Του Γεώργιου Γεωργακόπουλου
Νομίζω απολύτως τίποτα. Περάσαμε δίπλα από τα θεμελιώδη χωρίς να τα ακουμπήσουμε. Όλα αυτά τα χρόνια επικεντρωθήκαμε αποκλειστικά στην οικονομική διάσταση, ή καλύτερα στο χρήμα, στα λεφτά που χάναμε και χάνουμε χρόνο με το χρόνο. Ο τρόπος αντίληψης της πραγματικότητας, το αντικείμενο του πόθου, η επιθυμία παρέμειναν ακριβώς στο ίδιο επίπεδο. Καμία προσπάθεια κατανόησης των λαθών, ωρίμανσης ως κοινωνία. Καθηλωμένοι σε μια νηπιακή προσέγγιση, «φέρτε πίσω τα λεφτά», δεν μας ενδιαφέρει αν ήταν δανεικά, «σκίστε τα μνημόνια», δεν μας ενδιαφέρουν οι προϋποθέσεις της ανάπτυξης, δεν μας ενδιαφέρει ο θεσμικός εκσυγχρονισμός της χώρας, δεν μας ενδιαφέρει να συζητήσουμε κάτι άλλο. Κάτι δηλαδή σαν τον βαριά νευρωτικό που αρνείται επίμονα να δει το βάθος της πραγματικής διάστασης του προβλήματος και άρα την έξοδο προς την θεραπεία, θεωρώντας ότι ο παθολογικός συμβιβασμός της ίδιας της νεύρωσης του δίνει τη λύση.
Η μεγάλη αυταπάτη
Την περίοδο της ευδαιμονίας αφήσαμε την επιθυμία αχαλίνωτη, πέσαμε όλοι με τα μούτρα στο χρήμα, ήταν το μόνο που μας ενδιέφερε. Όλοι ήμασταν ικανοί να διοικήσουμε, όλοι δικαιούμασταν μια θέση στο δημόσιο, ένα ρουσφέτι, ένα καινούργιο αυτοκίνητο, ένα εξοχικό. Το ότι η κατανάλωση που κάναμε δεν συμβάδιζε με το πραγματικό επίπεδο ανάπτυξης και ικανότητας της οικονομίας της χώρας, μας άφηνε και μας αφήνει παγερά αδιάφορους. Οι θεσμοί που οικοδομήσαμε επέτρεπαν τα πάντα, να φοροδιαφεύγουμε, να χτίζουμε αυθαίρετα, να ζητάμε παράλογα ρουσφέτια από τους πολιτικούς και αυτοί ψήφους από εμάς, να καταστρέφουμε το περιβάλλον και πάει λέγοντας. Είναι όλα αυτά που δεν θέλουμε να συζητήσουμε. Και τώρα με ένα αίσθημα οργής και θυμού κλαίμε γύρω από το χυμένο γάλα επιζητώντας κάποιο μαγικό τρόπο για να επανέλθουμε στην πρότερη κατάσταση.
Κατηγορούμε τα κόμματα όχι γιατί δημιούργησαν την ψευδαίσθηση αλλά γιατί δεν μπορούν να την επαναφέρουν. Αρνούμενοι την πραγματικότητα, εξορκίζουμε την κάθαρση σαν να πρόκειται για το απόλυτο κακό.
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο στη Metarithmisi.gr.
