Του Γιάννη Παπαθεοδώρου
Η συνέντευξη της συζύγου του πρωθυπουργού δεν συνιστά από μόνη της πολιτική είδηση? ιδίως όταν η συνέντευξη αυτή είναι γεμάτη από στερεότυπα, θυμικές εξάρσεις και εύκολη συνθηματολογία για τις «μπότες» των δανειστών και τα επετειακά δάκρυα του δημοψηφίσματος. Ακριβώς όμως για αυτό, η συνέντευξη της κ. Μπαζιάνα έχει μια ιδιαίτερη σημασία: επειδή παραπέμπει σε ένα ιδιαίτερο είδος «εθνορομαντισμού της κρίσης»[1], ο οποίος ανθρωπολογικά και πολιτισμικά έχει γίνει οργανικό τμήμα της πολιτικής ρητορικής, που εκφέρει μόνιμα η «πρώτη φορά» Αριστερά. Μέσα στις άλλες παραμέτρους της κρίσης, όπως παρατηρούσε έγκαιρα ο Ν. Σεβαστάκης, η μνημονιακή εποχή δημιούργησε μια συγκυρία στην οποία ξανάγινε θέμα «η ψυχή του ελληνικού λαού, το πνεύμα του τόπου και η αλήθεια του ελληνισμού». Αυτή ήταν η συνθήκη μέσα στην οποία οργανώθηκε μια δέσμη ιδεών, συναισθημάτων και λόγων, που δεν υποσχέθηκαν απλώς την ιστορική αναβίωση του ηττημένου Ελληνισμού αλλά έφεραν στο προσκήνιο μια νέα «ταξική» λαϊκότητα με επικαιροποιημένη την ιδέα περί ενός «αντιστασιακού έθνους», σε διαρκή μάχη με τους «δανειστές-δυνάστες».
Σε μεγάλο βαθμό, η ρητορική αλλά και η δυναμική του ΣΥΡΙΖΑ ξεπήδησε μέσα από αυτή τη «ριζοσπαστική» πολιτικοποίηση των παθών και των συναισθημάτων, στην οποία η αριστερή «αντιστασιακή ηθική» —συνοδευμένη από τις παλιές θεωρίες της «ξένης εξάρτησης»— δημιούργησε τον τύπο μιας ιδιάζουσας «κοινωνικής δημοκρατίας». Την αντίληψη αυτή την εξέφρασε, με πολύ παραστατικό τρόπο, ο πρωθυπουργός στην τελευταία συνέντευξή του: «Ο ελληνικός λαός έκανε μια επιλογή. Να στρέψει την πλάτη του σε ακραίες πολιτικές λιτότητας και ύφεσης που εφαρμόστηκαν από πολιτικές δυνάμεις που αγνόησαν τη λαϊκή βούληση. Ο λαός μας το έπραξε αυτό χρησιμοποιώντας την ασύγκριτη δύναμη της δημοκρατίας. Εκλέγοντας μια κυβέρνηση, η οποία, ακόμη και στις πιο κρίσιμες στιγμές, ποτέ δεν έχασε την εμπιστοσύνη της προς τον λαό».[2]
Η άποψη αυτή μπορεί να συνοψιστεί ως εξής: οι προηγούμενες κυβερνήσεις αγνόησαν τη λαϊκή βούληση, για αυτό ο λαός τις ανέτρεψε δημοκρατικά και εξέλεξε μια νέα κυβέρνηση, που, ακόμη και στα δύσκολα, εμπιστεύεται το λαό. Ο πρωθυπουργός δεν εξηγεί πειστικά πώς και πότε οι προηγούμενες δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις «αγνόησαν το λαό» ούτε πώς και πότε η δική του κυβέρνηση έδειξε την εμπιστοσύνη της στον λαό. Αν εννοεί πάντως το δημοψήφισμα, καλό είναι να δανειστεί και αυτός μερικά χαρτομάντιλα από την κ. Μπαζιάνα, που κλαίει κάθε φορά την 5η Ιουλίου. Ή έστω να δει ξανά το βίντεο με τους χορούς του «Όχι» στο Σύνταγμα για να καταλάβει τι επιτέλους από όλη αυτή τη συνταγματική παρωδία είναι για γέλια και τι για κλάματα.
Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου στο Metarithmisi.gr
