Της Βίβιαν Ευθυμιοπούλου
Είναι πολύ διαφωτιστική και μια απλή περιήγηση ακόμα στα sites γνωστών μεγάλων οργανισμών υγείας, ειδικά των ΗΠΑ, που ειδικεύονται στην παροχή υπηρεσιών υγείας σε καρκινοπαθείς. Δεδομένου ότι πλέον όλοι μας ερχόμαστε, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, σε επαφή με τον καρκίνο αξίζει να δούμε πως αντιμετωπίζουν το ζήτημα κατεξοχήν ειδικοί.
Εκεί λοιπόν, ανάμεσα σε άλλα, διαβάζουμε και μια ιδιαίτερη σύσταση προς τους ασθενείς και τους οικείους τους που μας έχει εντυπωσιάσει και την έχουμε βρει και πολύ αποτελεσματική. Μας συμβουλεύουν, λοιπόν, οι ειδικοί να αντιμετωπίζουμε κάθε ασθένεια ως ένα πρότζεκτ που απαιτεί προετοιμασία και οργάνωση και όχι σαν μια κακοτυχία που μας αφαιρεί κάθε περιθώριο αντίδρασης.
“Όλοι οι ασθενείς και ειδικά ο καρκινοπαθής και η οικογένειά του θα νιώσουν πολύ καλύτερα, αν αντί για θύματα αισθάνονται στρατιώτες που δίνουν μια μάχη” επισημαίνει σε κάθε ευκαιρία, το Κέντρο Καρκίνου της Mayo Clinic (Mayo Clinic Cancer Center).
Αυτή η παρατήρηση-συμβουλή των ειδικών της Mayo Clinic ότι δηλαδή στις δυσκολίες πρέπει να αισθάνεσαι στρατιώτης και όχι θύμα, δίνει και την εξήγηση σε μια ερώτηση που μας βασάνιζε για καιρό.
Γιατί η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε δώσει λύση στο θέμα της προμήθειας των φαρμάκων των καρκινοπαθών και τους άφηνε να βασανίζονται, με ανατριχιαστικά σαδιστικό τρόπο, στις ουρές των φαρμακείων του ΕΟΠΥΥ; Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έδινε λύση σε κάτι που η κυβέρνηση Μητσοτάκη χρειάστηκε λιγότερο από ένα μήνα να το κάνει;
Μα, για ιδεολογικούς λόγους.
Για την τσαβική, κομμουνιστογενή αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ η ταλαιπωρία, η ουρά, είναι αυτή που δημιουργεί στα άτομα την αίσθηση της συνθήκης “εκτάκτου ανάγκης” (με τον τρόπο που την ορίζει ο Καρλ Σμιτ). Η πολύωρη αναμονή στην ουρά πείθει τα άτομα ότι είναι ανήμπορα θύματα χωρίς να έχουν την επιλογή να χειραφετηθούν. Η αναμονή στην ουρά είναι η κακοποιητική διαδικασία που εφαρμόζει κάθε αυταρχική κρατική εξουσία για να ταπεινώσει το άτομο. Η πολύωρη αναμονή στα γκισέ της κρατικής εξουσίας καταπονεί τον πολίτη, του “σπάει το ηθικό” και μάλιστα όταν πρόκειται για κάτι που αφορά την υγεία του, τον εξαχρειώνει.
Για να εξαχρειώσει τους Έλληνες τους έστηνε στις ουρές ο ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί στον κομμουνιστογενή τσαβισμό τύπου ΣΥΡΙΖΑ η εξουδετέρωση του ατόμου είναι η ικανή και αναγκαία συνθήκη για τη μετατροπή του σε μάζα, σε πλήθος (όπως το θέλουν οι δήθεν κομψευόμενοι μεταμοντέρνοι). Για να μπορεί μετά να τους ταΐσει ευκολότερα τις γνωστές παρλάτες μίσους κατά των δανειστών, των τραπεζιτών, των φαρμακοβιομηχάνων, όλων αυτών των “δυνάμεων του κακού” που δήθεν μαχόταν ο μεγάλος λαϊκός ηγέτης, ο Αλέξης Τσίπρας.
Και έρχεται η κυβέρνηση του φιλελεύθερου Κυριάκου Μητσοτάκη. Και το πρώτο που κάνει είναι να αποκαταστήσει την αξιοπρέπεια των ατόμων διώχνοντάς τα από τις ουρές τους αίσχους, δίνοντας ένα τέλος στην εξαχρείωσή τους από το κράτος. Και δεν σταματά εκεί. Με τους υπόλοιπους φιλελεύθερους υπουργούς του, σχεδιάζουν τρόπους να καταργήσουν και τις υπόλοιπες ουρές της ταπείνωσης, με το σχεδιασμό ψηφιακών εφαρμογών που θα δώσουν τη δυνατότητα στον πολίτη να κάνει τις συναλλαγές του με το κράτος από τον ιδιωτικό, ιερό και απαραβίαστο χώρο του, χωρίς να του επιβάλλει κανείς να στηθεί στην ουρά του κρατικού γκισέ σαν το πρόβατο που περιμένει υπομονετικά τη σειρά του για λίγο σανό.
Όλα αυτά τα γράψαμε για ένα μόνο λόγο: για να εξηγήσουμε, δια του παραδείγματος, πόσο λάθος κάνει η κυβέρνηση Μητσοτάκη να αρνείται να επικοινωνήσει το έργο της με όρους πολιτικούς, μόνο το παρουσιάζει στεγνά και χλιαρά, όπως έκανε στη Θεσσαλονίκη.
Θα μπορούσαμε να παρουσιάσουμε κάθε επίτευγμα της κυβέρνησης και ιδιαίτερα αυτά που έχουν γίνει ενθουσιωδώς δεκτά από τους Έλληνες (πχ καθαρισμός οικοπέδου στο Μάτι) μέσα στο πολιτικό και ιδεολογικό τους πλαίσιο. Οι Έλληνες απελευθερώνονται από την κρατικιστική ιδεοληψία, ζουν στιγμές “υπαρκτού φιλελευθερισμού” αλλά δεν το γνωρίζουν γιατί κανείς δεν τους το εξηγεί. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη κατατροπώνει ιδεολογικά τον ΣΥΡΙΖΑ στο πεδίο και σε καθημερινή βάση κι αντί να εξηγεί ότι κάθε πρωτοβουλία που παίρνει πηγάζει από τις αρχές του πολιτικού φιλελευθερισμού, τη βαφτίζει “τεχνοκρατισμό”. Τι φοβάται αλήθεια; Μην και ανεβάσουμε θερμοκρασία κι από νερόβραστους και άνοστους αρχίσουν να μας βλέπουν ως καλοψημμένους, δηλαδή λαχταριστούς; Λες κι αν συμβεί αυτό δεν θα ξέρουμε πως να το διαχειριστούμε.
