Του Νίκου Ρίζου
Ο προβλέψιμος Τσίπρας… Και το ακόμη πιο προβλέψιμο κόμμα του… Ακούω τους ψιθύρους στον ορίζοντα της προσδοκίας… Συναίνεση… Ακούω και τις οργισμένες διαψεύσεις… Ένθεν κακείθεν… Μολονότι όλοι οι νουνεχείς αυτό πιστεύουν… Αυτό θέλουν… Και το πιστεύουν όχι μόνο αυτοί…Το πιστεύει – και το αναμένει – η πλειοψηφία του ελληνικού λαού… Είναι ο μόνος δρόμος που φαίνεται να δίνει κάποιες ελπίδες στο λαό… Πιο ισχυρές ακόμη και από τις εκλογές που ζητά με επιμονή η ΝΔ … Γιατί βλέπετε προβλέψιμος δεν είναι μόνο ο Τσίπρας… Προβλέψιμος έγινε και ο πολίτης αυτής της χώρας…
Οι κινήσεις του, οι επιλογές του, τα αντανακλαστικά του, οι αντιστάσεις του, οι νοοτροπίες του… Είναι όλα στοιχεία τα οποία πολύ εύκολα μπορεί να ερμηνεύσει η να προβλέψει ο έμπειρος αναλυτής… Παραμυθιάζεται με ιδιαίτερη ευκολία, πείθεται με τον λαϊκισμό, μπερδεύεται με τα προφανή και όλα αυτά τον οδηγούν στη σύγχυση, και τον αποπροσανατολισμό…
Είναι χαρακτηριστικό ότι του λείπει η συνισταμένη στη σκέψη του και το λογικό ζητούμενο στις αναζητήσεις του… Απέχει πολύ από την έννοια της ευθυκρισίας και της ορθής πολιτικής προσδοκίας περιοριζόμενος μόνο στη εσωτερική διαμαρτυρία της οργής… Έτσι η κρίση ενώ θα έπρεπε να είναι η αφετηρία δημιουργικών αναζητήσεων, έγινε και παραμένει μία απόλυτα αναγνωρίσιμη, από τα παλιά, ανακύκλωση ιδίων και απαράλλακτων νοοτροπιών…
Τώρα μετά την περιπέτεια των μνημονίων με τα εφιαλτικά μέτρα κατά του λαού, ο Έλληνας πολίτης επικεντρώνει τις λιγοστές ελπίδες του στην συναινετική λειτουργία του πολιτικού περιβάλλοντος… Ελπίζει ότι τα κόμματα, θέλουν δεν θέλουν, θα συνεργαστούν… Ωστόσο ακόμη και αυτή την ώρα αγνοεί τον ορισμό της συναίνεσης την οποία αντιλαμβάνεται μόνο ως μία συνένωση της ισχύος και όχι σαν μια συμμαχία για την συνολική ανασυγκρότηση της χώρας… Και εδώ έχει αξία να επικεντρωθεί κανείς… Το είδος της συναίνεσης που απαιτείται για την χώρα δεν είναι ποσοτικό η ποσοστιαίο… Και ο λαός και οι πολιτικοί που θα συρθούν σε αυτή την διαδικασία θα πρέπει να γνωρίζουν ότι μέσα από αυτή θα έλθει η εξιλέωση για τα όσα αμαρτήματα διέπραξαν… Και οι πριν και οι τωρινοί… Για πρώτη φορά θα κληθούν να αγαπήσουν την χώρα την οποία κυβερνούν και να εργασθούν για αυτήν άδολα και χωρίς ατομικιστικές σκοπιμότητες…
