Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Η επανάληψη είναι ίδιον της εμπέδωσης. Αλλά πόση εμπέδωση πια; Δεν χρειάζεται πλέον να ψάξεις πολύ για να βρεις φωτογραφία να βάλεις σε κείμενο. Είτε είναι από τη δεκαετία του ''90, είτε χθεσινή, δεν αλλάζει απολύτως τίποτα. Δυο τρεις μαύροι κουκουλοφόροι κι ένας κάδος να καίγεται. Που και που, κάποιος ματατζής στο βάθος, με την ασπίδα του να παρακολουθεί φοβισμένος...
Κρύβει αυτό κάποια σημειολογία; Περνάει ένα μήνυμα ιδεολογικό, πολιτικό, ανατρεπτικό, κάτι τέλος πάντων που δίνει κίνηση στον κόσμο;
Μια παράσταση εκτόνωσης, ένα ψυχόδραμα, ένα κόλπο στημένο για την “ηλίθια σκέψη” του μαζάνθρωπου της Μεταπολίτευσης που αρκείται στο ενδιάμεσο μοτίβο της υποσχετικής μιας επανάστασης. Μιας απόδρασης από την ρουτίνα μιας ανεπαρκούς καθημερινότητας που δεν τον άφησε ποτέ να ολοκληρωθεί ως “εθνικό άτομο” ή ως αληθινά “δημοκρατικός πολίτης”.
Η “επανάσταση της πόλης” συντηρείται ως καρικατούρα ρήξης για καλοαναθρεμμένους αστούς και σε άλλες χώρες. Εδώ όμως, επειδή είμαστε ένα μεγάλο χωριό – αποτυχημένη επέκταση των Εξαρχείων- όλα προσφέρονται για εκμετάλλευση, με “έντεχνη ευκολία”...
Αν καταγράψει κανείς το σκηνικό με τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης Δραγασάκη που μίλησε για “τα δικά του παιδιά”, δεν είναι δύσκολο να καταλάβει τι ακριβώς συμβαίνει. Δεν θέλει πολύ κόπο να διαπιστώσεις ποιος αφήνει αυτά τα “παιδιά” να εξευτελίζονται στους δρόμους, να γελοιοποιούνται στις τηλεοράσεις και να παρασύρουν στη φαιδρότητα, μια ολόκληρη γενιά.
Με μια κουβέντα ο Αντιπρόεδρος τα είπε όλα. Όλοι αυτοί είναι τα παιδιά που τους έκαναν καθεστώς, τα παιδιά που τους έθρεψαν τόσα χρόνια με τον κομματικό μισθό, τα παιδιά που κράτησαν όλες τις σημαίες του μίσους και της αντίδρασης για να σκαρφαλώνουν αυτοί τα σκαλιά της εξουσίας.
Κι αυτά τα ίδια παιδιά είναι που δικαιολόγησαν στα προπύργια της άμυνας το “στρατό” της αντίπερα όχθης. Τους “εθνοφρουρούς” που έψαχναν εχθρούς και δαίμονες για να κρατήσουν τις παλιές κληρονομιές των παππούδων τους.
Τι αλαζονεία όμως! Τι θράσος και εμπαιγμός! “Καλώς τους επαναστάτες”, “καλώς τους χρήσιμους ηλίθιους που ακόμα δεν κατάλαβαν τι παίχτηκε στην πλάτη τους τόσα χρόνια”. “Στα σχολεία, στα σπίτια τους, στα πανεπιστήμια, στα σπίτια τους, στις τηλεοράσεις και στις πλατείες”. “Βρε καλώς τα παιδιά, τα δικά μας” “Που χωρίς αυτά θα ψωμολυσσάγαμε σε τίποτα κομματικά γραφεία, χωρίς κρατικές επιχορηγήσεις. Να ΄ναι καλά που μας τάισαν τόσα χρόνια και μας έκαναν και υπουργούς!”
Ποιο είναι το συμπέρασμα από όλα αυτά; Ότι ο χειρότερος ταξικός εχθρός είναι ο κάδος απορριμάτων. Αυτός καίγεται δεκαετίες τώρα μπροστά μας, μαζί με το μέλλον αυτών και των άλλων παιδιών. Των “δικών τους παιδιών”. Του Δραγασάκη και των συντρόφων του. Αριστερών, Δεξιών και άλλων τινών επιδέξιων “καλοθελητών”...
