«Για άλλον σκοπό ξεκινάει ο αδέξιος φορέας της ιστορικής στιγμής και στο αντίθετο αποτέλεσμα καταλήγει» έλεγε ο Ηλίας Ηλιού, διατυπώνοντας την αρχή της ετερογονίας των σκοπών, όπως αυτή εφαρμόζεται στην πολιτική. Η στιγμή είναι ιστορική και μάλιστα με όρους αντικειμενικούς, εφόσον η Ευρώπη βρίσκεται αντιμέτωπη με την πλήρη κατάρρευση του, μέχρι πρότινος, τρόπου ζωής, των αυτονόητων βασικών αγαθών καθώς και των όρων διαβίωσης των πολιτών της.
Όλοι υποθέτουμε ότι ο χειμώνας θα είναι πρωτόγνωρος, αλλά η γνώση του πόσο δύσκολος ήταν τελικά, θα έρθει αφού τον ζήσουμε. Σε όλες τις χώρες, φορείς της ιστορικής αυτής στιγμής, είναι η κυβέρνηση, τα κόμματα, το πολιτικό προσωπικό ευρύτερα αλλά και οι πολίτες. Η ευθύνη των πολιτικών πρακτικά προηγείται, αν και επί της ουσίας έπεται, εφόσον οι πολίτες είναι η αναθέτουσα αρχή, μέσω των εκλογών.
Η υπόθεση των υποκλοπών μετατρέπεται από τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ - ΚΙΝΑΛ απροσχημάτιστα, ως τη βασική διάσταση της «ιστορικής στιγμής». Θέτουν ως προϋπόθεση προστασίας των θεσμών και της δημοκρατίας, την παραίτηση ή την πτώση της κυβέρνησης. Το τελευταίο θα ήταν το ιδανικό σενάριο. Πλην όμως εντός της Κ.Ο. γίνεται συνείδηση πως η ανατροπή της κυβέρνησης είναι ο απώτερος σκοπός και η κοινή συνισταμένη πολλών, διαφορετικών αλλά παράλληλων επιδιώξεων.
Δεν υποτιμούν οι γαλάζιοι βουλευτές θέματα ηθικής και δημοκρατικής τάξης τα οποία αναφύονται στην υπόθεση των παρακολουθήσεων. Αναγνωρίζουν και την ανάγκη για απαντήσεις και για περαιτέρω θεσμικά εχέγγυα. Αλλά δεν σκοπεύουν να συμπράξουν στο «όλα Κούγκι» στο οποίο πρωτοστατεί ο κ. Ανδρουλάκης μαζί με τον κ. Τσίπρα σε βάρος της χώρας, της κοινωνίας αλλά και της συντηρητικής παράταξης. Δεν θα περάσει από… θεσμικόμετρο ο Κ. Χατζηδάκης γιατί το απαιτεί ο Π. Πολάκης, ούτε ο Γ. Κουμουτσάκος επειδή το απαιτεί ο Δ. Τζανακόπουλος.
Όχι για την εξυπηρέτηση των σκοπών εκείνων που χρησιμοποίησαν όλους μαζί τους θεσμούς (τη δικαιοσύνη, τα ΜΜΕ και τις ανεξάρτητες αρχές) ως εμπόδιο στην πραγματική κατάκτηση της εξουσίας, ή όσων σφύριζαν χαρούμενους ευρωπαϊκούς σκοπούς στο διάστημα που οι σημερινοί συνοδοιπόροι τους, επιδίδονταν σε ένα θεσμικό Κούγκι.
Στις τάξεις της κοινοβουλευτικής ομάδας της ΝΔ η επωδός που επαναλαμβάνεται και κυριαρχεί, είναι ότι πλέον η μάχη της παράταξης που έχει κρατήσει τη χώρα όρθια στα δύσκολα δεν είναι ούτε προσωπική μάχη του Μητσοτάκη, ούτε της κυβέρνησης και των υπουργών.
Η ετερογονία των σκοπών στην πράξη.
Άπαξ και οι βουλευτές της επαρχίας και των μικρότερων περιφερειών σαλπίζουν για διπλή μάχη μεταφέροντας και το κλίμα που εισπράττουν από τις τοπικές κοινωνίες, συμπαρασύρουν και τους υπόλοιπους που περιμένουν με αγωνία τις δημοσκοπήσεις για να πιάσουν τον παλμό και να βγουν μπροστά. Αν υπάρχουν ελάχιστοι που υπολόγιζαν να μείνουν στα μετόπισθεν, αναγκάζονται και αυτοί να βγουν μπροστά γιατί ως συνήθως οι «απόντες» στις μάχες, ούτε παράσημα, ούτε γαλόνια για μελλοντική χρήση, κερδίζουν.
