Τι φοβούνται στην κυβέρνηση; Μα αυτό που ελπίζει και ο Τσίπρας. Ότι όλοι όσοι για διάφορους λόγους αρνούνται να εμβολιαστούν, στις εκλογές θα καταψηφίσουν τον Κυριάκο. Ο Τσίπρας, μ’ όλα αυτά τα «ναι μεν αλλά», τα «είμαι με όλους και με κανέναν», τα «ζήτω και ο εμβολιασμός και οι αντιεμβολιαστές» και με τις «προαιρετικές υποχρεωτικότητες», πιστεύει ότι έχει βγει έξω από τα ραντάρ της οργής των αρνητών και των φοβισμένων. «Ας καταψηφίσουν μαζικά τον Μητσοτάκη αυτοί κι είμαι καλά εγώ», σκέφτεται.
Μπορεί και να μην έχει τελείως άδικο. Αυτός που είναι στην εξέδρα και δε χειροκροτεί ούτε τη μία ομάδα ούτε την άλλη αλλά βρίζει διαρκώς τον διαιτητή σε οποιαδήποτε απόφαση κι αν πάρει, έχει πιθανότητες να γίνει συμπαθής σε κάποιους απ’ τους παίχτες και των δύο ομάδων. Σε κάθε περίπτωση δεν πρόκειται να φάει ξύλο, αν αγριέψουν τα πράγματα. Το ξύλο θα το φάει ο διαιτητής που προσπαθεί να οργανώσει το παιχνίδι ανάμεσα σε δυο λεφούσια (εμβολιασμένων και ανεμβολίαστων) που πλέον δε θέλουν ν’ ακούσουν για συνθέσεις και συμβιβασμούς.
Οι μεν λένε «εμβολιάστηκα, θέλω πίσω τη ζωή μου και οι απέναντι με σκοτώνουν», οι δεν ουρλιάζουν «είναι δημοκρατικό μου δικαίωμα να επιλέξω αν θα βάλω ένα σκεύασμα στο κορμί μου και δεν αφήνω κανέναν κερατά να με υποχρεώσει να το κάνω». Ανάμεσα τους είναι μια κυβέρνηση που έχει μετέλθει κάθε κανονικό και ευφάνταστο τρόπο να πάει το παιχνίδι παρακάτω, πλην στην επιστημονικά τεκμηριωμένη συνταγή της την ακολούθησε μόνο το 60% του πληθυσμού. Το υπόλοιπο έχει στυλώσει τα πόδια και κάνει «αντίσταση».
Τα χουμε ξαναζήσει αυτά. Και με τους αγανακτισμένους και με τα μνημόνια και με άλλα που μας χτύπησαν κατακέφαλα την τελευταία δεκαετία. Η διαφορά της τότε εποχής με τη σημερινή, είναι ότι τη φυγή προς τα εμπρός είναι υποχρεωμένη να την κάνει η τωρινή κυβέρνηση. Το 2010-19, ο ΣΥΡΙΖΑ λειτούργησε τελικά ως μηχανισμός επιβολής των μνημονιακών πολιτικών. Το τότε ΠΑΣΟΚ και η τότε ΝΔ δεν μπορούσαν, οπότε εφευρέθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ για να κλείσει επιτυχώς ο κύκλος των, μνημονίων.
Τώρα, η αντιεμβολιαστική μάζα είναι μειοψηφία, άρα και να υπήρχε πολιτικός φορέας που θα τη μετέτρεπε σε πολιτική κίνηση, δε θα μπορούσε να πάρει την εξουσία. Αφήστε που ο ΣΥΡΙΖΑ είναι παντελώς ανίκανος. Μόνο τα ψίχουλα αυτής της αναμπουμπούλας μπορεί να εισπράξει. Η κυβέρνηση λοιπόν πρέπει να το κάνει. Πληγωμένη μεν, αλλά δεν υπάρχει άλλος να κάνει τη δουλειά. Αλλά φυγή προς τα εμπρός δε γίνεται με λειψές, κουτσουρεμένες και φοβικές πολιτικές. Με «ναι μεν αλλά». Εδώ χρειάζονται άμεσες αποφάσεις, καίριες αποφάσεις. Ο διαιτητής πλέον δεν μπορεί να ναι και με τους δυο. Γιατί σε λίγο, ούτε οι μεν ούτε οι δε θα είναι μαζί του.
