Του Σάκη Μουμτζή
Σήμερα είναι πολύ δύσκολο να βρεις άνθρωπο που να παραδέχεται πως ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ. Και είναι λογικό. Με τέτοια διάψευση προσδοκιών και τέτοια ηθική κατάντια της ριζοσπαστικής Αριστεράς, ποιος θα υποστηρίξει την ψήφο του. Και για ποιο λόγο να το κάνει;
Όμως, αν στον χώρο των «ανωνύμων» πολιτών υπάρχει ένοχη σιωπή και απογοήτευση, στον χώρο των «επωνύμων» έχουν ανοίξει στόματα και κελαηδούνε. Διαχωρίζουν, δημοσίως, την θέση τους από τον ΣΥΡΙΖΑ, δηλώνουν την πλήρη αντίθεση τους σε αυτά που γίνονται, αισθάνονται εξαπατημένοι και το λένε, και κυρίως υπάρχει παραδοχή του λάθους τους.
Άνθρωποι της Τέχνης, των Γραμμάτων, του Αθλητισμού, σοβαροί και γελοίοι, καταθέτουν την αγανάκτηση τους για το μέγεθος της εξαπάτησης. Βέβαια, «πέραν της απομακρύνσεως εκ του ταμείου ουδέν λάθος αναγνωρίζεται.» Η ιδιοτελής αυτοκριτική τους δεν τους απαλλάσσει από τις ευθύνες τους. Ήξεραν άριστα τι ψήφιζαν το 2015 και γνώριζαν άριστα τι καταψήφιζαν. Γιατί, τρεις φορές προσήλθαν στις κάλπες.
Επειδή οι περισσότεροι από αυτούς είναι άνθρωποι του πνεύματος, δεν μπορεί να μην αντιλήφθηκαν πως δεν υπάρχει περίπτωση ο Τσίπρας να βαρά το νταούλι και οι αγορές να χορεύουν. Ούτε να κάνουν ουρά οι δανειστές για να μας δανείσουν. Και, παρ΄όλα αυτά, ψήφισαν τους πολιτικούς απατεώνες κι έρχονται τώρα, που βλέπουν τις συνέπειες της ψήφου τους, να ζητήσουν συγγνώμη από το πόπολο.
Οι περισσότεροι, καθισμένοι στα παχυλά εισοδήματα τους επενδύουν, μέσω της δημόσιας αυτοκριτικής τους, στην επερχόμενη νέα διακυβέρνηση. «Άνθρωποι είμαστε, κάναμε κι εμείς ένα λάθος»,λένε προς τους πολίτες που υποφέρουν από τα αποτελέσματα των επιλογών τους.
Δίπλα στις Μαγδαληνές των Γραμμάτων και των Τεχνών άρχισαν να εμφανίζονται και υπουργοί και στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ. Δραγασάκης, Βούτσης, Κατρούγκαλος, Γεροβασίλη, Μπαλαούρας και προχθές ο Κούλογλου, έχουν αναγνωρίσει πόσο άστοχες ήταν μερικές δικές τους αποφάσεις, καθοριστικές όμως για την πορεία του τόπου, και πόσο αδίκησαν σε πολλές περιπτώσεις τους Σαμαροβενιζέλους.
Και λοιπόν; Η αυτοκριτική στην πολιτική έχει νόημα, όταν συνοδεύεται και από αλλαγή κατεύθυνσης, από αλλαγή συμπεριφοράς και νοοτροπίας, τουλάχιστον στα σημεία που υπάρχει αναγνώριση του λάθους. Ο αναγνώστης παρατηρεί κάτι τέτοιο στην πολιτική πρακτική της συγκυβέρνησης; Βλέπει διορθώσεις σε επί μέρους τομείς; Ή μήπως γίνεται μάρτυρας στην επανάληψη ανόητων και ατελέσφορων πολιτικών που δοκιμάστηκαν πριν από δύο χρόνια; Τι να πιστέψει; Αυτά που ζεί ή αυτά που ακούει;
Προφανώς, οι εκρήξεις ειλικρίνειας των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ υπακούουν στην λογική της αυτοσυντήρησης και στην ένταξη της αυτοκριτικής στον σχεδιασμό της μακροημέρευσης τους στην εξουσία. Σε κουβέντα να βρισκόμαστε. Κάπου-κάπου επιβάλλεται να το «παίζουν» και μωρές παρθένες. Νομίζουν πως αρέσει.
Μόνον που τους ξέρουμε. Δεν είναι ούτε μωρές ούτε, βέβαια, παρθένες.
