Toυ Ανδρέα Ζαμπούκα
Ο Oύγο Τσάβες εκλέχτηκε πρόεδρος στις εκλογές της 6 Δεκεμβρίου 1998 με τη μεγαλύτερη συμμετοχή των τελευταίων 4 δεκαετιών, της τάξεως του 56,2%. Εφάρμοσε το πολιτικό του πρόγραμμα με αναδιανομή της γης, προγράμματα στέγασης, μόρφωσης, περίθαλψης και παιδείας για τους φτωχούς και δημιούργησε Συντακτική Εθνοσυνέλευση. Η χώρα μετονομάστηκε σε «Μπολιβαριανή Δημοκρατία της Βενεζουέλας», για να τιμηθεί ο ήρωας της ανεξαρτησίας, Σιμόν Μπολιβάρ.
Ο Τσάβες, μέχρι τον θανατό του, είχε όλα τα χαρακτηριστικά του λατινοαμερικάνικου «λαϊκού ήρωα» που έπλασε στις συνειδήσεις των φτωχών ο Σιμόν Μπολιβάρ: λίγο από το θράσος του Ζορό και βέβαια, ένα ρεαλιστικότερο προφίλ από το ιδεαλιστικό είδωλο του «θεανθρώπου» Τσέ Γκεβάρα.
Όσο για τον Μαδούρο, αποτελεί τη συνέχεια που προβλέπει το κλασικό μοτίβο κάθε «υπαρκτού μεσσιανισμού»: ο λαοπρόβλητος ένδοξος ηγέτης πεθαίνει κι αφήνει στο πόδι του τον πιο έμπιστο αποτυχημένο «κατώτερο», προκειμένου να εξασφαλίσει την μοναδικότητα της υστεροφημίας του.
Οι δικοί μας τώρα «Αριστεροί»-όχι μόνο οι Συριζαίοι- ως συνήθως, αντλούν τα πρότυπα ηγετών και πολιτικών καθεστώτων από το χώρο της εξιδανικευμένης τους φαντασίας. Τα σπουδαία τους είδωλα είναι ο Λένιν, ο Τρότσκι, ο Τσε , ο Μπολιβάρ και ο Άρης Βελουχιώτης. Θα μπορούσε να ήταν ασφαλώς και ο Ζορό αν φορούσε κόκκινα. Βέβαια, κανείς από αυτούς τους ευρωπαίους «Ζαπατίστας» δεν αναρωτήθηκε αν οι ήρωές τους θα ήθελαν να έχουν την παραμικρή σχέση με τον κρατισμό τους και τον βαλκάνιο απομονωτισμό τους. Αλλά αυτό δεν έχει πολλή σημασία, όταν το «ηθικό πλεονέκτημα» τους δικαιολογεί τα πάντα για να φτάσουν στην εξουσία…
Όταν λοιπόν είδαν ότι ο Τσάβες στήνει ένα πετυχημένο κόλπο στην Βενεζουέλα ενθουσιάστηκαν! Εκεί που είχαν απογοητευτεί και άρχισαν να προβληματίζονται για την παρατεταμένη σοσιαλιστική τους «μέθη», ξαφνικά έμαθαν ότι ένας ομοιδεάτης έχει καταφέρει να στοχοποιήσει τους κακούς πλούσιους, να διαλύσει την μεσαία τάξη και να απελευθερώσει τα «λαϊκά» ένστικτα της εκδίκησης και του μαζικού φθόνου. Και όλα αυτά χωρίς να ανακηρύξει την δικτατορία του προλεταριάτου.
Σου λέει, εδώ είμαστε. Παίρνουμε σαν τον Τσάβες την εξουσία και μοιράζουμε παντού δώρα. Κι επειδή εμείς δεν έχουμε φτωχούς σαν την Βενεζουέλα – φρόντισε η κρατικοδίαιτη μαμά Ευρώπη γι αυτό- συντηρούμε συντάξεις, μισθούς, επιδόματα, θέσεις δημοσίου και αν μπορέσουμε, διορίζουμε περισσότερους.
«Κι όμως γίνεται» φώναξαν ενθουσιασμένοι οι σύντροφοι, «Ο Τσάβες το κατάφερε!» Αλλά πάνω στον ενθουσιασμό τους, δεν σκέφτηκαν ότι η Ελλάδα δεν είναι Βενεζουέλα. Δεν υπολόγισαν τις διαφορές, όσο θα έπρεπε: την Ευρωπαϊκή Ένωση, την εξάρτηση από τις ΗΠΑ, τα δανεικά και κυρίως, την ελληνική μεσαία τάξη – όποια υπάρχει τέλος πάντων- που αναγκαστικά, συμμετείχε στην ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία. Περιμένοντας βέβαια, τα «δώρα» που της έταξε ο Αλέξης και η παρέα του.
Ποια είναι τα διδάγματα από τις συγκρίσεις και τους ευσεβείς πόθους των εξουσιομανών «οραματιστών»; Ότι πουθενά στην Ιστορία δεν έφτιαξαν δημοκρατική κοινωνία δικαίου οι φτωχοί που έγιναν λιγότερο φτωχοί! Ότι η διάλυση της αστικής τάξης επιφέρει πολύ γρήγορα την εξαθλίωση και τον ολοκληρωτισμό, γιατί χάνεται η δημιουργική βάση της κοινωνίας. Και τέλος, οι φαντασιόπληκτοι μιας κοινωνίας δικαίου- κόκκινοι και μαύροι- αφήνουν πίσω τους ερείπια και απελπισία, ακόμα και αν βραχυπρόθεσμα δείχνουν «έντεχνα», να μοιάζουν με τα είδωλά τους.
Ο Τσάβες λοιπόν, πέθανε, ο Μαδούρο έγινε ρεζίλι και στον νότο των Βαλκανίων, υπάρχει ακόμα ένα ιδιόμορφο καθεστώς που θα ήθελε να γίνει σαν του Τσάβες αλλά δεν έγινε. Ποιος κέρδισε και ποιος έχασε από αυτό τον τραγέλαφο, θα τον δείξει σύντομα η Ιστορία.
Το σίγουρο πάντως, είναι πως εδώ, δεν είναι Λατινική Αμερική. Και γρήγορα οι σύντροφοι θα πρέπει να αλλάξουν τα είδωλά τους, μιας και οι σύγχρονες ανάγκες απαιτούν άλλα, πιο γοητευτικά και πρόσφορα, για τις μάζες των ψηφοφόρων τους…
