Του Δημήτρη Χριστοδουλάκη
Γιατί χαίρεται ο κόσμος και χαμογελάει, πατέρα; Γιατί λάμπει ο ήλιος έτσι, γιατί φέγγει έτσι η μέρα;
Πρόκειται για τους πρώτους στοίχους του ύμνου της 4ης Αυγούστου. Της δικτατορίας του Μεταξά. Αυτοί οι στοίχοι, στροβιλίζουν στο μυαλό μου κάθε φορά που παρακολουθώ πολιτική συζήτηση, ανάλυση, δελτίο ειδήσεων κλπ. τον τελευταίο καιρό.
Το περίεργο, είναι πως αυτή η αίσθηση ικανοποίησης που καλλιεργείται από το κυβερνητικό στρατόπεδο, αναπαράγεται από το σύνολο σχεδόν των ελληνικών και ξένων ΜΜΕ. Προχθές για παράδειγμα διάβαζα εκτενέστατα άρθρα στον αντιπολιτευόμενο τύπο όπου σχολίαζαν δημοσίευμα των Financial Times, που αναφέρεται στα επιτεύγματα της κυβέρνησης και ο συντάκτης του ανησυχεί για τον «κίνδυνο εφησυχασμού» στην Ελλάδα, καθώς πλησιάζει το τέλος του Μνημονίου! Πάνε δηλαδή τόσο καλά τα πράγματα που κινδυνεύουμε να εφησυχαστούμε και «να ανατρέψουμε τα επιτεύγματα των τελευταίων χρόνων», όπως αναφέρεται και στο συγκεκριμένο άρθρο.
«Το κόμμα του χρηματιστηρίου πάει κανόνι. Πάει κανόνι και ό,τι και να λένε ψηφίζει ΠΑΣΟΚ». Αυτή τη φράση είχε χρησιμοποιήσει ο αλαζόνας κύριος Γιάννος Παπαντωνίου το μακρινό 1999, για να απαντήσει σε επικριτικά σχόλια της τότε αντιπολίτευσης. Ο σημερινός υπουργός οικονομικών, με την ίδια αμετροέπεια, απαντώντας στον Ευάγγελο Βενιζέλο μέσα στην βουλή, δήλωσε πρόσφατα: «Αφού τα κάνατε τόσο καλά εσείς και τόσο χάλια εμείς, γιατί είστε τόσο αποτυχημένος πολιτικός;». Το ήθος της αριστεράς σε όλο του το μεγαλείο. Και αντί να του επιτεθεί το σύνολο της αντιπολίτευσης, του επιτέθηκε o Γιώργος Σταματόπουλος από την Εφημερίδα των Συντακτών!
Προσπαθώ λοιπόν να καταλάβω τι ακριβώς έχει συμβεί και άλλαξε το κλήμα έτσι ξαφνικά. Γιατί οι κυβερνητικοί συμπεριφέρονται τόσο αυτάρεσκα, ματαιόδοξα και αναίσχυντα; Μέχρι πρόσφατα, υπογράφανε τις μνημονιακές όπως της λέγανε δεσμεύσεις, με πόνο ψυχής και τώρα τις υπογράφουμε με γέλια και χαρές. Νιώθω σαν να έχω χάσει κάποιο επεισόδιο και αδυνατώ να ξαναμπώ στο νόημα της ιστορίας.
Η μόνη εξήγηση που δίνω, φαντάζει λίγο ηλίθια στο μυαλό μου αλλά όπως έλεγε και ο Καρλ Κράους, το μυστικό του δημαγωγού είναι να φαίνεται τόσο ηλίθιος, ώστε οι ακροατές του να νομίζουν ότι είναι τόσο έξυπνοι όσο εκείνος. Πρέπει λοιπόν να αποφάσισαν να κάνουν στροφή 180 μοιρών ή 360 μοιρών όπως θα έλεγε και ο πρωθυπουργός. Δείτε τη διαφορά στην αντιμετώπιση της δεύτερης από την Τρίτη αξιολόγηση και θα καταλάβετε.
Κατά την περίοδο της δεύτερης αξιολόγησης, η κυβέρνηση έκανε ότι περνούσε από το χέρι της για να προβάλει αντιστάσεις. Αναίτιες καθυστερήσεις, σπάσιμο νεύρων στους αξιολογητές της τρόικας, δηλώσεις περί αγεφύρωτων διαφορών από τους υπουργούς, πισωγυρίσματα την τελευταία στιγμή, κουτοπονηριές και κόκκινες γραμμές παντού. Στο τέλος υπογράφανε τα πάντα με δάκρυα στα μάτια και αναφιλητά, αφού πρώτα φορτώνανε την οικονομία με πρόσθετα χρέη μερικών δισεκατομμυρίων Ευρώ λόγω καθυστέρησης.
