Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Το κακό με τους Έλληνες είναι ότι πάσχουν από το σύνδρομο της «διπολικής αφέλειας»! Ενθουσιάζονται με τις αποκαλύψεις αλλά όταν έρθει η ώρα της απόδοσης ευθυνών αδιαφορούν για το αποτέλεσμα. Έτσι, στο τέλος, οι μόνοι κερδισμένοι είναι αυτοί που μίλησαν πολύ για το έγκλημα και ασφαλώς οι «εγκληματίες» που κανείς δεν ενδιαφέρεται πια για την τιμωρία τους.
Η υπόθεσης Siemens αφορά σε ενδεχόμενο χρηματισμό Ελλήνων πολιτικών και στελεχών δημόσιων οργανισμών. Ερευνάται από το 2008, από την ελληνική Δικαιοσύνη, από εξεταστική επιτροπή του Ελληνικού Κοινοβουλίου αλλά και τις δικαστικές αρχές του Μονάχου. Η Siemens δαπάνησε διάφορα ποσά σε δωροδοκίες των δύο κομμάτων εξουσίας (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ) για να εξασφαλίσει πακέτα συνεργασίας σε έργα και υποδομές. Μέχρι στιγμής, έχουν ομολογήσει την λήψη χρημάτων ο Θεόδωρος Τσουκάτος (ένα εκατομμύριο μάρκα μπήκαν στα ταμεία του ΠΑΣΟΚ) και o πρώην υπουργός μεταφορών Τάσος Μαντέλης παραδέχτηκε ότι ο ίδιος έλαβε 450.000 μάρκα.
Το αποτέλεσμα; Ο πρώην πρωθυπουργός Σημίτης ο οποίος ηγούνταν του κόμματος, την περίοδο των «εμβασμάτων» δεν θέλει να αναφέρεται στο γεγονός και το αδίκημα για τον Τάσο Μαντέλη έχει παραγραφεί!
Και ενώ συμβαίνουν όλα αυτά τα απίθανα, χθες ήρθε ακόμα μία κωμικοτραγική εξέλιξη: Η καθυστέρηση στη μετάφραση του παραπεμπτικού βουλεύματος στη μητρική γλώσσα των αλλοδαπών κατηγορουμένων, οδήγησε στην επ' αόριστον αναβολή της δίκης της Siemens για το σκέλος της σύμβασης για την προμήθεια ψηφιακών κέντρων του ΟΤΕ 8002/1997!
Θα έπρεπε λοιπόν, να αναρωτηθεί ο έλληνας πολίτης αν η σημερινή κυβέρνηση θέλει να αποδοθεί δικαιοσύνη και να αποκαλυφθούν οι ένοχοι. Μα είναι δυνατόν να μη θέλει; Μία από τις «σημαίες» του προεκλογικού αγώνα, δεν ήταν η Siemens και η περίφημη κάθαρση που αφορούσε τα κόμματα της διαπλοκής;
Επομένως, είναι πολύ λογικό ο ψηφοφόρος του ΣΥΡΙΖΑ, να περιμένει με ανυπομονησία, την ώρα της κρίσης, με το κόμμα του να συνδράμει στην διοργάνωση μιας αποτελεσματικής δίκης που θα έριχνε στην πυρά όλους τους ενόχους της αμαρτωλής υπόθεσης.
Κι όμως, τίποτε τέτοιο δεν συνέβη. Αντίθετα, κανείς από το Υπουργείο Δικαιοσύνης και το Υπουργείο Εξωτερικών δεν ασχολήθηκε με τη δίκη. Ούτε για την οργάνωση ούτε και για τη μετάφραση των απαραίτητων εγγράφων! Λες και δεν είχε μιλήσει ποτέ κανείς για το σκάνδαλο και δεν είχε διεγείρει «δολοφονικές» διαθέσεις στους οπαδούς του, εναντίον ολόκληρου του πολιτικού συστήματος.
Καμία έκπληξη για όσους διαθέτουμε στοιχειώδη αντίληψη της πολιτικής πραγματικότητας που μας περιβάλλει. Και από την άλλη, καμία απογοήτευση για όσους παλαιότερα, έστηναν λαϊκά δικαστήρια, για τους ενόχους. Οι μεν πρώτοι, ξέραμε ότι δεν υπάρχουν κόμματα αλλά ομάδες διαχρονικών συμφερόντων. Και οι δεύτεροι, όπως πάντα, αρκούνται στην εκτόνωση της πολεμικής ρητορικής. Κι έτσι, το ίδιο το γεγονός μεταπίπτει σταδιακά, σε αναλώσιμη αξία που χάνεται μαζί με την εξάντληση της σκοπιμότητας των δημαγωγών.
Μα, αν στην μεταπολιτευτική Ελλάδα, λειτουργούσαν οι θεσμοί και οι ανεξάρτητες αρχές, με την υποστήριξη των κυβερνήσεων, δεν θα είχε συσσωρευτεί ούτε το ένα δέκατο του δημόσιου χρέους. Αν η Δικαιοσύνη είχε υποστηριχθεί από τη Ελληνική Δημοκρατία, στο πλαίσιο ενός κράτους δικαίου, η χώρα θα είχε απογειώσει την οικονομία της και τον πολιτισμό της.
Συμπερασματικά, για όσους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ δεν το κατάλαβαν, το κόμμα τους δεν θέλει να γίνει η δίκη της Siemens, δεν θέλει να αποδοθούν ευθύνες στις κυβερνήσεις Καραμανλή και Σημίτη, δεν θέλει να καταδικαστεί κανένας μεγαλοεργολάβος και ούτε ένας από όλους αυτούς που έβριζε στο παρελθόν. Ήταν «εξυπηρετικοί» μόνο για το αφήγημα της «Αριστεράς» και για τίποτε παραπάνω. Άλλωστε, ξέρουν καλά στην παρέα του Τσίπρα ότι κάποτε θα βρεθούν κι οι ίδιοι στην απέναντι θέση και δεν θα είναι πάντα κυβέρνηση…
Γι΄αυτό, το σύνδρομο της «διπολικής αφέλειας» θα ταλανίζει αιωνίως, αυτήν την κρίσιμη μάζα των «αναξιοπαθούντων» ψηφοφόρων που οραματίζονται θύτες και θύματα.
Δεν υπάρχουν πολιτικές παρατάξεις στην Ελλάδα, «αγανακτισμένοι» μου σύντροφοι. Πριν από τις εκλογές, oι "παίχτες" μπαίνουν στο γήπεδο με άλλες φανέλες και στα αποδυτήρια αλλάζουν ομάδα. Κι όταν τελειώσει το ματς, τελειώνουν μαζί και οι κραυγές των «φιλάθλων» τους. Υπάρχουν μόνο οι από δω κι οι από κει. Κι οι από δω, απεχθάνονται πάντα τις αποκαλυπτικές δίκες. Ειδικά, όταν εμπλέκονται και δικά τους στελέχη…
