Δεν είναι κάτι νέο! Οι δημόσιοι υπάλληλοι στην Ελλάδα αρνούνται την αξιολόγηση. Δεν την θέλουν, την απορρίπτουν. Δυσανασχετούν, απεργούν και στο τέλος νικούν. Πάντα νικούν. Χτες ήταν οι εκπαιδευτικοί, προχτές κάποιοι άλλοι. Σήμερα οι εφοριακοί. Εμείς οι εργοδότες, οι φορολογούμενοι, γιατί θα πρέπει να τους πληρώνουμε τους μισθούς τους, όταν τελούν υπό μόνιμη στάση;
Σε ποιο μέρος του κόσμου συμβαίνει κάτι ανάλογο; Ο εργαζόμενος να αρνείται να μπει στη διαδικασία της αξιολόγησης; Να κάνει, γενικά, ό,τι εκείνος θέλει. Άμα θέλει να πηγαίνει στην εργασία του και άμα θέλει να μην πηγαίνει. Άμα θέλει να εργάζεται και άμα θέλει να μην εργάζεται. Στο τέλος του μηνός, όμως, ο μισθός είναι μισθός. Με αυτά και με εκείνα φτάσαμε στο σημείο ακόμη και εγκληματίες να παραμένουν στη θέση τους και μάλιστα με τη στήριξη των συνδικαλιστικών τους σωματείων! Αυτά, λοιπόν, μόνο στην Ελλάδα συμβαίνουν.
Λένε ότι δεν εμπιστεύονται το σύστημα της αξιολόγησης. Ας μην κοροϊδευόμαστε! Εκείνο που πραγματικά τους ενδιαφέρει είναι να μην υπάρχει αξιολόγηση. Ή, αν υπάρχει, να είναι μόνο για τους τύπους. Να παίρνουν όλοι άριστα. Στο όνομα της κατάργησης της... αριστείας, έχουν οδηγήσει τη δημόσια διοίκηση στα σημερινά της χάλια. Δεν ήταν πάντα έτσι το δημόσιο. Έγινε!
Ο δημόσιος τομέας υπάρχει για να προσφέρει υπηρεσίες στο λαό. Η χρησιμότητά του δεν είναι να βρίσκουν θέσεις εργασίας οι κομματικοί στρατοί του εκάστοτε “ηγέτη” και να κατασπαταλώνται έτσι τα λεφτά των φορολογουμένων. Και το κλειδί για να λειτουργεί σωστά ο δημόσιος τομέας και να επιτελεί τον σκοπό του είναι η αξιολόγηση των εργαζομένων. Όπως συμβαίνει σε όλες τις επιχειρήσεις (δημόσιες ή ιδιωτικές) και σε όλον τον πολιτισμένο κόσμο.
Δεν θέλουν να μπουν σε αυτή τη διαδικασία; Σε αυτή την περίπτωση γιατί θα πρέπει να πληρώνονται; Μήπως η λύση στο πρόβλημα είναι η σύνδεση του μισθού με τις υποχρεώσεις ενός δημοσίου υπαλλήλου; Και η αξιολόγηση είναι μία από τις σημαντικότερες.
Θανάσης Μαυρίδης
