Του Σάκη Μουμτζή
Η κινητικότητα γύρω από το συγκεκριμένο πρόβλημα είναι μεγάλη και παρατηρείται και στις δύο πλευρές των συνόρων. Η πίεση του διεθνούς παράγοντα είναι αυτήν την εποχή αυξημένη.
Η ανάγκη να ενταχθεί η FYROM στο ΝΑΤΟ, συνδυάζεται πλέον με την προσπάθεια να απομακρυνθεί από τον εναγκαλισμό της Ρωσίας.
Επειδή όμως σε παρόμοια φάση βρέθηκαν και στο παρελθόν όλες οι ενδιαφερόμενες πλευρές με την γνωστή κατάληξη, τίθεται το ερώτημα: τι συμφέρον έχει ο Α. Τσίπρας από την επίλυση του Σκοπιανού;
Στην ζωή, όπως και στην πολιτική, υπολογίζουμε πάντα αν η λύση ενός προβλήματος, θα έχει για εμάς μεγαλύτερο κόστος ή όφελος. Μετρούμε το σχετικό ισοζύγιο, και αναλόγως πράττουμε.
Σήμερα, οποιαδήποτε απόπειρα να επιλυθεί το συγκεκριμένο ζήτημα που υπάρχει στις σχέσεις Ελλάδος—FYROM, θα έχει βέβαιο και σοβαρό κόστος για τον Α. Τσίπρα, με αβέβαια και πιθανολογούμενα οφέλη.
Έτσι:
1. Τίθεται σε δοκιμασία η κυβερνητική συνοχή. Είναι δεδομένη και δεδηλωμένη η θέση του Π. Καμμένου, πως δεν θα δεχθεί λύση με την λέξη «Μακεδονία» και τα παράγωγα της.
Και είναι ειλικρινής. Είναι η τελευταία κόκκινη γραμμή του. Αν παραβιασθεί και αυτή θα μείνει χωρίς ακροατήριο, καθώς αυτό το μικρό που του απέμεινε, έχει ιδιαίτερη ευαισθησία στο συγκεκριμένο ζήτημα.
Η Νέα Δημοκρατία αντιλήφθηκε αμέσως το μέγεθος του προβλήματος που θα προκύψει και ζήτησε να υπάρξει κυβερνητική πρόταση και όχι θέσεις των κομμάτων. Έτσι, αφήνει τον Α. Τσίπρα με τον Π. Καμμένο να γεφυρώσουν τα αγεφύρωτα.
2. Η λύση με την ύπαρξη κάποιου παράγωγου του ονόματος «Μακεδονία», απορρίπτεται, όπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις, από την συντριπτική πλειοψηφία του Ελληνικού λαού. Για ποιο λόγο ο Α. Τσίπρας να εναντιωθεί σε αυτήν την, καταλυτική σε μέγεθος, εθνική βούληση;
3. Είναι αλήθεια, πως ο έλληνας πρωθυπουργός δεν έχει τις ανάλογες βοήθειες από την πλευρά των Σκοπίων. Μπορεί να μην κυριαρχούν οι ακραίες φωνές του Gruevski, όμως αυτές υπάρχουν και αποτελούν πλειοψηφικό ρεύμα στους κόλπους των Σλάβων κατοίκων.
Έτσι είναι πιθανόν να καταλήξει η πολιτική ηγεσία της FYROM στην λύση του δημοψηφίσματος, που έχει άλλωστε προαναγγελθεί. Άστοχα, ο Έλληνας υπουργός Εξωτερικών απείλησε πως σε αυτήν την περίπτωση και η Ελληνική πλευρά θα προχωρήσει σε δημοψήφισμα.
Τα δημοψηφίσματα δεν διεξάγονται ούτε για να απειλήσουν ούτε για να πιέσουν. Γίνονται, απλώς, για να εκφρασθεί η βούληση του λαού, ώστε να μην υπάρξουν υπαναχωρήσεις στο μέλλον.
Είναι ευνόητο, πως αν πραγματοποιηθεί αυτή η «απειλή», το αποτέλεσμα θα είναι συντριπτικό υπέρ τη μη συγκεκριμένης λύσης, κάτι που θα δεσμεύσει για πολλές δεκαετίες την πολιτική τάξη της χώρας μας.
Τι έχει να κερδίσει ο Α.Τσίπρας αν κατορθώσει και επιβάλλει, τελικά, την ονομασία π.χ. Novamacedonia;
Σίγουρα θα εισπράξει τα διεθνή εύσημα. Επέλυσε ένα πρόβλημα, που οι «άλλοι» για 27 χρόνια δεν τολμούσαν να το αγγίξουν. Θα φανεί αποτελεσματικός.
Μόνον που στις εκλογές μας δεν ψηφίζει ούτε ο Trump ούτε η Merkel. Και αυτό το γνωρίζει άριστα ο έλληνας πρωθυπουργός.
Νομίζω, λοιπόν, πως θέλει να επιδείξει μια διάθεση για συνεργασία, να φανεί πως είναι διατεθειμένος για υποχωρήσεις, αλλά μέχρις εκεί. Δεν θα αποτολμήσει το άλμα στο κενό.
Δεν θα διακινδυνεύσει την κυβερνητική συνοχή για το «Novamacedonia».
