Η είδηση εν τάχει, καθώς είναι από χθες γνωστή. Η αστυνομία επιχείρησε σε 27 χώρους που τελούσαν υπό κατάληψη στην Α' Φοιτητική Εστία του ΕΚΠΑ στου Ζωγράφου. Συνελήφθησαν έξι άνδρες (μια αλλοδαπή), που είχαν καταλάβει και διέμεναν παράτυπα στους χώρους. Από τους έξι συλληφθέντες, οι πέντε δεν είχαν καν την ιδιότητα του φοιτητή! Σε άλλους χώρους βρέθηκαν άτομα που κατείχαν μικροποσότητες ναρκωτικών και τα οποία επίσης δεν ήταν φοιτητές.
Η επιχείρηση σχολιάστηκε στα κοινωνικά δίκτυα ως «αστυνομοκρατία στα πανεπιστήμια». Το γεγονός ότι και οι δυο επιχειρήσεις έγιναν παρουσία εισαγγελέων, δηλαδή εγγυητών της νομιμότητας, πέρασε αδιάφορο. Έχουμε αντανακλαστικά μάθει να θεωρούμε κάθε προσπάθεια επιβολής της νομιμότητας ως έκφραση αστυνομοκρατίας. Αυτό πλέον είναι βίωμα, τρόπος σκέψης, κοσμοθεώρηση.
Βέβαια είναι αστείο να καταγγέλλουν την «σκληρή αστυνομοκρατία» οι ιεροκήρυκες του κάποτε υπαρκτού ολοκληρωτισμού. Παράλληλα άλλοι, ιεροφάντες του οποιουδήποτε άλογου δικαιωματισμού, ακόμη και όταν αυτός παρανομεί, να δείχνουν υπερευαίσθητες αντένες σε εκδηλώσεις κρατικής «αστυνομοκρατίας» μόνο όταν δεν υπάρχει στην εξουσία κυβέρνηση της Αριστεράς. Πριν οι κεραίες ήταν στομωμένες. Σε κάθε περίπτωση τον εαυτό τους εκφράζουν χωρίς επίπτωση στο σύνολο.
Επίπτωση ωστόσο έχουν οι σύγκλητοι των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων, όπως αυτή του Παντείου, που διαβάσαμε χθες να δηλώνει αρνητική στα μέτρα που προωθεί η κυβέρνηση για την ασφάλεια στα ΑΕΙ. Η Σύγκλητος αναφέρει ότι η παρουσία δυνάμεων αστυνόμευσης μέσα στο πανεπιστήμιο δημιουργεί εντάσεις στην ακαδημαϊκή κοινότητα, που λειτουργεί σε περιβάλλον αυτοδιοίκητου και είναι η μόνη που μπορεί να εγγυηθεί την ελευθερία του λόγου και της επιστήμης.
Αυτό που συνάγεται, έτσι όπως είναι διατυπωμένη η άρνηση, είναι ότι η αστυνομία θα παρεμβαίνει στην εκπαιδευτική, επιστημονική και ερευνητική διαδικασία, θα ελέγχει συγγράμματα, θα απαγορεύει την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών, θα καταγράφει και θα φακελώνει τους φορείς των αντισυστημικών και επαναστατικών θεωριών, θα εγκρίνει ποια πανό πρέπει να αναρτηθούν και ποια συνθήματα θα ακουστούν. Ίσως να βαθμολογεί τους φοιτητές, να αξιολογεί την επιστημονική επάρκεια των καθηγητών, και ενίοτε να τους αντικαθιστά στην έδρα τους, εάν την κρίνει μειωμένη.
Γελοιολογούμε βέβαια, κατ΄ ακριβή αντανάκλαση όμως του συγκλητικού ισχυρισμού ότι η αστυνόμευση θα περιορίσει το αυτοδιοίκητο, που μπορεί να εγγυηθεί την ελευθερία του λόγου και της επιστήμης. Σύμφωνα με τους συγκλητικούς η φύλαξη πρέπει να ανατεθεί σε προσωπικό το οποίο θα λογοδοτεί και θα εποπτεύεται από τη Σύγκλητο και τις πρυτανικές αρχές.
Μόνο που οι διοικήσεις των πανεπιστημίων δεν έχουν την έξωθεν καλή μαρτυρία. Έχουν διαχρονικά δείξει τόση αδιαφορία, τόση ανοχή στην πολλαπλή παρανομία, στην παραβατικότητα μικρών δυναμικών ομάδων που υπό το πρόσχημα της πολιτικής δράσης καταπιέζουν την πλειοψηφία των φοιτητών και των καθηγητών, διακόπτουν μαθήματα και συνελεύσεις, τρομοκρατούν, βιαιοπραγούν, απειλούν τραμπουκίζουν. Η πορεία δεκαετιών τους αφαιρεί το εχέγγυο της πειθούς ότι θα ανταποκριθούν στην ανάγκη της αστυνόμευσης.
Τι έκαναν π.χ. οι Σύγκλητοι, οι πρυτάνεις, οι καθηγητές μεμονωμένα, όταν οι τραμπούκοι τους έχτιζαν μέσα στα ίδια τους τα γραφεία; (παγκόσμια ντροπιαστική πρωτοτυπία). Πως με αυτή την ανοχή και παθητικότητα το πανεπιστήμιο προστατεύει τον εαυτό του και την εύρυθμη λειτουργία του;
Πόσες φορές αυτοπροστατεύτηκε όταν γίνονταν καταστροφές ευρείας κλίμακας; Πόσες φορές έδρασαν δυναμικά και δεν επέδειξαν φοβία, αποφεύγοντας να καλέσουν την αστυνομία, επειδή φοβούνταν τα επίχειρα της εκδικητικότητας των μικρών ομάδων για τις οποίες θα την καλούσαν; Και γιατί τώρα θα δώσουν εντολή αν η αστυνομία είναι υπό τις διαταγές τους;
Το αυτοδιοίκητο επιβάλει ηθική και διοικητική ανάληψη ευθύνης. Πότε την ανέλαβαν;
Και αφού τόσο ευλαβικά ομνύουν σε αυτό (αν αυτό δεν είναι μια προσχηματική παρωχημένη προσπάθεια να διατηρήσουν την εξουσία που δίνει η καρέκλα), γιατί δεν το επεκτείνουν ουσιαστικά, δικαιώνοντας το ως λειτουργία; Γιατί δεν αποφασίζουν να ψηφίσουν και οι φοιτητές ποια από τις προτάσεις αποδέχονται: Αυτή της κυβέρνησης ή εκείνη των πανεπιστημιακών αρχών;
Αυτό είναι δημοκρατία και πληρότητα αυτοδιοίκητου. Οι φοιτητές δεν μπορούν να μην έχουν λόγο. Ζουν τις εκφάνσεις της παραβατικότητας και της ανομίας των λίγων, σποραδικές ή μη. Όπως ας πούμε στη Θεσσαλονίκη που οι φοιτητές του ΑΠΘ εξέπεμπαν εγγράφως αγωνία για τη διακίνηση ναρκωτικών και κυκλοφορία ύποπτων ατόμων στους πανεπιστημιακούς χώρους, επισημαίνοντας ότι νιώθουν πως κινδυνεύουν.
Για τότε λέμε που ο Γαβρόγλου λυπόταν που δεν υπήρχε ένα «ρωμαλέο φοιτητικό κίνημα» να ασκεί και ρόλο αστυνομίας – δηλαδή απλοί, άμαθοι στη βία φοιτητές, να παίζουν ξύλο με τραμπούκους οπλισμένους με καδρόνια ή μολότοφ!
