Ένα από τα κύρια συστατικά του φαρμάκου για την αντιμετώπιση της ελληνικής κρίσης ήταν η μείωση των αμυντικών δαπανών. Η Ευρώπη μάς είπε τι πρέπει να μειώσουμε, χωρίς την ίδια ώρα να αποδέχεται στην πράξη ότι τα εξωτερικά μας σύνορα είναι και δικά της εξωτερικά σύνορα. Από την άλλη πλευρά, η αλήθεια δεν είναι με το μέρος μας. Επί σειρά ετών πετάγαμε χρήματα στην Άμυνα, χωρίς να έχουμε το επιθυμητό αποτέλεσμα. Κι ένα μεγάλο μέρος των δαπανών πήγαινε (και εξακολουθεί να πηγαίνει) σε μισθούς και συντάξεις. Η αλήθεια βέβαια είναι ότι σε άλλες χώρες δεν υπολογίζονται οι συντάξεις στις αμυντικές δαπάνες, όπως συμβαίνει στην Ελλάδα. Αλλά στο τελικό νούμερο μισθοί και συντάξεις παίρνουν σήμερα τη μερίδα του λέοντος. Δεν ξέρουμε αν έχουμε έναν από τους πιο ισχυρούς στρατούς στον κόσμο, όπως μας λένε οι στρατηγοί, αλλά σίγουρα έχουμε τον στρατό με τους περισσότερους αναλογικά στρατηγούς στον κόσμο. Και δεν έχει υπάρξει πόλεμος που να έχει κερδηθεί με αυτό τον τρόπο...
Στην πραγματικότητα, έχουμε να κάνουμε με δύο προβλήματα. Το ένα είναι η στάση της Ευρώπης, τόσο στο θέμα της ενιαίας άμυνας όσο και σε εκείνο του προσφυγικού. Και ναι μεν ενιαία άμυνα δεν υπάρχει, αλλά ένα πιθανό θερμό επεισόδιο στα νοτιοανατολικά της «σύνορα» θα εγείρει θέματα. Προς το παρόν, όμως, αυτό δεν απασχολεί την Ευρώπη. Το αντίθετο, συνεχίζει να ασκείται στο άθλημα που γνωρίζει καλύτερα, στον στρουθοκαμηλισμό. Σε σχέση με το προσφυγικό, τα έχουμε ξαναπεί. Η κυβέρνηση Τσίπρα με τη στάση της βοήθησε την Ευρώπη να κλείσει τον φερετζέ στα βόρεια σύνορά μας. Και μαντέψατε σωστά, θα προτιμήσουν να μετατρέψουν την Ελλάδα σε ένα τεράστιο στρατόπεδο συγκέντρωσης προσφύγων και μεταναστών από το να υποχρεωθούν να αντιμετωπίσουν ένα υπαρκτό πρόβλημα. Να τα πούμε πιο απλά: Από την Εσπερία δεν περιμένουμε πολλά πράγματα. Και δεν είναι τόσο πρόβλημα της Εσπερίας, όσο δικό μας! Για να περάσουμε και στο δεύτερο πρόβλημα!
Το δεύτερο πρόβλημα, λοιπόν, είναι το υπαρξιακό του ίδιου του ελληνικού στρατού. Αν απευθύνει κανείς σε έναν επαγγελματία το ερώτημα «γιατί έχουμε αυτό τον στρατό», πολύ δύσκολα θα μπορέσει να κρύψει τη δυσφορία του για την κατάσταση που επικρατεί. Είναι κοινό μυστικό ότι οι εφεδρείες δεν φτάνουν για να καλύψουν τις ανάγκες. Ωστόσο, πολύ δύσκολα ένας πολιτικός θα πάρει την ευθύνη της αύξησης της θητείας. Ακόμη πιο δύσκολο είναι να δημιουργηθεί ένα αξιόπιστο σύστημα επανεκπαίδευσης των εφέδρων. Ίσως χρειάζεται ένας επαγγελματικός στρατός, με ταυτόχρονη διαρκή εγρήγορση των εφέδρων. Και σίγουρα χρειάζονται εξοπλισμοί. Όπλα και σφαίρες. Και κυρίως ανταλλακτικά για πλοία, άρματα μάχης και αεροπλάνα που ήδη διαθέτουμε. Το τι ακριβώς χρειάζεται μπορούν να το κρίνουν καλύτερα οι επαγγελματίες. Τουλάχιστον υπάρχει μια πρόθυμη ηγεσία στο υπουργείο Άμυνας να κάνει δουλειά που να παράγει αποτέλεσμα και όχι μόνο εντυπώσεις.