Η συναίνεση δεν νοείται σαν μία συγκατοίκηση αντιπάλων… Δεν είναι μία διαδικασία με ξύλινα λόγια…Λόγια για τις προθέσεις, λόγια για τα μνημόνια, λόγια για το μοίρασμα της εξουσίας… Αυτά χρειαζόμαστε ; Όχι φυσικά… Χρειαζόμαστε συναίνεση και αποφάσεις στα πρακτικά προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα και τα οποία πρέπει να αντιμετωπισθούν εδώ και τώρα από ανθρώπους που πονάνε τον τόπο τους… Να μαζευτούν δηλαδή γύρω από ένα τραπέζι τα ηγετικά σύμβολα ( σιγά τα σύμβολα ) της χώρας και να συνεννοηθούν επάνω στην εκπόνηση στρατηγικών σχεδίων και στόχων… Να καθορίσουν τα μοντέλα που χρειάζεται αυτή η ταλαιπωρημένη και αποπροσανατολισμένη κοινωνία σε όλους τους τομείς…Εν ανάγκη να δανεισθούν τα μοντέλα των άλλων χωρών… Με άλλα λόγια…
- Να καθορίσουν μαζί το πλαίσιο για τον νέο καταστατικό χάρτη ( Σύνταγμα ) που ο τόπος χρειάζεται πάση θυσία…
- Να αναδιατάξουν την Οικονομία με μία δίκαιη φορολόγηση και μία καλύτερη σχέση πολίτη – δημοσίου…
- Να καταρτίσουν στρατηγικά σχέδια ώστε να κινηθεί ο μηχανισμός της αγροτικής παραγωγής. Κι οι αγρότες να ξαναβρούν τον ρόλο τους… Να γίνουν και πάλι αγρότες… Όπως ήταν παλιά…
- Να δημιουργήσουν μοντέλα ανάπτυξης με μέτρα πρακτικά και όχι με μίζερες και κούφιες αντιπαραθέσεις που πατάνε ανάλογα με το πώς μας βολεύει… Η σε δήθεν σοσιαλιστικά πρότυπα η σε ξαναδήθεν φιλελεύθερες λογικές ασυδοσίας…
- Να δημιουργήσουν – κάποτε – ένα καθεστώς που να πατάει όχι στους αριθμούς άλλα στον άνθρωπο…
- Να πατάξουν τις γάγγραινες του συστήματος στο χώρο της ασφάλειας της, της εγκληματικότητας και της λαμογιάς με γρήγορες αποφασιστικές και τελεσίδικές αποφάσεις
- Να αναδιατάξουν τον χώρο της Δικαιοσύνης όπου οι δικαστές και οι νόμοι δεν παράγουν πλέον δίκαιο αλλά βολοδέρνουν και αναλώνονται σε θέματα διαδικασιών αμελώντας τον άνθρωπο…
- Να βάλουν μία τάξη στον ευαίσθητο χώρο της εκπαίδευσης αφήνοντας στην άκρη ηλίθιες ιδεολογίες…
Αυτή είναι συναίνεση… Και όλα τα άλλα είναι, όπως λέει ο λαός παραμύθια της Χαλιμάς… Μπορούν να εξιλεωθούν οι πολιτικοί με αυτό τον τρόπο; Τότε να το κάνουν… Προϋπόθεση όμως για να το κάνουν είναι να αποκτήσουν κάποτε αυτό που σπανίως έχουν… Να βάλουν δηλαδή την χώρα πάνω από το κόμμα τους και από τα παντοειδή συμφέροντα… Να αγαπήσουν την πατρίδα τους και να αγωνισθούν με κυρίαρχο κριτήριο αυτό και μόνο αυτό… Και τότε θα δουν αυτά τα κουτορνίθια της πολιτικής τι ακριβώς σημαίνει αυτό που λέμε πολιτικό κόστος… Αυτό δηλαδή που όλες οι κυβερνήσεις φοβούνται και τρέμουν και για αυτό δεν κάνουν τίποτα…
ΣΗΜ. Nαι, συμφωνώ ότι οι σκέψεις αυτές περισσότερο αφέλεια αναδύουν παρά μία αυριανή πραγματικότητα… Ωστόσο είναι η μόνη λύση… Όσο και αν αυτό φαίνεται φαντασιακά πολύ μακρυνο και πολιτικά αρκετά ονειρικό…
