Tου Ανδρέα Ζαμπούκα
Πρώτα, θα πρέπει να συμφωνήσουμε ότι σπανίως, στην ιστορία του νεοελληνικού κράτους οι Έλληνες θέλησαν να διοικήσουν τη χώρα τους. Ακόμα και οι μεγάλες προσωπικότητες που η εθνική ιδεολογία τους θεοποίησε (Τρικούπης, Βενιζέλος, Καραμανλής) δεν κατάφεραν παρά να αποτύχουν στην διοίκηση, από τη στιγμή που η ιδιόμορφη ελληνική αστική τάξη τους πρόδωσε. Ο μόνος ίσως, εκλεγμένος που οραματίστηκε ένα ολοκληρωμένο και αξιοκρατικό σύστημα συνολικής εποπτείας του κράτους ήταν ο Καποδίστριας του οποίου την τύχη όλοι γνωρίζουμε.
Αντίθετα, το πολιτικό σύστημα ανέκαθεν, παρήγαγε ευέλπιδες διαχειριστές της λείας που προέκυπτε μετά την κατάκτηση της εξουσίας. Όλοι ήθελαν να γίνουν καλοί διαχειριστές αλλά σχεδόν κανένας διοικητής. Γιατί η διοίκηση είχε ευθύνες σημαντικών αποφάσεων, απέναντι σε μεγάλες συλλογικότητες και πολιτικό κόστος.
Έτσι και τώρα. Τι θα κάνει λοιπόν, αυτή η εταιρεία που θα αποκτήσει, για 99 χρόνια, την κυριότητα της περιουσίας του Δημοσίου; Θα αξιοποιήσει, όπως όλοι ελπίζουν, αυτά που οι Έλληνες, δια μέσου του Δημοσίου, δεν μπόρεσαν ποτέ να πετύχουν. Ολυμπιακά ακίνητα, καταπατημένες εκτάσεις, κτίρια νοικιασμένα σε φίλους και «συναγωνιστές» και κάθε περιουσιακό στοιχείο που λυμαίνονταν ως τώρα, η εγχώρια «μαφία» των «διαχειριστών».
Την εταιρεία, σύμφωνα με το νομοσχέδιο, θα την διευθύνουν διορισμένοι από το Δημόσιο, αλλά οι πιστωτές θα έχουν δικαίωμα βέτο. Για 99 χρόνια! Και οι αποδόσεις αυτής της περιουσίας, θα αποπληρώνει τους πιστωτές. Από την αρχή λοιπόν, το σχέδιο μοιάζει ύποπτο. Έχουμε δηλαδή, μια εταιρία εκτός Δημοσίου η οποία όμως θα καθοδηγείται από το Δημόσιο, με τη συμμετοχή των ξένων που θα συνεργάζονται αναγκαστικά με το Δημόσιο! Και μέχρι τώρα τι έκαναν; Οι Ευρωπαίοι ας πούμε, δεν ήξεραν την «διαχείριση» των κονδυλίων, όταν η χώρα μπήκε με ελλείμματα στην ευρωζώνη; Αλλά και σε όλες τις φάσεις των ιστορικών ορίων μας, πόσες φορές δεν σφύριζαν αδιάφορα, όταν οι ελληνικές κυβερνήσεις εξέτρεφαν φατρίες και δημιουργούσαν νεόπλουτους «ημέτερους» με ευρωπαϊκά κονδύλια;
Η περίπτωση του υπερ-ταμείου δίνει αφορμή για να συνειδητοποιήσουμε την ανικανότητα μας να αναλάβουμε την ευθύνη για την ίδια μας τη χώρα. Είναι μια κραυγαλέα περίπτωση που αποδεικνύει ότι η αρχομανία – το καρκινικό μικρόβιο της φυλής- δεν επιτρέπει να καλλιεργηθεί μία ισχυρή εθνική συνείδηση που θα προστατεύσει συλλογικότητες και όχι πειρατικές ομαδούλες μικροσυμφερόντων. Κι όταν λέω ισχυρή εθνική συνείδηση εννοώ κάτι σαν τον «γερμανικό κρατισμό», όπου η αστική τάξη οδηγεί το κράτος και εμπνέει εμπιστοσύνη σε όλους, ώστε να βλέπουν το ατομικό τους συμφέρον μέσα στην ανάπτυξη της δημόσιας παραγωγικότητας.
Για δεκαετίες, οι Έλληνες χρεοκοπούν τα πάντα στο Δημόσιο. Από τον ΟΣΕ, τον ΟΛΠ, τις ΔΕΚΟ μέχρι τους θεσμούς τους (σχολεία, ποδόσφαιρο κτλ) και τα ιδρύματά τους (πανεπιστήμια, νοσοκομεία κτλ). Γιατί το κάνουν; Γιατί η μόνη συνεκτική τους ιδεολογία είναι ένας ηλίθιος μύθος που βασίζεται σε θρύλους και δοξασίες του παρελθόντος. Επειδή η Εκπαίδευσή τους στηρίζεται αποκλειστικά, στην παράδοση και επειδή η κουλτούρα της ιδιώτευσης δημιουργεί δίκτυα καταλήστευσης του δημόσιου πλούτου.
Ποιος πιστεύει ότι η εμπλοκή των ξένων θα σώσει τη χώρα από την εγκληματικότητα; Μια ματιά στο χώρο του ποδοσφαίρου(«αυτοδιοίκητο» ΕΠΟ) θα μας κάνει να καταλάβουμε πως προκύπτουν οι καλές «συνεργασίες» και με τους ξένους…
Όσο για εθνικολαϊκιστικό μέτωπο Συριζανέλ, η μόνη τους έγνοια είναι να ακυρώσουν τη μεσαία τάξη, ξεχνώντας μια και καλή, την εθνική μέριμνα για το μέλλον. Κι ας μην υπάρξει ποτέ, ανάπτυξη και προοπτική.
Νομίζω ότι ήρθε η ώρα να συζητήσουμε πιο διεξοδικά γιατί οι Έλληνες δεν μπορούν να διοικήσουν το εθνικό τους κράτος και να πάρουμε τις αποφάσεις μας. Κάποτε θα πρέπει να ανοίξουμε με ειλικρίνεια, έναν δημόσιο διάλογο, αποκαλύπτοντας τις πραγματικές μας προθέσεις: Συντηρούμε το ελληνικό κράτος για να καλύπτει την παραβατική μας συμπεριφορά ή για να αναπτύξουμε από κοινού, μια κοινωνία αμοιβαιότητας και αναπτυξιακής δράσης;
Aς το αποφασίσουμε κάποια στιγμή, γιατί όλη αυτή η διαχρονική απάτη αρχίζει και γίνεται ανυπόφορη…