Απ' όπου κι αν ξεκινήσουμε αυτή τη συζήτηση, θα καταλήξουμε στο τέλος στο ίδιο σημείο: Στα χρήματα, στους πόρους που διαθέτουμε για την Άμυνα. Χωρίς αμυντικές δαπάνες δεν υπάρχει άμυνα. Και δυστυχώς δεν έχουμε για γείτονα το Λουξεμβούργο, αλλά την Τουρκία. Ήταν ευθύνη των ελληνικών κυβερνήσεων που δεν επέμεναν στο θέμα των αμυντικών δαπανών. Όπως επέμενε, για παράδειγμα, η Ιρλανδία στο θέμα της μειωμένης φορολογίας των επιχειρήσεων. Αλλά αυτή είναι μια συζήτηση που μάλλον πρέπει να την κάνουμε σε άλλο χρόνο.
Εκείνο στο οποίο θα πρέπει να συμφωνήσουμε είναι ότι η χώρα χρειάζεται αυξημένες, εξορθολογισμένες δαπάνες. Για παράδειγμα, δεν είναι ανάγκη να πηγαίνουν όλοι παντού με ελικόπτερα, όταν η κάθε πτήση μπορεί να κοστίζει μέχρι και 100.000 ευρώ! Αν υπάρχουν τα χρήματα, τότε θα μπορέσουν να εφαρμοστούν τα όποια σχέδια κάνουν το υπουργείο Άμυνας και οι ειδικοί. Αν δεν υπάρχουν οι πόροι, τότε συζητούμε τζάμπα. Και μην πει κανείς ότι δεν υπάρχει τρόπος να συγκεντρωθούν χρήματα! Αν υπάρχει θέληση, βρίσκεται πάντα και ο τρόπος. Ποιος θα μπορούσε να έχει αντίρρηση σε έναν ειδικό φόρο επί του τζίρου, υπέρ της εθνικής άμυνας; Διαφορετικό για κάθε κλάδο! Σύμφωνοι! Να ξέρει ο κάθε ένας από εμάς ότι αυτό το κομμάτι από τα δικά του έσοδα τα προσφέρει στην άμυνα της πατρίδας. Δεν υπάρχει άνθρωπος που να του αρέσει να πληρώνει, αλλά και δεν υπάρχει κάτι δωρεάν σε αυτό τον κόσμο. Πόσο μάλλον η άμυνα και η ασφάλεια.
Κι έπειτα ας κουβεντιάσουμε πώς ακριβώς θα οργανωθεί σωστά αυτός ο στρατός. Για να νιώθουμε όλοι όσοι πληρώνουμε ότι τα χρήματά μας πιάνουν τόπο και δεν καταλήγουν σε... υποβρύχια που γέρνουν, ούτε σε όπλα που σαπίζουν στις αποθήκες. Και πολύ περισσότερο, ότι δεν διαθέτουμε πιο πολλούς στρατηγούς απ' ό,τι φαντάρους. Λίγο υπερβολικό είναι αυτό, αλλά προσπαθούμε να δώσουμε μία διάσταση του θέματος...
Τα θέματα εξωτερικής πολιτικής και άμυνας δεν μπορεί να είναι αντικείμενο μικροκομματικών αντιπαραθέσεων. Πόσο μάλλον όταν ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ήδη κάνει κυβερνητική θητεία και έχει διαπιστώσει ότι υπάρχουν σύνορα και στη θάλασσα και ότι το Αιγαίο δεν ανήκει στα ψάρια του.
Θανάσης Μαυρίδης
[email protected]
*Αναδημοσίευση από τη στήλη «Εκ Θέσεως» του Φιλελεύθερου που κυκλοφόρησε το Σαββατοκύριακο 20 - 21 Ιουνίου
