Του Δημήτρη Χριστοδουλάκη
Θεωρώ τους Γερμανούς πραγματιστές και οπαδούς της λογικής. Ωστόσο δεν μπορώ να καταλάβω πως είναι δυνατόν να συμφώνησαν με τον Τσίπρα στις διαπραγματεύσεις του τρίτου μνημονίου σε ένα πρόγραμμα στο οποίο θα επιχειρείτο η αναζήτηση των οικονομικών πόρων για την διόρθωση της κατάστασης, μέσω της εφαρμογής μίας λογιστικής πολιτικής που προβλέπει 92% επιβολή φόρων και μόνο 8% μείωση των κρατικών δαπανών.
Αργά ή γρήγορα θα ερχόταν εκείνη η ώρα που τα χρήματα στα μπαούλα και τα σεντούκια θα στέρευαν και ένα μεγάλο μέρος των Ελλήνων που κουτσά στραβά τα κατάφερνε να ανταποκρίνεται στις φορολογικές του υποχρεώσεις, θα αδυνατούσε πλέον να συνεχίσει. Είναι αδύνατο οι Γερμανοί να μην το είχαν αντιληφθεί αυτό.
Ακόμα πιο αδιανόητες μου φαίνονται οι τελευταίες δηλώσεις στελεχών τους σε γερμανικά ΜΜΕ που επαινούν την κυβέρνηση για τα πρόσφατα επιτεύγματα της. Δεν είναι δυνατόν οι Γερμανοί που είχαν πρήξει στην κυριολεξία τις προηγούμενες κυβερνήσεις να νοικοκυρέψουν και να περιορίσουν τον Δημόσιο τομέα, να μην νοιάζονται για τα τελευταία επίσημα στοιχεία που δείχνουν αύξηση των φορέων και υπαλλήλων του Δημοσίου στο διάστημα 2015- 2017.
Το 2011, ο δρ. Schaeuble και το επιτελείο του, επέμεναν πως πρέπει το μείγμα είσπραξης από φόρους και παράλληλης μείωσης των κρατικών δαπανών, να ακολουθεί την αναλογία 70 – 30. Όταν ο Παπανδρέου τους πρότεινε για το πρώτο μνημόνιο την αντίστροφη αναλογία, δηλαδή 70% από αύξηση των εσόδων μέσω της επιβολής φόρων και 30% εξοικονόμηση δαπανών από μείωση του κράτους, του προεξόφλησαν την αποτυχία. Το ίδιο σκεπτικοί ήταν και στο δεύτερο μνημόνιο σχετικά με την αποτελεσματικότητα της αναλογίας 50 – 50 που πρότεινε ο Σαμαράς.
Πώς είναι δυνατό, λοιπόν, να δεχτούν το εξωφρενικό 92 – 8 του Τσίπρα; Πώς είναι δυνατό, τώρα που τα αποτελέσματα αυτής της πολιτικής, αύξησαν το Δημόσιο τομέα αντί να τον μειώσουν, να μην ανησυχούν καθόλου στην Καγκελαρία;
Να ξέρετε πως η πράξη αυτή των Γερμανών, θα δώσει τροφή στα σενάρια των θεωριών συνωμοσίας της επόμενης δεκαετίας. Μπορεί τώρα να είμαστε μουδιασμένοι από το αποτέλεσμα εφαρμογής της πολιτικής Τσίπρα στο πετσί μας αλλά σίγουρα στο μέλλον θα το εξαντλήσουμε το θέμα.
Πιστεύοντας ακράδαντα στη ρήση του Edmund Berg πως αυτοί που δεν ξέρουν ιστορία είναι καταδικασμένοι να την επαναλάβουν. Ανέτρεξα στην ιστορία για να βρω παράδειγμα παρόμοιας συμπεριφοράς των Γερμανών έτσι ώστε να την εξηγήσω, να την κατανοήσω και τέλος να προσπαθήσω να την προβάλω στην σημερινή πραγματικότητα.
Μία σε πολλούς άγνωστη πτυχή της ιστορίας σε ό,τι έχει να κάνει με την γερμανική κατοχή, είναι το γεγονός ότι ένα από τα πρώτα μέτρα που επέβαλαν στη κυβέρνηση Τσολάκογλου οι Γερμανοί, ήταν η υποχρέωση της δραστικής μείωσης των δημοσίων υπαλλήλων. Φαίνεται πως όταν ακόμα κυριαρχούσαν στα μέτωπα της Ευρώπης και πίστευαν ακράδαντα στην τελική επικράτηση τους, είχαν αρχίσει να σχεδιάζουν την οργάνωση και διοίκηση των κατακτημένων περιοχών έτσι ώστε να μετατραπούν σε χρήσιμες για το Τρίτο Ράιχ επαρχίες. Βέβαια λίγους μήνες αργότερα και όταν είχαν αρχίσει να τα βρίσκουν σκούρα στην Ρωσία, έσπευσαν να κατακλέψουν τον ελληνικό λαό με το κατοχικό δάνειο και τις δαπάνες κατοχής για τη διαβίωση των γερμανικών στρατευμάτων με αποτέλεσμα τον λιμό της Αθήνας και τα έκτροπα που ακολούθησαν.
