Toυ Ανδρέα Ζαμπούκα
Πέρασαν 43 χρόνια από την 20η Ιουλίου του 1974. Και άλλα τόσα να περάσουν, οι Τούρκοι θα βρίσκονται στην Κύπρο. Όχι μόνοι τους αλλά με τον κατοχικό στρατό να τους προστατεύει.
Και κάθε τέτοια επέτειο, η σημειολογία των απλοϊκών συνθημάτων θα υφαίνει ακόμα περισσότερο, το χαλί της εθνικής ανοησίας.
Για την Κύπρο, φταίμε μόνο εμείς και κανένας άλλος. Για τον Αττίλα, για τα αδιέξοδα, για τις χαμένες ευκαιρίες της ένωσης. Για όλα!
Όπως φταίμε και για την απώλεια της Σμύρνης και της Ανατολικής Θράκης.
Ποια είναι τα μεγάλα μας λάθη; Ένα μόνο υπάρχει: η συνήθεια να εμπιστευόμαστε «milites gloriosos» για την ηγεσία της διπλωματίας μας. Aνάξια ανθρωπάκια που πελαγοδρομούν μεταξύ «Βυζαντίου» και «Σπάρτης». Που «ερεθίζονται» με τα ένδοξα παραμύθια του παρελθόντος και καταδικάζουν τους αφελείς ψηφοφόρους τους στη λαγνεία της διαχρονικής ήττας.
Μετά τους Βαλκανικούς Πολέμους, η Ελλάδα είχε αναβαθμίσει σε τέτοιο βαθμό την στρατηγική της επιρροή που θα μπορούσε να απλώσει τα σύνορά της από τη Μαύρη Θάλασσα, μέχρι το Λιβυκό Πέλαγος. Εξασφαλίζοντας εθνική ομοιογένεια και ένα πανίσχυρο κράτος, προπύργιο των ευρωπαϊκών συμφερόντων στην Ανατολική Μεσόγειο. Μετά τη Συνθήκη του Βουκουρεστίου (1913) διέθετε όλα τα πλεονεκτήματα για να απλώσει σε ένα μεγάλο τραπέζι τις διεκδικήσεις της και μία μία να της αποσπάσει από μία Οθωμανική Αυτοκρατορία υπό διάλυση.
Τι κατόρθωσε μετά από έναν αιώνα, μεταβολών και ανακατατάξεων; Να μετρήσει δύο εθνικές καταστροφές, δύο εμφύλιους, δύο δικτατορίες και μερικές χρεοκοπίες. Εκτός αυτού, και μία απίστευτη πληθυσμιακή συρρίκνωση, για ένα έθνος που η παρουσία του εκτείνονταν από τους πρόποδες του Καυκάσου μέχρι την Αλεξάνδρεια και την Νότια Ιταλία.
Η Κύπρος θα ήταν τώρα άλλο ένα ελληνικό νησί, αν δεν τα θέλαμε όλα δικά μας. Από την Συνθήκη των Σεβρών, μέχρι την συναίνεση των Τούρκων στη δεκαετία του ΄60. Αν ο Μακάριος δεν μιλούσε για την «ίδρυση του κράτους τους θεού» μετά τις συμφωνίες της Ζυρίχης και του Λονδίνου! Αν και οι άλλοι μικρόνοες ελλαδίτες πολιτικοί δεν θεωρούσαν ότι κάθε Κύπριος μπορεί να πάρει στο σπίτι του και μερικούς Τουρκοκύπριους για δούλους…
Εκείνο που δεν μπορέσαμε να δούμε ως σήμερα, είναι το πόσο δεμένοι είναι οι ξένοι με τα δικά μας συμφέροντα. Κερδίσαμε όλους τους πολέμους του 20ου αιώνα, δημιουργώντας αμέσως μετά καταστροφές και εμφύλιους. Ιδανικοί αυτόχειρες, βουτηγμένοι σε μία δίνη εθνικού συμπλέγματος και αδερφοκτόνου μίσους.
Για το Κυπριακό φταίμε μόνο εμείς. Οι Τούρκοι είναι κάτι σαν φυσικό φαινόμενο που σπρώχνει η Ανατολή προς τη Δύση. Και οι σύμμαχοι είναι κυνηγοί των συνειδητών συμφερόντων τους. Μιλώντας για ευθύνες, στα λάθη, δεν ψάχνεις πρώτα, που σε έβλαψε ο άλλος αλλά πόσες αστοχίες έκανες εσύ.
Έλληνες και Τούρκοι δεν μπορούν να ζήσουν μαζί, μετά την επικράτηση του έθνους- κράτους. Το «πείραμα» της Δυτικής Θράκης απέτυχε παταγωδώς. Όπως και της Κωνσταντινούπολης. Και της Κύπρου ακόμα πιο πολύ. Ειδικά, τώρα, που η έκρηξη του ισλαμικού φονταμενταλισμού δείχνει τις τεράστιες διαφορές των κοινωνιών.
Τη Βόρεια Κύπρο, τη χάσαμε δια παντός και ξέρουμε ότι φταίμε εμείς. Μας ζητούσουν να επιτρέψουμε 2000 Τούρκους στρατιώτες και τώρα ανεχόμαστε 40 χιλ!
Ας μην κάνουμε άλλα λάθη από δω και πέρα. Δύο κράτη με ξεχωριστή διοίκηση είναι η μοναδική λογική λύση. Κανείς στη Λευκωσία δεν θέλει να μοιραστεί την κυβέρνηση με τους «επιτετραμμένους» του Ερντογάν στο νησί.
Ας σοβαρευτούμε επιτέλους. Με τις κατά συρροή εθνικές «προδοσίες» μας, το μόνο που καταφέρνουμε είναι να παλεύουμε με τον εαυτό μας. Για ποια λύση του Κυπριακού μιλάμε; Σε δυό, τρία χρόνια, οι Κύπριοι θα ζεσταίνουν την Ευρώπη με το δικό τους αέριο…
