Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Οι άνθρωποι που θα έπρεπε να πάρουν τις αποφάσεις βρίσκονται εκτός συστήματος και όσοι αποφασίζουν ζουν εγκλωβισμένοι μέσα σ΄ αυτό! Το πρόβλημα, λοιπόν, δεν έχει να κάνει με την ενθάρρυνση των καθεστωτικών να αλλάξουν τη στρατηγική τους. Η ζημιά γίνεται με την ανικανότητα της κοινωνίας να σπάσει τον καταστροφικό φλοιό του συστήματος που τρελαίνει τους πάντες, με το δηλητήριο της εξουσίας. Άρα, ο κρατισμός είναι η μόνη επιλογή για να συντηρηθεί και η «κομματική ράτσα» των πρώην συνδικαλιστών του ΣΥΡΙΖΑ και να διατηρηθεί στη ζωή όλος ο παρασιτικός μηχανισμός του Δημοσίου.
Κατά συνέπεια μόνο ένας τρόπος υπάρχει για να συνεχίσουν να κυβερνούν: επιβολή φόρων, έως ότου αρπάξουν και το τελευταίο ευρώ της μεσαίας τάξης. Κι αυτό γιατί η ελίτ έχει τον τρόπο της να προφυλάσσεται διαχρονικά, από τις κακοτοπιές του «πειρατικού» κράτους.
Πρώτα οι φόροι
Τα νέα μέτρα που διαπραγματεύεται η κυβέρνηση με τους δανειστές ενόψει της πρώτης αξιολόγησης θα οδηγήσουν τα 6 από τα 10 ευρώ των μισθών σε φόρους και εισφορές.
Παρέμβαση στο ασφαλιστικό με 5,5 δισ. ευρώ, όπως ομολόγησε χωρίς τύπους και ενδοιασμούς, η ίδια η Όλγα Γεροβασίλη.
Σύμφωνα με τα στοιχεία του ΟΟΣΑ για το 2014, ήδη ένας εργαζόμενος με δύο παιδιά στην Ελλάδα πλήρωνε για φόρους και εισφορές το 43,4% του μισθού του. Ήδη για το 2016, εξετάζεται η επιβάρυνση των εισοδημάτων άνω των 9.100 ευρώ με περισσότερο φόρο, η αύξηση της έκτακτης εισφοράς και η αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών.
Οι φόροι πρόκειται να μοιραστούν ως εξής: 1,8 δισ. ευρώ από τη μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού, 1,8 δισ. ευρώ από άμεσους φόρους και 1,8 δισ. ευρώ από έμμεσους φόρους.
Ακόμα, έρχονται αυξήσεις σε βενζίνη, φυσικό αέριο και ντίζελ, επιβολή τέλους στις συνδέσεις του Internet είτε στις συνδέσεις που προσφέρονται από παρόχους υπηρεσιών επικοινωνίας, είτε στις συνδέσεις μέσω κινητών συσκευών, αύξηση εσόδων από τον συμπληρωματικό ΕΝΦΙΑ κατά περίπου 200 εκατ. ευρώ και επιβολή ειδικού τέλους κατανάλωσης και στη συνδρομητική τηλεόραση!
Όλα αυτά για να κλείσει η αξιολόγηση. Πιθανότατα, με επιπλέον «κούρεμα» συντάξεων και επιδομάτων.
Μετά τους φόρους οι δημόσιοι υπάλληλοι
Οι «αθώοι» δημόσιοι υπάλληλοι μένουν συνήθως στη γωνία και παρατηρούν με αμήχανα βλέμματα. Όλος ο φορολογικός χαμός γίνεται γι'' αυτούς, αλλά οι ίδιοι «νίπτουν τας χείρας τους». Εκτός από τον εξωπραγματικό αριθμό του ενός εκατομμυρίου (είναι τόσοι μαζί με τους συμβασιούχους!), αν βάλουμε και τις οικογένειές του –όλοι έχουμε στο σπίτι έναν τουλάχιστον– ανεβάζουν το νούμερο στα 2 εκατομμύρια ανθρώπους που έχουν έννομο συμφέρον στις προσόδους από τα κρατικά ταμεία! Ο καθένας, λοιπόν, καταλαβαίνει ότι είναι η κρίσιμη μάζα που εκλέγει τις κυβερνήσεις και κρατάει «αλυσοδεμένους» τους υπουργούς που θα αποφασίσουν για την αξιολόγηση και τις τυχόν περικοπές τους.
Τι πρόβλημα δημιουργούν οι δημόσιοι υπάλληλοι;
Υπάρχουν 404 φορείς του Δημοσίου, που ακόμα δεν έχουν καταγραφεί! Πρόκειται για Νομικά Πρόσωπα Ιδιωτικού Δικαίου του Δημοσίου και η μη καταγραφή τους είναι απλά παράνομη.
Δεν επιθυμούν την αξιολόγηση. Όλοι οι προϊστάμενοί τους παραδίδουν πάντα εκθέσεις αριστείας για όλους!
Εμποδίζουν όλες τις μεταρρυθμίσεις, γιατί πρώτον δεν αντιλαμβάνονται τη χρησιμότητά τους και δεύτερον δεν επιθυμούν αλλαγές στον εκσυγχρονισμό του ίδιου του Δημοσίου.
Απορροφούν τεράστιο ποσοστό του προϋπολογισμού. Μια απλή διαίρεση των 24 δισ. ευρώ με το πλήθος των υπαλλήλων του 2009, δηλαδή τους 913.000, αποκαλύπτει ότι η μέση ετήσια αμοιβή τους το 2009, ήταν 26.287 ευρώ. Για το 2013, με τους 631.392 υπαλλήλους (μειώθηκαν κατά 30% κυρίως από συνταξιοδοτήσεις), έχουμε ότι η μέση ετήσια αμοιβή είναι 23.481 ευρώ. Άρα, η μέση οριζόντια μείωση των ετήσιων αμοιβών των ΔΥ είναι μόνο 11%. Το 2009, έπαιρναν δώρα και επιδόματα που ισοδυναμούν με άλλους δύο μισθούς, δηλαδή συνολικά 14 μισθούς. Το 2013 είχαν μόνο 12 μισθούς. Αν λοιπόν διαιρέσουμε τις ετήσιες αμοιβές του 2009 με το 14 και τις ετήσιες αμοιβές του 2013 με το 12, έχουμε μέση μηνιαία αμοιβή για το 2009, 1.878 ευρώ, ενώ για το 2013, 1.957 ευρώ. Τι έχει αλλάξει άραγε από τότε;
To συμπέρασμα
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ απλώνει χέρι παντού για να συντηρήσει το κράτος.
Το κράτος επιμένει να στηρίζεται αποκλειστικά στο Δημόσιο και να αποστρέφεται την παραγωγή πλούτου από τους ιδιώτες.
Χωρίς νέο πλούτο και ανάπτυξη οι φόροι θα αφυδατώσουν τη μεσαία τάξη, η οποία θα καλείται μονίμως να πληρώνει τους δημοσίους υπαλλήλους που δεν χρειάζεται!
Μόνο ένα ξαφνικό γεγονός θα σώσει την ελληνική οικονομία. Με τη λογική και τους αριθμούς είναι δύσκολο να βρούμε διέξοδο…