Τώρα τρέχουν να υλοποιήσουν τις δεσμεύσεις της τρίτης αξιολόγησης, μες στη τρελή χαρά. Λες και η μέρα ολοκλήρωσης της τρίτης αξιολόγησης θα είναι μία χρυσή ημέρα για την Ελληνική ιστορία. Ή όπως έλεγε και ο ύμνος: «Γιατί σαν αυτή, παιδί μου, την ημέρα τη χρυσή, που τη χαίρεσαι και συ, στέρεψε το μαύρο δάκρυ κλείσανε πολλές πληγές, αψηλώσανε τα στάχυα κι ένα γύρω όλα τα βράχια εγινήκαν ανθοβούνια και χρυσοπηγές».
Αυτό είναι λοιπόν. Όσο αλλόκοτο και να φαντάζει. Φαίνεται πως στο κυβερνητικό συνασπισμό, αποφάσισαν να αντιγράψουν την τακτική της δικτατορίας του Μεταξά, όπου όλα γίνονται για ένα καλό σκοπό και όποιος δεν ευτυχεί, είναι είτε τρελός είτε κακοπροαίρετος.
Βέβαια, υπάρχει και αντιπολίτευση και θα έπρεπε με κάποιο τρόπο να αντιδράσει. Θα έπρεπε να δει την παγίδα και να ειδοποιήσει τα «ποντίκια». Όπως είχε ωστόσο πει και ο Λένιν, ο καλύτερος τρόπος να ελέγχεις την αντιπολίτευση είναι να την καθοδηγείς. Και η αντιπολίτευση δείχνει να καθοδηγείται τον τελευταίο καιρό. Δείχνει να έχει σαστίσει λίγο με την συμπεριφορά των Ευρωπαίων ηγετών και τον εναγκαλισμό τους με την κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Δεν θα έπρεπε, γιατί ως γνωστό, το μόνο που θέλουν στην Ευρώπη, είναι ευπειθείς συνεργάτες.
Πρέπει με κάποιο τρόπο να ξυπνήσει η αντιπολίτευση και να αντιδράσει. Μέχρι σήμερα, επέμενε πως πρέπει να σταματήσει η κυβέρνηση να αντιστέκεται για το θεαθήναι στη τρόικα και τώρα την βλέπει να βρίσκεται σε αγαστή συνεργασία μαζί της και δεν ξέρει τι να κάνει. Μου φέρνουν στο νου τη ρήση του Σαρλ Ντε Γκωλ, που είχε πει πως επειδή ένα πολιτικός ποτέ δεν πιστεύει αυτά που λέει, εκπλήσσεται όταν οι άλλοι τον πιστεύουν. Κάπως έτσι δείχνουν να έχουν εκπλαγεί και στην Νέα Δημοκρατία, βλέποντας την κυβέρνηση να κάνει αυτά που τόσο καιρό την προέτρεπαν να κάνει αλλά δεν πίστευαν πως θα κάνει.
Νομίζω πως τόσο η Νέα Δημοκρατία, όσο και το ΠΑΣΟΚ, έχουν εγκλωβιστεί σε ένα μεγάλο σφάλμα. Δεν μπήκαν ποτέ στον κόπο να εξηγήσουν στον λαό τις διαφορές ανάμεσα στο δεύτερο και το τρίτο μνημόνιο. Όλα τα μνημόνια δεν είναι ίδια. Ο κόσμος όμως αυτό δεν το γνωρίζει, γιατί κανείς δεν του το έχει πει.
Το τρίτο μνημόνιο, εξασφαλίζει την διατήρηση του μεγάλου κράτους, εις βάρος της ιδιωτικής οικονομίας. Ο κόσμος καλείται να καταβάλει υπέρογκους φόρους, όχι για να πληρωθούν τα δανεικά αλλά για να υποστηριχθεί ένας αναίτια ογκώδης κρατικός μηχανισμός.
Δηλώνουν στην Ν.Δ. φιλελεύθεροι κι όμως φοβούνται να υποστηρίξουν ανοικτά την άμεση μείωση του κράτους. Φοβούνται πως θα τους κηρύξουν τον πόλεμο οι δημόσιοι υπάλληλοι και όσοι σιτίζονται από το κράτος μαμούθ.
Ωστόσο, το κράτος είναι φτιαγμένο για τον λαό και όχι ο λαός για το κράτος. Αυτή είναι μία μικρή αλήθεια που αδυνατούν να μεταλαμπαδεύσουν στον κόσμο. Θα το βρουν μπροστά τους όσο δειλιάζουν. Αφήνουν την αριστερά να δημιουργεί μία κοινωνία προβάτων, χωρίς να αντιληφτούν πως αναπόφευκτα κάποια στιγμή, θα κληθούν να αντιμετωπίσουν μια κυβέρνηση λύκων.
Το πρόβλημα είναι ότι νομίζουν πως έχουν χρόνο…
