Τα νέα για το σημερινό Eurogroup είναι συγκεχυμένα. Από τη μία, ο Μοσκοβισί με τις πάντα αυθαίρετες «αισιόδοξες» δηλώσεις του – στα όρια του λαϊκισμού- κι από την άλλη το «μέτωπο Σοϊμπλε» που υπόσχεται νέα σενάρια και δοκιμασίες.
Εδώ και καιρό, ευδοκιμεί μέσα και έξω από την Ελλάδα, μία διάχυτη «αφέλεια» σε σχέση με την υπόθεση του χρέους. Η ελληνική κυβέρνηση, πιστή στο «χαρωπό» ακροατήριό της, επενδύει συνεχώς στο μεγάλο θαύμα του κουρέματος. Χωρίς βέβαια να αντιλαμβάνεται τι μπορεί να σημαίνει κούρεμα, για τα κοινοβούλια των δανειστών και ειδικά για το γερμανικό. Οι υπόλοιπες χώρες που συμμετέχουν στο πρόγραμμα, καταλαβαίνοντας πως δεν πρόκειται να συμβεί κάτι χωρίς την υπογραφή Σόϊμπλε, βρίσκονται σε κατάσταση αναμονής. Με την δική τους ατζέντα, αλλά χωρίς να έχουν διάθεση για κάποιο σχέδιο- πακέτο που θα διευκολύνει τον οδικό χάρτη.
Εν τω μεταξύ, η γερμανική πλευρά, φαίνεται ότι είναι έτοιμη να καταθέσει κάποιο προσχέδιο για το χρέος στο Eurogroup. Σε καμία όμως, περίπτωση δεν έχει σκοπό να κάνει γενναίες παραχωρήσεις πριν από τις εκλογές του Σεπτεμβρίου. Μολονότι τα ποσοστά του CDU είναι υψηλά στις δημοσκοπήσεις, δεν θέλει να ρισκάρει καμία χαλάρωση στην επικοινωνία κύρους που έχει εγκαθιδρύσει εδώ και χρόνια, με του γερμανούς ψηφοφόρους.
Το πιθανότερο είναι ότι η πρόταση θα περιλαμβάνει μεγάλες επιμηκύνσεις των ωριμάνσεων και μια νέα παράταση της περιόδου χάριτος. Έτσι κι αλλιώς, πάγια θέση για λύση στο χρέος, είναι πάντα η ολοκλήρωση του τρίτου προγράμματος, το 2018. Ουσιαστικά το πάγωμα των επιτοκίων- το έχει ζητήσει το ΔΝΤ- έχει απορριφθεί από το μπλοκ των Βορείων υπολογίζοντας τις επιβαρύνσεις που θα υποστούν οι φορολογούμενοι των χωρών τους.
Η πιο έγκυρη βέβαια, και αντικειμενική δήλωση, που βάζει τα πράγματα στη θέση τους, είναι αυτή του μέλους του Εκτελεστικού Συμβουλίου της ΕΚΤ, Μπενουά Κερέ, ο οποίος μιλώντας στο Reuters είπε ότι δεν βλέπει να ξεκινά σύντομα μια συζήτηση στο διοικητικό συμβούλιο (της ΕΚΤ) για την ένταξη της Ελλάδας στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης (QE) πριν ληφθούν αποφάσεις.
Πού καταλήγουμε; Πρώτον, ότι οι Γερμανοί είναι οι μόνοι που ασχολούνται σοβαρά με το χρέος. Μπορεί να μην μας αρέσουν τα σχέδιά τους αλλά είναι οι μόνοι που ξέρουν τι θέλουν: μεταρρυθμίσεις παντού, ιδιωτικοποιήσεις και μείωση του κράτους. Δεύτερον, όσο οι Αμερικάνοι, το ΔΝΤ και οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι πελαγοδρομούν, τόσο θα εντείνεται η ανασφάλεια και δεν θα δίνεται λύση.
Τραγικότεροι όλων, όμως, εμείς. Οι άμεσα ενδιαφερόμενοι οι οποίοι δεν ξέρουμε τι ακριβώς θέλουμε. Ή μάλλον, ξέρουμε πολύ καλά: να πετύχουμε μια απομοίωση χρέους για να μοιράσουμε το πλεόνασμα σε συσσίτια, δωράκια και νέους διορισμούς. Nα «πετάξει δηλαδή ο γάϊδαρος», για άλλη μία φορά…
Είναι άλλωστε ξεκάθαρη η διάθεση του πρωθυπουργού για επένδυση σε περισσότερο κρατισμό, επιστρέφοντας κάποια στιγμή, θριαμβευτής από τον πόλεμο του χρέους.
Πόσο αιθεροβάμων πρέπει να είναι κανείς για να πιστέψει ότι ο Σόιμπλε θα συναινέσει στην πολιτική μιας χώρας που δείχνει με κάθε τρόπο ότι δεν επιθυμεί καμία προσαρμογή στην λογική της ελεύθερης οικονομίας; Και που όλα τα κάνει για να βρει ευκαιρία, για νέο πλιάτσικο και νέα διόγκωση χρέους.
Κάπως έτσι, έχουν τα πράγματα στην Εσπερία. Και ακριβώς έτσι, έχει η κατάσταση στην «μπανανία» της νότιας Βαλκανικής. Όταν δεν θέλεις εσύ ο ίδιος να σωθείς, κάποιος άλλος θα το κάνει για σένα. Και φυσικά με τους δικούς του όρους και για τα δικά του συμφέροντα…
Ανδρέας Ζαμπούκας
