Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Την ετοιμότητα της Γαλλίας να δείξει στην πράξη την ευρωπαϊκή αλληλεγγύη σε περίπτωση που η Ελλάδα απειληθεί από την Τουρκία στο Αιγαίο και την Μεσόγειο εξέφρασε ο πρόεδρος της Γαλλίας Εμανουέλ Μακρόν μιλώντας στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο στο Στρασβούργο.
Και όπως ήταν φυσικό, όλοι χαρήκαμε, αισθανόμενοι μια τέλος πάντων, ικανοποίηση στο πλαίσιο της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης. Όχι όμως και τόσο πολύ. Γιατί άλλο είναι να το λέει αυτό ένας Γάλλος και άλλο ο πρόεδρος Πούτιν. Άλλο να διατυπώνεται η υποστήριξη με την θεσμική επίκληση του ευρωπαϊκού κεκτημένου και άλλο να βγει ο ομόθρησκος ηγέτης να παιανίσει την άλωση της Πόλης, την κατάληψη της Σμύρνης και τον «εμβολιασμό» της Κόκκινης Μηλιάς...
Τι να κάνουμε όμως τώρα; O Μακρόν το είπε, τον Μακρόν θα αγαπήσουμε. Όχι από έρωτα αλλά από ανάγκη. Ας αρκεστούμε παίρνοντας λίγες δόσεις συντροφικότητας μέχρι να λογικευτεί ο «άπιστος» Βλαντιμίρ και μας ρίξει μερικά γλυκόλογα από άμβωνος στο Άγιον Όρος.
Θα πολεμούσαν όμως στ΄αλήθεια οι Γάλλοι μαζί μας, εναντίον των Τούρκων; Θα έστελναν μερικά αεροπλάνα, πέντε έξι φρεγάτες ή κάποιους στρατιώτες τους στον πλευρό μας; To πιθανότερο είναι πως ναι. Αλλά μόνο υποθετικά, γιατί αν φτάναμε, σε ένα τέτοιο επίπεδο αντιπαράθεσης με τους Τούρκους, δεν θα εμπλέκονταν μόνο οι Γάλλοι αλλά ολόκληρη η Ευρώπη...
Εκείνο βέβαια, που ακόμα δεν μας έχει απασχολήσει είναι η καταγραφή κάποιων συνεπειών, σε περίπτωση που η Τουρκία αποφασίσει να καταλάβει ένα έρημο νησί ή να κάνει απόβαση σε κάποιο κατοικημένο. Ανεξάρτητα από την δική μας αντίδραση ή από τις επιπτώσεις στις δομές του ΝΑΤΟ, αυτομάτως, ανοίγει ο ασκός του Αιόλου στην ίδια την Ένωση. Η Αυστρία ας πούμε, η Ολλανδία, η Ουγγαρία και πολλές άλλες χώρες αποκλείουν δια παντός, την Τουρκία από την υποτιθέμενη ευρωπαϊκή της προοπτική, αρπάζοντας την ευκαιρία που από καιρό έψαχναν. Η Γερμανία ψάχνει τον τρόπο να βρει διαύλους επαναφοράς στην προτέρα κατάσταση αλλά το παιχνίδι για τους Τούρκους έχει πλέον χαθεί.
Στα Βαλκάνια, η Βουλγαρία συνασπίζεται με την Ελλάδα γιατί ανησυχεί μήπως έρθει και η σειρά της. Η Ρουμανία και η Σερβία παίρνουν επίσης θέση, θεωρώντας ότι κάθε διπλωματική αδιαφορία θα ενισχύσει τις ορέξεις των γειτόνων.
Τέλος οι Αμερικάνοι βρίσκονται σε μία ανεξέλεγκτη σύγκρουση μεταξύ δύο νατοϊκών συμμάχων, διακινδυνεύοντας την συνοχή του εν όψει της μεγάλης αντιπαράθεσης με το Ιράν.
Όλες οι παραπάνω λογικές υποθέσεις είναι μερικές από τις αιτίες που καθιστούν την Τουρκία ανεπανόρθωτα εκτεθειμένη σε όλα τα απαραίτητα μέτωπα για την στοιχειώδη σταθερότητα του καθεστώτος και της οικονομίας της.
Ο Μακρόν έχει την λογική ευχέρεια να συνασπίζεται μαζί μας, ισχυροποιώντας την θέση του ως κυρίαρχου διαχειριστή του ευρωπαϊκού οράματος που δεν μπορεί η Τουρκία να απειλήσει δια της συμβολής της στην διάλυση της Ευρώπης.
Οι Γάλλοι πιθανότατα δεν θα χρειαστεί ποτέ να πολεμήσουν για χάρη μας. Αν όμως η πραγματικότητα υπερβεί όλα τα επίπεδα "προληπτικής ασφάλειας", ναι θα το έκαναν. Όχι για να μας ελεήσουν, όπως θα περιμέναμε από τις φαντασιώσεις μας για τους Ρώσους, αλλά γιατί τα ευρωπαϊκά και ζωτικά τους συμφέροντα επιβάλουν. Όπως ακριβώς, έκαναν στο Ναυαρίνο το 1827, επειδή ο Σουλτάνος είχε ξεπεράσει τα παραπάνω όρια "πρόληψης" και εξανάγκασε τις Μεγάλες Δυνάμεις να επέμβουν και να καταστρέψουν τον στόλο του.
Κάποτε πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ποιοι ακριβώς είμαστε και με ποιων τα κοινά συμφέροντα παραμένουμε δεμένοι. Η ιστορία ξέρει καλά να μας το πει, απλώς εμείς επιμένουμε να την αγνοούμε επιδεικτικά και με ισχυρές προκλήσεις βλακώδους αλαζονείας...