Η λύση στην κρίση της Αθήνας που προτάθηκε στους Γερμανούς από την κυβέρνηση δωσιλόγων, ήταν ο μαζικός διορισμός των αναξιοπαθούντων Αθηναίων στο δημόσιο έτσι ώστε να έχει κάθε οικογένεια τουλάχιστον ένα πιάτο φαΐ στο τραπέζι της. Οι Γερμανοί που είχαν αρχίσει πλέον να φοβούνται πως ο υποσιτισμός θα μπορούσε να υποκινήσει λαϊκές αναταραχές, συμφώνησαν και έτσι τελικά η μετακατοχική Ελλάδα βρέθηκε να έχει πολλαπλάσιους δημοσίους υπαλλήλους από όσους είχε προκατοχικά.
Με απλά λόγια, όσο οι Γερμανοί ήθελαν να οργανώσουν την Ελλάδα έτσι ώστε να αποβεί χρήσιμη για την μεγάλη ιδέα του Τρίτου Ράιχ, φρόντισαν να μειώσουν το κράτος. Όταν όμως τα προβλήματα άρχισαν να τους ξεπερνούν, έχασαν κάθε ενδιαφέρον για την Ελλάδα και την άφησαν στην μοίρα της κυβέρνησης της, υπό την προϋπόθεση ότι θα εξασφαλίσουν την είσπραξη του δανείου, μέρος του οποίου χρησιμοποιήθηκε και για τον πόλεμο στη Βόρεια Αφρική.
Έτσι δεν έφεραν αντίρρηση στην πρόταση της ελληνικής κυβέρνησης για αύξηση της κρατικής δαπάνης.
Η αλλοπρόσαλλα ανεύθυνη συμπεριφορά των Γερμανών το τελευταίο χρονικό διάστημα, με οδηγεί στο συμπέρασμα πως και πάλι, έχουν χάσει κάθε ενδιαφέρον για τη χώρα μας και ίσως να μην την υπολογίζουν καθόλου πια στα σχέδια τους για την νέα Ευρώπη. Ίσως ακόμα και να έχουν χάσει την πίστη τους στην ικανότητα του λαού μας να εκλέγει τις κατάλληλες κυβερνήσεις. Σε αυτό θα μου επιτρέψετε να πω ότι δεν έχουν και μεγάλο άδικο. Εάν εμείς επιλέξαμε ένα Μαρξιστή για να σώσει την αστική δημοκρατία μας τον καιρό της κρίσης, τότε το φταίξιμο είναι όλο δικό μας και η ευθύνη θα πέσει στα κεφάλια τα δικά μας και των παιδιών μας.
Με το παραπάνω σκεπτικό, εξηγείται κάπως και η χαλαρότητα που δείχνουν τον τελευταίο καιρό οι Γερμανοί στα θέματα διοίκησης του κράτους. Ας μην ξεχνάμε πως οι Γερμανοί δεν είναι Αμερικάνοι που το μόνο που τους ενδιαφέρει για τις συμμαχικές χώρες είναι να προστατεύουν τα γεωπολιτικά τους συμφέροντα και τίποτε άλλο. Οι Γερμανοί ήθελαν πάντοτε να αναμιγνύονται και στα εσωτερικά θέματα. Ακόμα και τα πιο ασήμαντα. Έτσι στα πρώτα χρόνια των μνημονίων τους βλέπαμε να έχουν άποψη ακόμα και για την τοποθέτηση ενός διευθυντή κάποιου ασήμαντου οργανισμού και τον κανονισμό λειτουργίας του τελευταίου υπουργείου. Σήμερα αφήνουν τον Τσίπρα και την παρέα του ελεύθερους να κυβερνήσουν όπως οι ίδιοι επιθυμούν. Τους αφήνουν να τοποθετούν σε νευραλγικές θέσεις στελέχη εντελώς ασύμβατα με την ιδέα της Ενωμένης Ευρώπης και δεν νοιάζονται καν για τις πιθανές συνέπειες.
Μέχρι πρόσφατα, αντιπαθούσα τους Γερμανούς για τον δεσποτισμό τους. Ήθελα να μας αφήσουν ήσυχους. Τώρα που φαίνεται να μας αφήνουν, ανησυχώ περισσότερο…
