Υπάρχει μια βρετανική παροιμία που αγαπούμε πολύ: «Δεν μπορείς να μάθεις σ’ ένα γέρικο σκυλί, νέα κόλπα». Βέβαια, η παροιμία είναι δεκτική πολλών ερμηνειών. «Νέα κόλπα» μπορεί να είναι οι νέες συνήθεις. Μπορεί όμως να είναι και άλλες νοοτροπίες.
Όπως γράφαμε όμως και χθες, έχοντας ως αφετηρία του συλλογισμού μας τον Θουκυδίδη και όσα αφηγείται στο Β’ Βιβλίο των «Ιστοριών» του, για το λοιμό της Αθήνας, οι συνθήκες αλλάζουν στο χρόνο. Στις κρίσεις της ανθρωπότητας αυτό που μένει σταθερό είναι τα διακυβεύματα: η ανθρώπινη ζωή, η κοινωνική συνοχή και η ευημερία.
Αν η ζωή των ενηλίκων και των οικογενειών τους, όπως αυτή έχει αφετηρία και κατάληξη την οικονομία είναι σε κίνδυνο, τότε τι να πούμε για το μέλλον των παιδιών που χάνουν τα μαθήματά τους.
Γιατί, κατά τα ψέματα. Μπορούμε να χάσουμε όσα έχουμε στη τσέπη μας, μπορούν να μας στερήσουν την ελευθερία μας αλλά αυτό που δεν μπορεί να μας πάρει κανείς είναι ό,τι έχουμε μέσα στο κεφάλι μας: τη γνώση και την κριτική μας σκέψη.
Οι νέοι μας λοιπόν δεν χάνουν απλώς τα μαθήματα και τις σπουδές τους κάθε μέρα που περνούν μακριά από το σχολείο και το πανεπιστήμιο. Χάνουν την ευκαιρία να αποκτήσουν το πολυτιμότερο περιουσιακό στοιχείο του ανθρώπου: τη γνώση. Πώς θα συνεχίσουν τη ζωή τους με ελλιπείς σπουδές;
Αλλά που κολλάνε όλα αυτά με τη βρετανική παροιμία; Να, είδαμε στο facebook μια φωτογραφία που έδειχνε τον Βαγγέλη Βενιζέλο σε μια οθόνη με τους φοιτητές του, στην ψηφιακή αίθουσα διδασκαλίας όπου συνεχίζει κανονικά το μεταπτυχιακό του μάθημα μαζί με τους καθηγητές Λίνα Παπαδοπούλου και Κώστα Χρυσόγονο. Ένα «γέρικο σκυλί» της πολιτικής και της πανεπιστημιακής ζωής έσπευσε να υιοθετήσει, με τη βοήθεια των συνεργατών του στον «Κύκλο των Ιδεών» ένα «νέο κόλπο» κι από αυτό να στείλει και το ισχυρό πολιτικό μήνυμα: «Μένουμε σπίτι συνδεδεμένοι με τους άλλους! Λειτουργούμε ως κοινωνία».
Οι προκλήσεις της ανθρωπότητας όπου το διακύβευμα είναι η ανθρώπινη ζωή, η κοινωνική συνοχή και η ευημερία καταλήγουν πάντα να είναι πολιτικές κρίσεις και θα επιστρέψουμε σε αυτό σε προσεχή σημειώματα. Και στις πολιτικές κρίσεις δεν υπάρχουν ούτε «γέρικα σκυλιά», ούτε «νέα κόλπα»: υπάρχει μόνο το πολιτικό ρίφλεξ. Ο Βαγγέλης Βενιζέλος έδωσε ένα μάθημα και εκτός της ψηφιακής αίθουσας διδασκαλίας του Συνταγματικού Δικαίου: στην κρίση η πολιτική στάση γίνεται η συγκολλητική ουσία της κοινωνίας.
Ελπίζουμε να είναι ανακριβή όσα διαβάσαμε για τις αντιδράσεις της ΟΛΜΕ στο ενδεχόμενο παράτασης του σχολικού έτους γιατί οι αντιδράσεις αυτές, αν έχουν όντως εκφραστεί, είναι κατώτερες των περιστάσεων και του λειτουργήματος που οι εκπαιδευτικοί επιτελούν. Πάνω απ’όλα όμως είναι απολιτικές, δηλαδή δεν είναι ανθρώπινες.
