Του Γιάννη Μεϊμάρογλου
Ο υποψήφιος αρχηγός που στήριξα και ψήφισα την προηγούμενη Κυριακή δεν κατάφερε να περάσει στον δεύτερο γύρο. Η εισαγωγή «καινών δαιμονίων» στον μέχρι σήμερα στεγανοποιημένο χώρο της κεντροαριστεράς αποδείχτηκε, για μια ακόμη φορά, πολύ δύσκολη υπόθεση. Οι θέσεις ωστόσο που παρουσίασε ο Σταύρος Θεοδωράκης είναι εκείνες που μπορούν να δώσουν νέα δυναμική στον προοδευτικό χώρο, ώστε να εξελιχθεί σε πλειοψηφικό ρεύμα μέσα στην κοινωνία.
Δεν είμαι ο μόνος που θα αντιμετωπίσω αυτό το πρόβλημα στην κάλπη. Θα το αντιμετωπίσει το ένα τρίτο περίπου των ψηφοφόρων του πρώτου γύρου. Και είναι ασφαλώς μεγάλο το δίλημμα όταν καλείσαι να επιλέξεις ανάμεσα σε δύο υποψηφίους που για ισχυρούς λόγους δεν επέλεξες από την αρχή. Καθένας και καθεμιά που βρίσκεται στη θέση αυτή έχει το απολύτως θεμιτό και σεβαστό δικαίωμα να κάνει - και δημόσια γνωστή - την επιλογή του. Αυτό «επιβάλλουν» άλλωστε και οι κανόνες της διαδκασίας στην οποία συμφωνήσαμε να συμμετάσχουμε. Ξαφνιάζουν ωστόσο, μερικές φορές, η σιγουριά και η απολυτότητα αυτής της δεύτερης επιλογής. Ο φανατισμός και η πόλωση είναι το μόνο που δεν χρειάζεται στην κρίσιμη για το εγχείρημα στιγμή.
Τα κρίσιμα ερωτήματα στα οποία θα κληθεί να απαντήσει, από τη Δευτέρα κιόλας το πρωί, ο νέος φορέας είναι έτσι κι αλλιώς δεδομένα. Θα γεννηθεί ένα πραγματικά καινούργιο πολυτασικό κόμμα με τη φιλοδοξία να ανοιχτεί για να συσπειρώσει όσο γίνεται ευρύτερες δυνάμεις του προοδευτικού κεντρώου χώρου; Θα παρουσιάσει ένα τολμηρό πρόγραμμα εκσυγχρονιστικών αλλαγών και ριζοσπαστικών μεταρρυθμίσεων, ένα ελληνικό μνημόνιο εξόδου από την κρίση; Θα είναι αποφασισμένο να συμβάλλει με τις θέσεις του στην διακυβέρνηση της χώρας διασφαλίζοντας την σταθερή ευρωπαϊκή αναπτυξιακή της πορεία; Αυτά είναι τα βασικά κριτήρια για μια νηφάλια και ψύχραιμη επιλογή που καλούμαστε να κάνουμε την Κυριακή.
