Ένα από τα πολλά εντυπωσιακά των τελευταίων ημερών είναι ο τρόπος που κάποιοι έσπευσαν να ειρωνευτούν την κλιματική αλλαγή ως αιτία της συμφοράς που ζούμε τοποθετώντας την αντιστικτικά προς τους εμπρησμούς και τα «σχέδια αποσταθεροποίησης της χώρας».
Έτερον εκάτερον. Κλιματική αλλαγή είναι η νέα συνθήκη που κάνει το περιβάλλον και ως εκ τούτου και ολόκληρη της ζωή μας ευάλωτη σε μεγάλης κλίμακας, μη διαχειρίσιμες καταστροφές είτε τις προκαλούν οι εμπρησμοί είτε η αμέλεια.
Ακόμα κι αν η ανθρωπότητα είχε ξεκινήσει ήδη να κάνει όλα όσα χρειάζονται, θα απαιτούνταν πολλά χρόνια για να αποκατασταθούν οι βλάβες και να ανασχεθούν οι συνέπειές τους.
Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να σκεφτούμε διαφορετικά. Τα έντονα καιρικά φαινόμενα ξεσπούν με μένος σήμερα, τώρα και το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε είναι να οργανωθούμε καλά σε τοπικό επίπεδο, ακόμα και σε επίπεδο γειτονιάς.
Ποια είναι η διαδρομή που πρέπει να ακολουθήσουμε αν λάβουμε στο κινητό μας μήνυμα από το 112;
Πού θα πρέπει να συγκεντρωθούμε για να διανυκτερεύσουμε έξω από το σπίτι μας αν οι συνθήκες απατούν κάτι τέτοιο;
Ποιος είναι ο υπεύθυνος σε κάθε Δήμο για τη συγκέντρωση και τη διανομή υλικοφαρμακευτικής βοήθειας ή ακόμα και νερού αν χρειαστεί;
Τα καταφύγια αδέσποτων των Δήμων έχουν σχέδιο εκκένωσης και μεταφοράς των ζώων;
Αυτή τη στιγμή κανείς από εμάς, τους πολίτες, δεν ξέρει την απάντηση σε αυτές τις βασικές, στοιχειώδεις ερωτήσεις.
Έχουμε αρκεστεί απλώς στο ότι το 112 λειτουργεί.
Χρειαζόμαστε μια πολιτική προστασία στελεχωμένη από τους πολίτες για τους πολίτες. Οι Έλληνες πρέπει να αποκτήσουμε εκπαίδευση για τα στοιχειώδη, να εκπαιδευτούμε στις επιχειρήσεις εκκένωσης αλλά και διάσωσης συμπολιτών μας.
Μια τέτοια πολιτική λειτουργεί επικουρικά στην εμπέδωση της ατομικής ευθύνης για την οποία συζητάμε τα τελευταία δύο χρόνια.
Τέτοιες πολιτικές θα μας μεταμορφώσουν ως άτομα και ως πολίτες, θα αλλάξουν ριζικά τη σχέση μας με το δημόσιο χώρο.
Αυτά βέβαια προϋποθέτουν φωτισμένες ηγεσίες αλλά όχι μόνο. Απαιτούν και πολίτες πρόθυμους να σηκωθούν από τον καναπέ για να αναλάβουν το μερίδιο που τους αναλογεί.
Ανάλογα σχόλιά μας στα social media συγκεντρώνουν πλήθος θετικών αντιδράσεων. Αναρωτιόμαστε πόσοι από αυτούς που συμφωνούν με όλα τα παραπάνω θα ήταν πρόθυμοι να συμμετέχουν σε προγράμματα εκπαίδευσης και σε ανάλογες ασκήσεις ή θα μας αντιγυρίσουν ότι η διαχείριση μιας καταστροφής είναι αποκλειστική ευθύνη του κράτους.
Η Ελλάδα δεν πρόκειται να αλλάξει αν δεν αποφασίσουμε να αλλάξουμε εμείς. Μέχρι τότε θα καιγόμαστε, θα πνιγόμαστε, θα διαπιστώνουμε την κρατική ανεπάρκεια, θα ψηφίζουμε το άλλο από τα δύο κόμματα, μέχρι να ξανακαούμε και να ξαναπνιγούμε πάλι από την αρχή.
