Photo by Hector Dario - Own work, CC BY-SA 3.0.
Του Γιάννη Κουζηνού
«Υπάρχουν στιγμές στη ζωή που ακόμη κι αν χρειαστεί να σκύψουμε το κεφάλι, είναι καλύτερο να δεχτούμε βοήθεια. Αυτή τη στιγμή αγωνίζεστε ενάντια σε ένα ολόκληρο πολιτικό σύστημα και σε μια ολόκληρη παράφρονα κοινωνία. Πώς θα βγείτε νικητές;».
Και να υπενθυμίσω, αγαπητέ Γιάννη, ότι καμία βοήθεια δεν είναι μειωτική. Όλοι μας δεχτήκαμε βοήθεια όταν σκοντάψαμε και αυτήν τη βοήθεια είμαστε κάποτε υποχρεωμένοι να την επιστρέψουμε στους επόμενους που για οποιονδήποτε λόγο σκοντάψουν. Για λόγους συμπαντικής ισορροπίας και εσωτερικής ηρεμίας. Γιατί έτσι πρέπει, για να συνεχίσει ο κόσμος να γυρίζει».
Τα υπέροχα, γεμάτα σοφία, λόγια δεν ανήκουν στον Paulo Coelho, στον Τάσο Λειβαδίτη ή σε κάποιον άλλο γνωστό συγγραφέα ή ποιητή και δεν έγιναν meme σε τοίχους στα κοινωνικά δίκτυα από ρομαντικές ψυχές. Τα λόγια αυτά ανήκουν σε ένα υπέροχο, γεμάτο ζωή άνθρωπο που μου πρόσφερε την ελπίδα σαν εναλλακτική στις πιο σκοτεινές μου στιγμές. Πριν από μερικούς μήνες, ο κύριος Ηλίας Παπανικολάου, κατανοώντας πλήρως την κατάσταση στη Βενεζουέλα και τολμώ να πω βλέποντας πιο μπροστά ακόμα και από μένα που ζω στο μάτι του κυκλώνα, μου πρότεινε με αυτό το μήνυμα να διοργανώσει ένα fundraising που θα βοηθούσε εμένα και την οικογένεια μου να φύγουμε έγκαιρα και με ασφάλεια από τη Βενεζουέλα πριν να είναι πολύ αργά.
Το πείσμα μου, ο εγωισμός μου, η υπερηφάνεια μου, αλλά και η ελπίδα ότι κάτι θα αλλάξει σύντομα στη Βενεζουέλα με έκαναν να αρνηθώ, ευγενικά μεν, αλλά κατηγορηματικά δε, την ανθρώπινη αυτή προσφορά. Ακολούθησαν πολλά προσωπικά μηνύματα από φίλους και γνωστούς που υποστήριξαν σθεναρά την πρόταση του κυρίου Ηλία. Η υπερηφάνεια σε δύσκολες ώρες μπορεί να αποδειχθεί και ηρωική, αλλά και καταστροφική. Ο χρόνος και το αποτέλεσμα μόνο μπορούν να αποδείξουν πέρα από κάθε αμφιβολία τι από τα δύο τελικά ήταν. Η ελπίδα για την αλλαγή μέσω του δημοψηφίσματος ανάκλησης κατά του Maduro, αλλά και οι δυναμικές κινητοποιήσεις της αντιπολίτευσης λειτουργούσαν ακόμα τότε σαν υποβοηθητικό εργαλείο, σαν δικαιολογία για τον εγωισμό μου.
Όσοι παρακολουθείτε τις εξελίξεις στη Βενεζουέλα θα γνωρίζετε ότι το δημοψήφισμα ανάκλησης ακυρώθηκε, οι δυναμικές κινητοποιήσεις από την αντιπολίτευση έχουν παγώσει και μερίδα αυτής έκατσαν στο ίδιο τραπέζι με τον Maduro, που μέχρι πριν μερικές μέρες αποκαλούσαν δικτάτορα, για διάλογο! Όλο αυτό δεν πρόκειται να οδηγήσει πουθενά. Όπως έγραψα και χθες στο κείμενο μου, το μόνο που τους απασχολεί πλέον είναι σε ποιανού τα χέρια θα γίνει η έκρηξη και ποιος σαν ήρωας θα μαζέψει τα συντρίμια. Η είδηση μάλιστα της τελευταίας στιγμής θέλει την κυβέρνηση να αποσύρεται από το τραπέζι του διαλόγου, με μόνη αφορμή την αναφορά στο Κοινοβούλιο από την αντιπολίτευση της καταδίκης σε ισόβια των δύο ανιψιών της συζύγου του Maduro στις Ηνωμένες Πολιτείες για την προσπάθεια τους να περάσουν στην Αμερική 800 κιλά κοκαΐνης.
Δέχτηκα, αν είναι σωστό να χρησιμοποιήσω αυτήν τη λέξη, τη διενέργεια του fundraising, γιατί τώρα πια το βλέπω καθαρά ότι δεν πρόκειται να υπάρξει έξοδος από όλη αυτήν την κατάσταση με τρόπο ειρηνικό, σύντομα και προτού ισοπεδωθεί οτιδήποτε έχει μείνει ακόμα όρθιο. Δέχτηκα, αν είναι σωστό να χρησιμοποιήσω αυτήν τη λέξη, γιατί αυτό έχω υποχρέωση να κάνω για την ασφάλεια της κόρης μου και της γυναίκας μου.
Σε όλο τον κόσμο, στην Ελλάδα τα χρόνια της κρίσης, υπάρχουν χιλιάδες συνάνθρωποι μας που αντιμετωπίζουν δύσκολες καταστάσεις. Είμαι σίγουρος ότι πολλοί από αυτούς ίσως και δυσκολότερες από αυτές που βιώνουμε εμείς στη Βενεζουέλα. Σέβομαι απόλυτα όλους εκείνους τους ανθρώπους που θα επιλέξουν με τα δικά τους κριτήρια να βοηθήσουν όχι εμένα και την οικογένεια μου, αλλά οποιονδήποτε από αυτούς τους συνανθρώπους μας που έχουν ανάγκη. Η κατανόηση, η συμπόνια και η αλληλεγγύη είναι κάτι που πάντα γυρνάει σε εμάς όταν έρθει η στιγμή να την χρειαστούμε. Νομίζω ότι το καθήκον μας ως άνθρωποι, και αυτό δεν πρόκειται να το ξεχάσω ποτέ για το υπόλοιπο της ζωής μου, είναι να μην προσπερνάμε με αδιαφορία τους συνανθρώπους μας. «Για λόγους συμπαντικής ισορροπίας και εσωτερικής ηρεμίας. Γιατί έτσι πρέπει, για να συνεχίσει ο κόσμος να γυρίζει» και επαναλαμβάνω την πραγματικά σοφή φράση του κυρίου Ηλία.
Καθήκον μου είναι, σαν αποδέκτης αυτής της υπεροχής προσπάθειας, να κλείσω ακόμα μια φορά με τον μόνο τρόπο που θεωρώ ότι μπορεί να εκφράσει έστω και απλά την ευγνωμοσύνη μου. Ευχαριστώ. Ευχαριστώ. Ευχαριστώ.
* Σημείωση Liberal: Όποιος επιθυμεί να συνεισφέρει οικονομικά, μπορεί να επισκεφθεί τον σύνδεσμο ΕΔΩ:
