουβαρδαλίκι της υποψήφιας κυβέρνησης. Σου λέει, το αφεντικό τρελάθηκε, γιατί να μην πιάσουμε κι εμείς στασίδι στο μέλλον; Ας μην ξεχνάμε ότι κάποιοι από αυτούς, στρατεύτηκαν κι όλας, στον προεκλογικό αγώνα, διατρανώνοντας το αριστερό τους ανάστημά σε φίλους και εχθρούς.
Τώρα, ο ένας μετά τον άλλον, ομολογούν δημόσια την αφέλεια και αναθεματίζουν την κυβέρνηση. Το κακό όμως είναι ότι δεν το κάνουν επειδή κατάλαβαν την εξαπάτηση απέναντι στην πραγματικότητα αλλά αντίθετα επειδή το ψέμα δεν μπόρεσε να νικήσει την αλήθεια. Κατηγορούν συνήθως τον Τσίπρα, όχι γιατί άργησε να προσαρμοστεί αλλά επειδή προσαρμόστηκε. Και κατά συνέπεια, την αφορίζουν συνειδητά, ελπίζοντας μόνο στην ανατροπή της στο εγγύς ή στο απώτερο μέλλον.
Υπάρχουν βέβαια και εκείνοι - όπως ο σχεδιαστής Κωστέτσος- που θεωρούν ότι η ψήφος τους είναι μέρος ενός παρείστικου δρώμενου. Όπου επιλέγονται οι κατάλληλοι άνθρωποι της εξουσίας για να συντηρήσουν κάποια φιλικά ή και πελατειακά δίκτυα.
Ένα ίσως από τα δεινά της καταναλωτικής κοινωνίας είναι η πολύ εύκολη συνεύρεση του δήθεν πολιτιστικού με το πολιτικό και το οικονομικό κεφάλαιο. Η συμπόρευση ενός προσώπου της life style ομάδας με έναν πολιτικό και έναν επιχειρηματία, σε ένα κοινό δίκτυο ανταλλαγής συμφερόντων που απειλούνται ή ενισχύονται από τις εξελίξεις.
Αυτή ακριβώς τη σχέση υπολόγισε μεταξύ άλλων, ο Αλέξης Τσίπρας για να δημιουργήσει τον μύθο του, στο όνομα πάντα του λαού και των απαιτήσεών του. Ούτως ή άλλως, είναι δεδομένο πως η συσσώρευση πολιτικού κεφαλαίου σχετίζεται με την σωστή διαχείριση της μαζικής κουλτούρας και τα πρότυπα λαϊκισμού που αναπαράγει στους καταναλωτές- πολίτες.
Στην περίπτωση τώρα, του Κωστέτσου, είναι φανερό ότι υπήρξαν φίλοι Συριζαίοι που τον πίκραναν και πλέον δεν τον χαιρετούν, όταν ανηφορίζουν προς το Da Capo. Δεν το κάνουν όμως επίτηδες. Μπορεί πριν το ΄15 να τον ήθελαν στην παρέα τους αλλά τώρα που έγιναν συστημικοί, δεν έχουν χρόνο... Τότε είχαν τόση βουλιμική διάθεση για την εξουσία που άπλωναν τα δίχτυα τους όπου έβρισκαν. Από τον Λαζόπουλο και τον Κιμούλη, μέχρι τον Δρογώση και τον Κωστέτσο.
Η εξουσία όμως, κάποια στιγμή αυτονομείται και δεν έχει μονίμως ανάγκη την γραφικότητα της "ποπ" κουλτούρας να ορθοποδήσει.Γι αυτό ακριβώς τον λόγο, τραγουδιστές, ηθοποιοί και διάφοροι άλλλοι μετανοούντες πέφτουν απ΄τα σύννεφα και απορούν γιατί δεν πέταξε ο "γάιδαρος" του ΣΥΡΙΖΑ.
Εν αναμονή λοιπόν του επόμενου ΣΥΡΙΖΑ. Kαιρός να εμφανιστεί ο νέος Τσίπρας μπας και ξανανιώσουν "αξιοπρέπεια" οι "ευαίσθητοι" οπαδοί του...
